Θεσσαλονίκη 2001, τρίτο διεθνές φεστιβάλ ντοκιμαντέρ με την ταινία του Νίκου Τριανταφυλλίδη “I Put A Spell On Me” να κερδίζει το βραβείο του κοινού. Σαν μοναδικό μουσικό ντοκιμαντέρ από Έλληνα δημιουργό η ευκαιρία μιας συνέντευξης με τον σκηνοθέτη που είναι εκεί δεν πρέπει να χαθεί. Τότε, δεν υπήρχε ακόμα το Rockpages.gr και η συνέντευξη γινόταν στα εργασίας για μάθημα. Τον πλησιάζω και του το λέω με το φόβο ότι μπορεί να αρνηθεί, αφού το κείμενο δεν θα έχει κάποια προβολή στα Μέσα. «Δεν με ενδιαφέρει», μου λέει, «θέλω να μιλήσω σε όποιον θέλει να με ακούσει». Καθόμαστε στο καφέ της αποθήκης Γ που χρησιμοποιούνταν για τις ανάγκες του φεστιβάλ και κάνουμε μια συνέντευξη απόσπασμα της οποίας μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω και που δεν έχει δημοσιευτεί πουθενά μέχρι σήμερα. Ακούγοντας ξανά την… κασέτα(!) βρήκα ότι η συζήτηση είχε μεγάλο ενδιαφέρον, όπως και πάρα πολύ θόρυβο από τον περιβάλλοντα χώρο και κάποια στιγμή θα δημοσιευτεί ολόκληρη. Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας
– Γιατί αποφασίσατε να κάνετε αυτή την ταινία; 
Νίκος Τριανταφυλλίδης: Γιατί αν δεν υπήρχε ο Screaming Jay Hawkins δεν θα υπήρχε το rock’n’roll έτσι όπως το ξέρουμε. Και δεν μιλάω για το rock’n’roll που κυριαρχεί στα ερτζιανά των FM, αλλά το rock’n’roll από το σκοτεινό παραμύθι της εφηβείας μας, το οποίο συνεχίζει να μας δίνει πίστωση χρόνου.
– Δηλαδή, ο Jay ήταν επιλογή σας επειδή τον γνωρίζατε;
Νίκος Τριανταφυλλίδης: Ήταν επιλογή μου και απορώ γιατί δεν το είχε κάνει κάποιος μέχρι τότε.
– Η μουσική που ακούτε είναι αυτό το στυλ;
Νίκος Τριανταφυλλίδης: Τώρα άνοιξες μαύρη τρύπα…
– Γιατί κάνατε μια ταινία για τους Tuxedo Moon και τώρα για τον Hawkins…
Νίκος Τριανταφυλλίδης: Οι Tuxedo Moon και ο Hawkins δεν είναι καθόλου διαφορετικά πράγματα, γιατί οι Tuxedo Moon είναι ένα μοντέρνο garage συγκρότημα… χωρίς τον Screamin’ Jay Hawkins δεν θα είχαμε ποτέ το θεατρικό στοιχείο στο rock’n’roll, αυτό που λέμε performance. Και οι Tuxedo Moon ήταν ένα γκρουπ, το οποίο εικαστικά, αλλά και όσο αφορά το performance ήταν πρωτοπόροι. Είναι μια πολύ μακρινή συγγένεια βέβαια. Είναι φυσικό ένας άνθρωπος που μεγαλώνει και ανδρώνεται μέσα σε αυτή την κουλτούρα να έχει πολλές αναφορές…
– Η γνώμη σας για τον Screamin’ jay Hawkins, που σχηματίσατε από την αρχή της συνάντησής σας;
Νίκος Τριανταφυλλίδης: Σαν άνθρωπος; Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος, τον οποίο τον λάτρευες μέσα από τις αντιφάσεις του και τα παραμύθια του.
– Αυτά που έλεγε ήταν παραμύθια, ή πραγματικά βιώματα;
Νίκος Τριανταφυλλίδης: Αυτό θα το κρίνετε εσείς. Η δουλειά μου σαν κινηματογραφιστής δεν είναι η δουλειά του ρεπόρτερ. Αυτό θα το κρίνει ο θεατής. Αυτή δεν είναι μια ταινία μυθοπλασίας είναι ένα ντοκιμαντέρ. Η δουλειά μου δεν είναι αυτή του ρεπόρτερ, ή το αρχισυντάκτη με την αγωγή και την ηθική ενός κινηματογραφιστή. Είναι μια παράδοση η οποία είναι λησμονημένη λόγω του τηλεοπτικού οχετού και αυτή η παράδοση δεν είναι άλλη από το σινεμά verite με κινηματογραφιστές σαν τον Pennebaker, Les Blank, στη δεκαετία του ’70 τον Kowalski.
– Οι δυσκολίες που συναντήσατε για να κάνετε το ντοκιμαντέρ του Hawkins ποιες ήταν; Και πόσο καιρό σας πήρε;
Νίκος Τριανταφυλλίδης: Άρχισα να δουλεύω το Σεπτέμβριο του ’99, μέχρι το Φεβρουάριο φέτος. Η ταινία ολοκληρώθηκε, γιατί μια ταινία ολοκληρώνεται όταν υπάρχει σε celluloid, πριν από ένα μήνα. Είχα πάρα πολλές δυσκολίες. Καταρχήν, μια μέρα ο Jay δεν ξύπνησε. Από εκεί και πέρα η δεύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν το ηθικό βάρος που κουβαλούσα σαν σιδερένια μπάλα εν τη απουσία του. Γιατί έπρεπε να προστατεύσω την εικόνα του αφενός και αφετέρου να μην εκμεταλλευτώ επουδενί με ένα λαϊκίστικο, φτηνό, συναισθηματικούλικο τρόπο το γεγονός του θανάτου του… Και να παραμείνω πιστός σε αυτό που είχαμε πει: να αποτυπωθεί η φοβερή του ενέργεια στο celluloid, τη φοβερά θετική του ενέργεια. Από εκεί και πέρα, με το θάνατό του, όπως καταλαβαίνεις πολλοί τυμβωρύχοι και κάπηλοι με προσέγγισαν. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να ολοκληρώσω την ταινία χωρίς να υπάρχει έστω ένα ψεγάδι λαϊκισμού… Τόσο για μένα όσο και για τους συνεργάτες μου από την Idefixe προκειμένου να διατηρήσουμε την ταινία και να την κάνουμε όπως θέλουμε… γιατί όπως καταλαβαίνετε πολλοί θέλανε να μπλεχτούν με το θάνατο του Jay… από την άλλη το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου μας έγραψε στα αρχίδια του. Γιατί, ίσως δεν είναι ελληνικό θέμα ο Screamin’ Jay Hawkins. Όπως βλέπετε σήμερα από τις ταινίες που βλέπουμε οι σκηνοθέτες έχουν γίνει κάτι σαν βουλευτές.
– Η ταινία βραβεύτηκε με το βραβείο κοινού του φεστιβάλ, αυτό τι σας λέει;
Νίκος Τριανταφυλλίδης: Είναι καλύτερο να παίρνεις το βραβείο κοινού από το να μην το παίρνεις! Ενώ, σε προηγούμενη ταινία μου, στο «Μαύρο Γάλα» το κοινό είχε διχαστεί. Αυτό δεν με επηρέασε, ή την σχέση μου με την ταινία. Είναι ευχάριστο το ότι λειτουργεί η ταινία. Όχι, δεν μου κάνει εντύπωση, γιατί η ταινία λειτουργεί σαν μια αλληγορία για την επιβίωση. Αυτό είναι το θέμα. Δεν είναι κατεξοχήν μουσικό ντοκιμαντέρ από την άποψη ότι δεν είναι ένα pop promo. Για μένα ο Jay ήταν και είναι μια φιγούρα που ακροβατεί διαρκώς μεταξύ φάρσας και τραγωδίας. Και αυτό του δίνει μια εμβέλεια πολύ μεγαλύτερη από αυτή που και ο ίδιος είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε.
