Είναι αυτές οι στιγμές που σου δίνει ο αρχισυντάκτης σου ένα album το οποίο σε κάνει να κολλάς για τα καλά. Τους Oceans τους είχα ακούσει για πρώτη φορά σε ένα video στο οποίο διασκεύαζαν εξαιρετικά το “Solitude” των Candlemass. Μην προτρέχετε όμως, τα παιδιά δεν παίζουν doom. Βασικά δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι παίζουν, οπότε για λόγους ασφαλείας το πιο σωστό είναι να τους πεις progressive metal. Οι επιρροές τους πολλές και διάφορες, οι οποίες φαίνονται μέσα από την ποικιλία που παρουσιάζουν τα κομμάτια τους. Το “Winter” ξεκινάει ήρεμα και καταλήγει σε death metal που θυμίζει παλιούς Opeth και In Mourning. Το “Devout” μέσα στην παράνοιά του έχει και black metal ξεσπάσματα. Το “Suffer The Last Bridge” είναι ένα υπέροχο τραγούδι που δείχνει την ποιότητά τους. Μικρά κομμάτια διάσπαρτα προσφέρουν ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία στο σύνολο του album. Η διασκευάρα στο “Nights In White Satin” των Moody Blues δείχνει ότι οι Oceans είναι μουσικάρες, απλά. Γενικά έχουμε να κάνουμε με ένα πολυποίκιλο album, στο οποίο όμως τα παιδιά δεν πέφτουν στην παγίδα του να επιδείξουν τις τεχνικές τους και φτιάχνουν εξαιρετική μουσική που σου μένει και θες να την ξανακούσεις. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει φυσικά στην κοπέλα πίσω από το μικρόφωνο, την καταπληκτική Cammie Gilbert. Στην εποχή μας που βλέπουμε όλο και περισσότερες γυναίκες τραγουδίστριες, έχουμε συνήθως δύο “κατηγορίες”. Αυτές που τραγουδάνε σχεδόν μόνο οπερετικά φωνητικά και φοράνε τις πιο όμορφες τουαλέτες και αυτές που φοράνε δερμάτινα και γκαρίζουν για να μην τις εξισώνουν με τις υπόλοιπες. Η Cammie δεν κάνει τίποτα από τα δύο και απλά τραγουδάει, χαρίζοντάς μας εξαιρετικές ερμηνείες που χρωματίζουν κάθε σύνθεση. Οι Τεξανοί έχουν το ταλέντο να γίνουν μεγάλο όνομα της σκηνής. Μακάρι να το πετύχουν, το αξίζουν.
