Βρεθήκαμε από νωρίς στο Κύτταρο γιατί ήθελα να παρακολουθήσω το set των Stargazers που ήταν μία tribute μπάντα στους…σωστά μαντέψατε…Rainbow. Περίμενα να δω το Νάσο Καβαθά (Joker) πίσω από το μικρόφωνο αλλά για κάποιο άγνωστο λόγο τα χρέη τραγουδιστή ανέλαβε ο Γιώργος Διαμαντής (Delivers, No Remorse). Με ένα ισορροπημένο (σχετικά) set list 6 κομματιών, οι Stargazers παρουσίασαν 2 τραγούδια από την περίοδο με Dio (Man On The Silver Mountain, Long Live Rock N’ Roll), 2 από Bonnet (All Night Long, Since You Been Gone), 2 από Turner (Jealous Lover, I Surrender). Ο κιθαρίστας Παναγιώτης Λιακώνης που είχε αναλάβει το τιτάνιο εγχείρημα να παίξει τα μέρη του Master Blackmore τα πήγε μία χαρά και οι Stargazers «ζέσταναν» ικανοποιητικά τον κόσμο που σιγα σιγά μαζευόταν στο Κύτταρο.
 

Σειρά είχαν οι γνωστοί σε όλους μας Remember Lizzy. Το έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν…πρόκειται για την καλύτερη tribute μπάντα της χώρας μας. Τα κομμάτια όλα είναι απίστευτα δουλεμένα και αποπνέουν το ανατριχιαστικό συναίσθημα της πρώτης εκτέλεσης. Τα παιδιά περνούν υπέροχα πάνω στη σκηνή και μεταδίδουν στον κόσμο από κάτω αυτό το συναίσθημα ευφορίας. Η τεχνική και η μοναδική αισθητική των Thin Lizzy βρίσκουν την καλύτερη τους έκφραση στους Remember Lizzy, οι οποίοι φρόντισαν να μας ταξιδέψουν στο χρόνο με ύμνους όπως “Waitin’ For An Alibi”, “Rosalie”, The Boys Are Back In Town”, “Johnny The Fox”, “Killer On The Loose” κ.α. Η εμπροσθοφυλακή των Δανδουλάκη, Παπαπέτρου, Σίννη έσπερνε και ήδη περιμένουμε το επόμενο live. Ο Phil θα ήταν περήφανος, παιδιά!
 

Τα solo albums του Ozzy (μέχρι το “Ozzmosis” τουλάχιστον) μονοπωλούν συχνά πυκνά το CD player σπίτι και στο αυτοκίνητο. Έτσι, είχα μία εύλογη περιέργεια να δω και να ακούσω τους The Ultimate Sin. Όσο και αν είναι αδύνατο να «μιμηθείς» σκηνικά και φωνητικά τον madman, ο Γιώργος Μίχας τα πήγε μια χαρά ενώ ο Μιχάλης Κοντογιώργης στην κιθάρα απέδειξε ότι όχι μόνο μπορεί να αποτίσει φόρο τιμής στον Zakk Wylde με το χαρακτηριστικό στυλ και την trademark κιθάρα του αλλά ότι είναι και ένας πολύ αξιόλογος κιθαρίστας γενικότερα. Το set list βασίστηκε, παρόλα αυτά, στην προ-Wylde εποχή με τα “Crazy Train”, “I Don’t Know”, “Mr. Crowley”, “Over The Mountain”, “Bark At The Moon”, “Shot In The Dark”, “Secret Loser (τεράστια έκπληξη)”, “Miracle Man” να μας καλύπτει απόλυτα! Αν και θέλουν λίγο ακόμη δουλειά, προσωπικά πέρασα τέλεια και σίγουρα θα βρίσκομαι στο επόμενο τους live…με την ελπίδα να ακούσω και το “Fire In The Sky”. Η σκυτάλη τώρα στο Γιάννη Δόλα…

Σάκης Νίκας  

 
… απλά εξαιρετικοί οι Renegades με πολύ ενέργεια και ενθουσιασμό έκαναν το Κύτταρο να χοροπηδήσει στους ρυθμούς των Rage Against The Machine. Πολύ καλή και η παρουσία του τραγουδιστή με έντονη κίνηση πάνω, αλλά και κάτω από τη σκηνή, όπου βρέθηκε αρκετές φορές για να τραγουδήσει δίπλα στο κοινό, αλλά και για να πετάξει πλαστικά ποτήρια στους άλλους τρεις (πιο πολύ στον μπασίστα όμως) που ήταν πάνω. Επειδή, όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή η μπάντα αποτελείται από εξέχουσες προσωπικότητες της ελληνικής σκηνής, όπως ο Μιχάλης Καπηλίδης στα τύμπανα, ένας περιζήτητος session-άς με πάνω από δέκα χρόνια θητεία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τους Closer και ωδεία  και ο Στέλιος Φράγκος στην κιθάρα, μέλος της μπάντας του Τζίμη Πανούση από το 2002, των Deus X Machina και πλέον των Nicotine Stain.

Επίσης, πολύ θετική η κίνηση του φεστιβάλ να φιλοξενήσει και κάτι διαφορετικό σε ήχο από τα υπόλοιπα tribute bands της βραδιάς. Ο κόσμος ευχαριστήθηκε τους Renegades, οι οποίοι προσέλκυσαν στο Κύτταρο και το δικό τους κοινό.
 

Το “No Remorse Festival Vol.III” ολοκληρώθηκε με την εμφάνιση των οικοδεσποτών, των No Remorse οι οποίοι παίζουν Motorhead όπως πρέπει, σκληρά, (πολύ) δυνατά και γρήγορα. Κλασσικά και αγαπημένα rock’n’roll anthems πέρασαν από τα αυτιά μας από το τρίο Γιώργου Διαμαντή (“μπάσο, φωνή, βαβούρα, rock’n’roll”), Στέλιου “Bomber” Καρδαμάκη στα τύμπανα και Βασίλη “Killer” Κότου στην κιθάρα. Εκτός, από τα κλασσικά “Bomber”, “Orgasmatron”, “Ace Of Spades”, “Killed By Death” έπαιξαν και τα “Iron Horse” και “The Hammer” σαν πιο ψαγμένα, ενώ το απόλυτο highlight ως συνήθως ήταν το κλείσιμο με το “Overkill” σε διπλή και τριπλή ταχύτητα μέσα σε αποθέωση από τον αρκετό κόσμο που έμεινε μέχρι το τέλος. Άντε και του χρόνου!

Γιάννης Δόλας
 

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ