Στο πανέμορφο χώρο του Μεγάρου Μουσικής, οι μουσικοί της καμεράτας επιχείρησαν να αποδώσουν ζωντανά το “Concerto For Group and Orchestra” των Purple και το προσωπικό έργο του Lord “Sarabande”. Το γεγονός ότι έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από την πρώτη παρουσίαση του “Concerto…” και ακούγεται το ίδιο «φρέσκο» με τότε φανερώνει τη διαχρονική αξία του. Η ρηξικέλευθη και καινοτόμος ιδέα του Lord να συνδυάσει την κλασική με τη rock μουσική το 1969 προκαλεί εντύπωση μέχρι και σήμερα. Και οι μουσικοί της καμεράτας ήταν συγκλονιστικοί στην απόδοση ακόμη και των πιο απαιτητικών μερών του “Concerto…”. H Ειρήνη Κετικίδη στην κιθάρα ήταν εκπληκτική –ειδικά στο τρίτο μέρος του Concerto- ενώ ο Γιάννης Σταυρόπουλος πίσω από τα τύμπανα ήταν εντυπωσιακός. Ειδικής αναφοράς χρήζει στον τραγουδιστή Αιμιλιανό Σταματάκη ο οποίος στο encore είχε αναλάβει το κολοσσιαίο έργο να «πιάσει» τη φωνή του Ian Gillan στα “Hush”, “Lazy” και “Child in Time” (ναι, σωστά διαβάσατε…παρουσιάστηκε το “Lazy” αντί για το “Wring That Neck”). Και ο Αιμιλιανός τα πήγε περίφημα με το δεδομένο ότι κανένας (υπογραμμισμένο χίλιες φορές) δεν μπορεί να αγγίξει το μεγαλείο της φωνής του Gillan την περίοδο 1970-1972. Και όμως η εκτέλεση του “Child in Time” ήταν εντυπωσιακή με το Blackmore-ικό solo της Κετικίδη να ξεσηκώνει τον κόσμο!
Η παρουσία του Πάνου Πολίτη στο Hammond & synthesizer κατά την απόδοση του “Sarabande” (το αγαπημένο μου solo album του μακαρίτη) ανέβασε και άλλο το επίπεδο της συναυλίας η οποία ξεκίνησε με το δεύτερο μέρος του “Concerto…” (το 1969 είχε προηγηθεί η μισάωρη εκτέλεση των “Hush”, “Wring That Neck”, “Child in Time”), συνεχίστηκε με το “Sarabande” και ολοκληρώθηκε με το προαναφερθέν encore που ήταν και το απόλυτο highlight του όλου event. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές (μέσα σε αυτούς και στον μαέστρο Γιώργο Πέτρου) και ας ελπίσουμε να επαναληφθεί πολύ σύντομα κάτι ανάλογο.
Σάκης Νίκας
