Οι On Thorns I Lay ολοκληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο την επιστροφή τους στον παραδοσιακό ήχο τους, αυτό το μελωδικό doom/death που λατρέψαμε στα 1990ς όταν ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες στο γάλα στην ελληνική σκηνή. Μέσα στα χρόνια (μιλάμε για συγκρότημα 25+ χρόνων πλέον) κινήθηκαν σε πολλά διαφορετικά είδη (από το doom/death στο goth και από κει σε πιο απλές φόρμες) αλλά, αν το Aegean Sorrow ήταν το ιδανικό come back δύο χρόνια πριν, στο Threnos καταφέρνουν να το ξεπεράσουν και προσφέρουν ένα άλμπουμ που εύκολα θα βρεθεί ψηλά στα καλύτερα μελωδικά doom/death album αυτής της χρονιάς.
Όμορφο εξώφυλλο, πολύ καλή παραγωγή (και mastering από τον Dan Swanö) και ένας ήχος σε συνέχεια του προηγούμενου άλμπουμ με το σκοτάδι και τη θλίψη να αγκαλιάζονται παρασέρνοντας και μας. Το πρώτο που πρόσεξα ήταν πως δεν υπάρχουν πλέον γυναικεία φωνητικά, μόνο τα χαρακτηριστικά brutal του Στέφανου, ο οποίος παίρνει το παιχνίδι πάνω του και τα πάει περίφημα. Και οι επτά συνθέσεις είναι ισάξιες (προσωπικά μόνο το “Misos” δε με ξετρέλανε), με ως επί το πλείστον αργούς ρυθμούς, τα κομμάτια είναι riff-oriented και υπάρχουν φυσικά τα χαρακτηριστικά μελωδικά lead να προσθέτουν την απαραίτητη ποικιλία μαζί με μικρές εκπλήξεις εδώ και κει, όπως για παράδειγμα το βιολί του Αλέξανδρου στο “Cosmic Silence” και τα πλήκτρα που ντύνουν ωραία πολλές από τις συνθέσεις (όπως οι σχεδόν 70ς αναφορές στο “Erynies”) ή το πιάνο που σκάει μετά από ένα uplifting σημείο. O αέρας των παλιών On Thorns I Lay είναι διακριτός παντού κάτι που μόνο χαμόγελα θα φέρει στα πρόσωπα των φίλων τους αφού καταφέρνουν να ξυπνήσουν μνήμες χωρίς να πέφτουν στην παγίδα αναμασήματος.
Το κλείσιμο θα έρθει με το μελαγχολικό δεκάλεπτο έπος “Odysseia”. Εδώ ακούγεται και η μοναδική γυναικεία φωνή στο δίσκο με την ηθοποιό Πηνελόπη Αναστασοπούλου να απαγγέλει σε κάποια σημεία, ένα κομμάτι που παρά τη μεγάλη διάρκεια του ενώνει σωστά την doom/death metal ένταση μαζί με ακουστικά περάσματα.
