Ζούμε σε μία εποχή όπου η φράση «τέλος εποχής» εμφανίζεται ολοένα και πιο συχνά στα κείμενα και στις απλές κουβέντες όλων εκείνων που παρακολουθούν τα μουσικά δρώμενα του ευρύτερου rock ήχου. Οι πρόσφατες τεράστιες απώλειες του Lemmy, του David Bowie, του Jimmy Bain, του Glenn Frey, του Scott Weiland κ.α. μας στεναχώρησε όλους και μας έβαλε σε σκέψεις για το μέλλον της αγαπημένης μας μουσικής. Είχαμε αναφέρει σε παλιότερα άρθρα ότι αναπόφευκτα το καλλιτεχνικό και βιολογικό τέλος για πολλούς μουσικούς πλησιάζει αφού αρκετοί εξ αυτών έχουν πατήσει τα 70.
Ο Udo Dirkschneider ή αν προτιμάτε ο Στρατηγός είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση μουσικού που προσωπικά τον κατατάσσω στην ίδια κατηγορία με τον Biff Byfford, τον Axel Rudi Pell και μέχρι πρότινος τον μακαρίτη τον Lemmy. Θαυμάζω την εργασιακή του ηθική που έχει μείνει κολλημένη στα 80ς και θέλει τον καλλιτέχνη να ακολουθεί πιστά και απαράλλακτα το τρίπτυχο: σύνθεση-ηχογράφηση-περιοδεία. Μπορεί ο φαινομενικά αέναος αυτός κύκλος να μην εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών αλλά ο Udo ποτέ δεν έδειξε ότι νοιάζεται για αυτό. Αν ένα πράγμα με ενοχλούσε ήταν το ότι πολλοί οπαδοί ξέγραψαν τον Στρατηγό τα τελευταία δέκα χρόνια θεωρώντας ότι οι δουλειές του με τους U.D.O. δεν ήταν και τόσο καλές. Ήρθε και η μοιραία σύγκριση με τις τρεις δισκάρες που έχουν κυκλοφορήσει οι Accept και έδεσε το γλυκό. Η αλήθεια είναι ότι από το “Mastercutor” και μετά ο Udo έδειξε κάποια σημάδια κόπωσης και ευτυχώς με το τελευταίο “Decadent” επανέφερε κάπως τα πράγματα στην πρότερη, ποιοτική κατάσταση.
Κάπου σε εκείνο το σημείο, ο Στρατηγός αποφάσισε να πραγματοποιήσει μία περιοδεία υπό την επωνυμία Dirkschneider (ώστε να μην υπάρχουν παρανοήσεις) και να αποχαιρετήσει μιας δια παντός τους αγαπημένους του Accept. Η περιοδεία αποτελείται από όλους εκείνους τους διαχρονικούς ύμνους που σημάδεψαν τις ζωές όλων μας. Ήταν άλλωστε κάτι που φαινόταν από την τελευταία περιοδεία των U.D.O. όταν ο Στρατηγός έπαιξε μόλις ένα κομμάτι των Accept (“Metal Heart”) θέλοντας έτσι να δώσει ένα διπλό μήνυμα: από τη μία (και αυτό είναι το σημαντικότερο), οι U.D.O. έχουν άπειρο, ποιοτικό υλικό και από την άλλη, ο αποχαιρετισμός στους Accept θα γινόταν με τον ορθό τρόπο. Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος, αν θέλεις να ακούσεις τα κομμάτια των Accept υπάρχουν…οι Accept! Βέβαια, να πούμε ότι ο Tornillo μπορεί να τα πηγαίνει περίφημα αλλά ένας είναι ο Στρατηγός, έτσι;
Στο δια ταύτα…σε λίγες μέρες ο Udo θα παρουσιάσει για τελευταία φορά ζωντανά όλους τους κλασικούς ύμνους των Accept. Δεν νοείται να μην είμαστε εκεί αφού θα είναι μία βραδιά-φόρος τιμής στο ατόφιο και γνήσιο heavy metal. Ο Udo αποχαιρετά τους Accept…δυστυχώς για όλους μας που ελπίζαμε σε ένα (ακόμη) reunion παρουσία και του Kaufmann. Είναι ένας αποχαιρετισμός στους Accept αλλά μην γελιέστε δεν είναι ένας αποχαιρετισμός στα όπλα! Ο Στρατηγός έχει να δώσει πολλές μάχες ακόμη…
Σάκης Νίκας
