Τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα, των οποίων ο κατάλογος από hits ξεπερνά τη χρονική διάρκεια μιας συναυλίας, αναπόφευκτα καλούνται να λύσουν τον γρίφο του setlist, τηρώντας μια ισορροπία ανάμεσα στα τραγούδια που είναι συνυφασμένα με τη μπάντα και δεν γίνεται να μην παιχτούν, και στο πιο πρόσφατο υλικό τους. Η δισκογραφία των Slipknot μάλιστα έχει την ιδιαιτερότητα ότι έχει μια ξεκάθαρη τομή: μια πρώτη τετράδα albums με την κλασική τους σύνθεση, και, μετά τον θάνατο του Paul Gray το 2010 και την αποχώρηση του Joey Jordison το 2013 (ο οποίος έμελλε δυστυχώς να φύγει και αυτός από τη ζωή το 2021), δύο (πολύ καλούς) δίσκους: «.5: The Gray Chapter» & «We Are Not Your Kind».
«Goodbye»: Αρχίζοντας από το «.5: The Gray Chapter», το album είναι γεμάτο με αναφορές και tributes στον Paul Gray, ξεκινώντας από τον ίδιο τον τίτλο. Το «Goodbye» είναι ίσως η πιο άμεση και ξεκάθαρη κατάθεση ψυχής από τους bandmates του, ισορροπώντας πολύ σωστά ανάμεσα στη μελωδία και το heavy δεύτερο μισό.
«Nero Forte»: Φτιαγμένο για live. Ασταμάτητη καταιγίδα από riffs από το πρώτο δευτερόλεπτο από την οποία είναι αδύνατο να κρυφτείς. Στο ρεφρέν ακόμη και ο πιο αυστηρός κριτής του Corey Taylor οφείλει να του αναγνωρίσει το χάρισμα που έχει στον συνδυασμό της αέρινης μελωδίας με την ωμή εκτόξευση μίσους.
«AOV»: Εξαιρετικό γηπεδικό ρεφρέν με καθαρά φωνητικά, κατάλληλο για όλους, περιτριγυρισμένο από τις φρενήρεις κιθάρες των Root και Thomson, καθώς και drumming στα πρόθυρα του death metal. Από τα single του «… Gray Chapter» μάλλον το προτιμώ τόσο από το «Sarcastrophe» όσο και από το «Devil in I».
«Α Liar’s Funeral»: Με κάτι τέτοια κομμάτια οι Slipknot πρέπει να γίνουν πιο τολμηροί. Η συγγραφή ενός τόσο καλού, διαφορετικού τραγουδιού, που προσδίδει βάρος, ποικιλία και προσωπικότητα στο έργο σου είναι το πρώτο βήμα: η υποστήριξή του ζωντανά είναι το επόμενο.
«Custer»: Ίσως είναι το πιο «παραδοσιακό», old-school Slipknot κομμάτι της λίστας. Απλό, αλλά είναι τόσο κολλητικό που δεν γίνεται κανείς να του αντισταθεί, με αποτέλεσμα ολόκληρα γήπεδα αποτελούμενα ως επί το πλείστον από ενήλικους άνδρες να χοροπηδούν ουρλιάζοντας «Cut, cut, cut me up and fuck, fuck, fuck me up». Απολαυστικός ψιθυριστός Corey στην αρχή του πρώτου verse.
«Critical Darling»: Άλλη μια στιγμή του «We Are Not Your Kind» που θεωρώ ότι ανυψώνει το συγκρότημα συνολικά. Τέλειο tempo, χωρίς φιοριτούρες, τενεκέδες, scratching και άλλου είδους εξτραδάκια, σκέτο, μεστό, καλό songwriting.
«Override»: Τούτο εδώ το bonus track του «.5: The Gray Chapter» είναι μια κατηγορία μόνο του, με μια ατμόσφαιρα που δεν τη βρίσκεις σε άλλα τους τραγούδια κατά τη γνώμη μου. Οι πιουρίστες ίσως θεωρήσουν ότι λοξοκοιτάει υπερβολικά προς τους Stone Sour, αλλά: α) αν μιλάμε για τους Stone Sour της «House of Gold & Bones» περιόδου, πρόκειται για κοπλιμέντο, όχι για ένσταση, και, β) σας παραπέμπω στο riff του 4:42.
«Solway Firth»: Ασυνήθιστη για τους Slipknot αποκλειστικά riff-driven δομή (συναντάται και στο «All Hope is Gone») με ένα κομμάτι που χτίζει μομέντουμ με υπομονή και επιμονή. Ο Taylor φαίνεται πως δεν πήρε και τόσο καλά την κατάρρευση της σχέσης και το διαζύγιο με τη δεύτερη σύζυγό του: ‘You want the real smile? Or the one I used to practice not to feel like a failure?’ Μακριά από μας, ας το ακούσει ο Johnny Depp να νιώσει καλύτερα.
«If Rain Is What You Want»: Αντιρεαλιστική επιλογή-επίλογος. Αλλά σε μια αντιρεαλιστική κατάσταση, στον κατ’ οίκον περιορισμό της καραντίνας, το άκουσα πάρα πολύ, και αν το αφήσεις να σε παρασύρει, μπαίνεις σε σκοτεινά αλλά και καθαρτήρια μονοπάτια. Διπρόσωπο τραγούδι: κάπου στη μέση το ύφος αλλάζει, τα riffs γίνονται από απειλητικά έως μοχθηρά και όποιον πάρει ο χάρος.
Ρωμανός Τερζής
