Οι Obituary δίχως αμφιβολία αποτελούν μία μπάντα εγγύηση στο Death metal σύμπαν. Σίγουρα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν τρομερά παραγωγικοί με 10 δίσκους σε 30 χρόνια καριέρας αλλά όλες οι κυκλοφορίες τους αποτελούν πάντα σημείο αναφοράς και αντιμετωπίζονται ως σημαντικά γεγονότα της σκηνής. Χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πάντα πως πρόκειται για σπουδαία άλμπουμ. Από την επανασύνδεσή τους και μετά, οι δίσκοι τους μπορούν να χαρακτηριστούν ως απλά καλοί. Τίποτα το κακό σε αυτό βέβαια. Πολλοί συνάδελφοι θα παρακαλούσαν να κυκλοφορούν σταθερά καλά άλμπουμ μετά από τόσα χρόνια καριέρας. Το ομώνυμο όμως πόνημά τους έρχεται για να ταράξει αυτή τη στασιμότητα και να στρέψει περισσότερα κεφάλια προς το μέρος των Φλοριδιανών πιονέρων της σκηνής. Ο κλασσικός Obituary ήχος μπολιασμένος σε μεγάλο βαθμό με τις κλασσικομεταλικές επιρροές που ανέκαθεν κουβαλούσαν (ανδρωμένοι άλλωστε ηχητικά υπό τη σκέπη των Savatage, Nasty Savage και άλλων γειτόνων…) παρουσιάζεται μέσα από 11 δυναμικές συνθέσεις. Ο χαρακτηριστικός «τροβαδούρος» John Tardy δίνει όπως πάντα το αναλλοίωτο στίγμα του ενώ απολαυστικός είναι ο Ken Andrews, παλιά καραβάνα της Φλοριδιανής σκηνής και κιθαριστικός Διόσκουρος του Bobby Koelble στους ιστορικούς Azrael. Το μόνο πράγμα που μπορώ να πω πως με ξένισε ήταν πως τα δύο μοναδικά γρήγορα κομμάτια του άλμπουμ είναι τα δύο πρώτα με τα υπόλοιπα εννέα να συνεχίζουν σε κλασσικές Obituary μεσαίες ταχύτητες. Θεωρώ πως θα ήταν πιο ισορροπημένο το να επιχειρήσουν μία διαφορετικά μοιρασιά. Λεπτομέρειες θα μου πείτε αλλά κάποιο ψεγάδι έπρεπε να βρω…
