Το 1614 είναι η χρονιά που παντρεύεται η Ποκαχόντας και η χρονιά που «φεύγει» ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος. Το 1614, εκ πρώτης όψεως, δεν φαίνεται να έχει και πολλή σχέση με το 1327, όμως οι δημιουργοί του έχουν διαφορετική άποψη. Ο συνθέτης David Grimoire και ο λιμπρετίστας Adrian de Crow συναντήθηκαν σε μια παράσταση του «Το όνομα του ρόδου», στο Γκέτεμποργκ, πριν πέντε χρόνια περίπου, και η ιστορία του Eco (η οποία τοποθετείται χρονικά στα 1327) τους έκανε να ξαναβρεθούν και να συζητήσουν και να συμφωνήσουν ότι θα ήταν καλή ιδέα να δοκιμάσουν να αποδώσουν το μυθιστόρημα με μελωδίες και στίχους… Το εγχείρημα είχε να κάνει με τη θεατρική μουσικοποίηση του βιβλίου και ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για μας τους ακροατές. Το σχήμα των Opera Diabolicus γεννήθηκε και οι μουσικοί οι οποίοι κλήθηκαν να συνδράμουν είναι μόλις οι παρακάτω.
Snowy Shaw (King Diamond, Mercyful Fate, Notre Dame, Therion, Dimmu Borgir), Mats Levén (Krux, Therion), Niklas Isfeldt (Dream Evil), Jake E (Amaranthe, Dreamland) και η κυρία Camilla Alisander-Ason στα παντός είδους φωνητικά. Παλιά μου τέχνη κόσκινο βέβαια, ο Snowy παίζει και τύμπανα στο άλμπουμ και θυμάστε πολύ καλά τι μπορεί να παίξει αυτό το παλικάρι… Μιλάμε για έναν τέλεια καταρτισμένο μουσικό, ο οποίος δίνει ρεσιτάλ κατά μήκος του δίσκου. Δεν θα ήταν βέβαια δυνατό να μην εστιάσουμε στους εκπληκτικούς τραγουδιστές, οι οποίοι εντυπωσιάζουν με τη χροιά και τις δυνατότητές του, προεξάρχοντος του Mats Leven.
Μέταλ τρομοφωνικού ύφους, με αναφορές σε King Diamond (το ύφος των κομματιών, η όλη συνταγή και το γεγονός ότι στην κονσόλα βρίσκεται ο Andy LaRocque συνηγορούν), αλλά και Kamelot, αλλά και κάφρικες καταστάσεις, με τους δύο δημιουργούς, που αναφέραμε πιο πάνω, να έχουν καταφέρει να φτιάξουν μια ατμόσφαιρα του στυλ “Phantom of the opera meets Stephen King” ή κάπως έτσι. Μεγάλα κομμάτια σε διάρκεια, τρία από τα τραγούδια του δίσκου είναι δεκάλεπτα και μάλιστα για το ένα από αυτά (Blood Countess Bathory) έχει γυριστεί και video, το οποίο στην ουσία είναι μια ταινία μικρού μήκους, αφού κοντεύει τα ένδεκα λεπτά.
Εξαιρετική προσπάθεια από ένα σύνολο ιδιοφυιών ανθρώπων, θα αρέσει σίγουρα στου φίλους του Μαύρου (και όχι Μπλακ) Μέταλ, του Goth και της μελωδίας. Ναι, υπάρχουν και οχετικά φωνητικά στο άλμπουμ, αυτό το τελευταίο το πρόσθεσα για να το ξέρουν και οι φίλοι του Black/Death.
