Παίρνοντας στα χέρια μου το καινούριο άλμπουμ του Oliver Weers, πραγματικά δεν είχα ιδέα για τον τραγουδιστή και την καριέρα του και δεν κρύβω ότι δεν έδειξα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον στο να το ακούσω μέχρι που πρόσεξα ποιοι συμμετέχουν στο άλμπουμ…
Δεν θα σας μιλήσω για κανέναν σούπερσταρ, αγαπημένο rock είδωλο, θρύλο κλπ,κλπ, αλλά για ένα δικό μας παιδί, που είχα την τύχη να απολαμβάνω κάποτε κάθε εβδομάδα σε live-άδικο της Θεσσαλονίκης να «παίρνει σκαλπ» με την ικανότητα, το παίξιμο, αλλά κυρίως το συναίσθημα που έβγαζε όταν έπαιζε με την κατά-ταλαιπωρημένη καφετί κιθάρα του… τον Λάκη Ραγκαζά… ένα τεράστιο ταλέντο, έναν τεράστιο μουσικό που χαίρομαι να βλέπω και να ακούω να συμμετέχει σε άλμπουμ εκτός των συνόρων γιατί σημαίνει πολλά.
Δικαίωση; Αναγνώριση; Επιτυχία; Ικανοποίηση; Κάτι καλύτερο; Δεν ξέρω τι αισθάνεται εκείνος, αλλά σίγουρα πρέπει όλοι μας να αισθανόμαστε υπερήφανοι όταν ένας Έλληνας ακούγεται και στο εξωτερικό για κάτι καλό, ιδιαίτερα στους άσχημους καιρούς για την υπόληψη της χώρας μας που βιώνουμε σήμερα.
Το άλμπουμ μουσικά ανήκει στο μοντέρνο hard rock ακροβατώντας μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης, μεταξύ mainstream και κλασσικού. Δεν είναι καθόλου κακό, ενώ η φωνή του Weers, ο οποίος στο μεταξύ πληροφορήθηκα ότι είχε περάσει από το Δανέζικο X-factor και έχει ήδη ένα σόλο άλμπουμ, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Οι κιθάρες του Λάκη είναι δυνατές, χωρίς πολλές φλυαρίες, προφανώς εξυπηρετώντας την κατεύθυνση του άλμπουμ.
Περιμένω με αγωνία να ακούσω το νέο project με τη συμμετοχή του Λάκη Ραγκαζά και του R.D. Λιαπάκη, τους Devil’s Train οι οποίοι έρχονται κατά το καλοκαίρι αν θυμάμαι καλά. Στο μεταξύ όσοι από εσάς έχετε την ευκαιρία πηγαίνετε να δείτε το Λάκη σε κάποιο live και δεν θα το μετανιώσετε!
Περισσότερες πληροφορίες: http://www.myspace.com/killersixgun
