Τους πρωτοάκουσα το 2000, όταν κυκλοφόρησαν το “Future Narcotic” και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πάω και να αγοράσω το “Crystal Tears” που είχε προηγηθεί ένα χρόνο πριν. Τους θεώρησα τότε, τη μεγαλύτερη ελπίδα της ελληνικής metal σκηνής έχοντας εντυπωσιαστεί και από τις δύο αυτές κυκλοφορίες. Με είχε συνεπάρει κυρίως η ατμόσφαιρα που έβγαζε η μουσική τους αλλά και οι απίστευτα εμπνευσμένες συνθέσεις τους. Το “Angeldust” που ακολούθησε την αμέσως επόμενη χρονιά, επίσης μου άρεσε αν και λίγο διαφοροποιημένο από πλευράς ήχου.
Στη συνέχεια, για κάποιο λόγο τους “έχασα”… έμαθα ότι κυκλοφόρησαν άλλο ένα album το 2003, συχνά – πυκνά όμως οι τρεις αυτές κυκλοφορίες, τιμούσαν το cd player μου.
Το 2015 οι On Thorns I Lay επανέρχονται, σε παρεμφερή μουσικά μονοπάτια, αυτά του ατμοσφαιρικού death, για άλλους dark wave. Το “Eternal Silence” είναι μια αξιοπρεπής κυκλοφορία, απέχει όπως από την τριάδα που προανέφερα. Τα κομμάτια του album είναι καλά, δε θεωρώ ότι λείπει η έμπνευση, ίσως τη διαφορά την κάνει το timing των τότε κυκλοφοριών. Ήταν μάλλον περισσότερο πρωτοποριακή απ’ όσο νόμιζα η μουσική τους τότε. Η παρουσία επίσης στο σχήμα της Maxi Nil (αποχώρησε από τη μπάντα μετά την ηχογράφηση του album) θα μπορούσε να επιδράσει καταλυτικά σ’ αυτό, δείχνει όμως να βρίσκεται σε δεύτερο πλάνο.
Από το “Eternal Silence” θα ξεχωρίσω σίγουρα το εξαιρετικό “People We Hurt”, είναι αυτό που “κρατάει” το δίσκο ζωντανό, ένα κομμάτι που το έχει ανάγκη κάθε δίσκος.
Η επάνοδος των On Thorns I Lay έρχεται σε μια εποχή που έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα στη μουσική, ο δίσκος φαντάζει σαν μια καλή, αξιοπρεπής προσπάθεια, κάτι όμως φαίνεται να λείπει.
