Στον τελευταίο τους δίσκο, «Distance over Time», οι Dream Theater στράφηκαν ξανά προς την πιο συμπαγή, κιθαριστική, μεταλλική πλευρά τους, αυτή που περιμένουμε να ξεδιπλώσουν και στη συναυλία τους στην Αθήνα στις 2 Ιουλίου. Πάμε να θυμηθούμε δέκα από τα πιο heavy κομμάτια στη δισκογραφία τους.
10) Untethered Angel – Distance over Time, 2019
Ξεκινώντας με κάτι από το πρόσφατο πόνημά τους, το «Untethered Angel» δεν είναι σε καμία περίπτωση ο μόνος «εκπρόσωπος» του «Distance over Time» που θα μπορούσε να επιλεγεί, είναι όμως το κομμάτι που έδωσε το στίγμα για την κατεύθυνση του νέου δίσκου. Βάλτε το outro σε ένα καλό ηχοσύστημα και ο χώρος θα γεμίσει, όπως συμβαίνει και στις ζωντανές του εκτελέσεις…
9) The Shattered Fortress – Black Clouds & Silver Linings, 2009
Το φινάλε της «Twelve-step Suite» είναι ένα τραγούδι – Frankenstein με μελωδίες των προηγούμενων μερών να επιστρέφουν, αλλά και ένα σαρωτικό main riff, από τα πιο επιθετικά στην καριέρα του συγκροτήματος. Μοναδική «παραφωνία» κατά τη γνώμη μου τα… φωνητικά του Mike Portnoy.
8) The Enemy Inside – Dream Theater, 2013
Περιγράφοντας τον ήχο που αναζητούσε για το «Dream Theater», ο John Petrucci είχε πει πως θέλει η εμπειρία της ακρόασης να θυμίζει μια γεμάτη μπουκιά από πλούσιο, κρεμώδες κέικ σοκολάτας. Αυτόν τον ήχο θα ακούσετε εδώ, όπως και στο «Behind the Veil». Συναισθησία στα καλύτερα της.
7) As I Am – Train of Thought, 2003
Τα νεύρα του Petrucci, σε συνέχεια ενός διαπληκτισμού με τον Mike Stone των Queensrÿche κατά τη διάρκεια της κοινής τους περιοδείας, συνδυάζονται με ένα απλό αλλά άκρως αποτελεσματικό riff. Το αποτέλεσμα είναι ένα κλασικό πλέον τραγούδι, το οποίο προσωπικά δεν θα ήθελα να λείπει από κανένα setlist του συγκροτήματος.
6) In the Presence of Enemies pt.II – Systematic Chaos, 2007
Σκεπτόμενος κανείς τα μεγάλα σε διάρκεια έπη των Αμερικανών, ίσως έρχονται πρώτα στο μυαλό οι Floyd-ικές στιγμές του «Octavarium». Το συγκεκριμένο «τέρας» από το «Systematic Chaos» ωστόσο, μετά το ήρεμο συγκριτικά πρώτο μέρος, ξεσπά σε μια full-on πατροπαράδοτη, ορθόδοξη και ιδρωμένη metal επέλαση, μουσικά αλλά και στιχουργικά παρακαλώ.
5) The Glass Prison – Six Degrees of Inner Turbulence, 2002
Τρομερή σύνθεση, από έναν υπερπλήρη δίσκο. Σε χτυπάει εξ αρχής με το ένα riff μετά το άλλο, συνεχείς αλλαγές και ανατροπές, και τον Portnoy να «ντύνεται» Vinnie Paul στα drums, κάνοντας τρομερή δουλειά με τα πόδια. Το «μπάσιμο» γύρω στο εξάλεπτο θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε album των Pantera.
4) Honor thy Father – Train of Thought, 2003
Βαρύ και ασήκωτο σεμινάριο ρυθμικής κιθάρας, αδικαιολόγητα υποτιμημένο, ασυνήθιστα σκοτεινό για τα δεδομένα τους. Όταν έχεις τελειώσει την προηγούμενη περιοδεία σου παίζοντας ολόκληρο το «Master of Puppets» ξεκλειδώνει ο καρπός! Αυτά καλό είναι να γίνονται…
3) The Test that Stumped Them All – Six Degrees of Inner Turbulence, 2002
Επιστροφή στο «Six Degrees of Inner Turbulence», στο δεύτερο cd αυτή τη φορά. Το «The Test that Stumped Them All» είναι το κρεσέντο στη μέση του title track : Δαιμονισμένο riff και συνεχόμενα snare rolls από τον Portnoy, που άπαξ και τα ακούσεις δεν τα ξεχνάς ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=sOkKLlBg-i0
2) The Dark Eternal Night – Systematic Chaos, 2007
Οδοστρωτήρας! Έχει το ιδιαίτερο στοιχείο ότι εδώ δε μιλάμε μόνο για συγκεκριμένα σημεία μέσα στο τραγούδι, αλλά για 9 λεπτά με το πόδι πατημένο στο γκάζι. Το δε φινάλε, ζωντανά, με τον Jordan Rudess να έρχεται στο μπροστινό μέρος της σκηνής για να παίξει το solo του, είναι highlight.
1) The Mirror – Awake, 1994
Εν αρχή ην το Mirror. Προφητικό, κοφτό, συγκεκομμένο riff, με ένα tempo στο οποίο ο λαιμός είναι αδύνατο να αντισταθεί. Του αξίζει να βρεθεί στην κορυφή, καθότι κομματάρα συνολικά, με πολύ καλό LaBrie, εξαιρετικό Kevin Moore και την ασύγκριτη ατμόσφαιρα που εκπέμπει το «Awake».
Ρωμανός Τερζής
