Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του “The Key”, οι εγκεφαλικές αναζητήσεις του Geoff Tate συνεχίζονται με το δεύτερο μέρος της προαναγγελθείσας τριλογίας.
Γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά τον Geoff Tate και κάθε πτυχή της μουσικής του πορείας αλλά και φιλοσοφίας, το “Resurrection” μου ακούγεται αρκετά κοντά σ’ αυτό που περίμενα.
Μουσικά, ακούγεται σαν συνέχεια του “The Key” (θεματολογικά ούτως ή άλλως είναι) με αρκετές καλές στιγμές, με κομμάτια όμως που δεν ξεφεύγουν από mid tempo συνθέσεις και σίγουρα δεν είναι αυτό που θα ήθελαν πολλοί οπαδοί του από τα παλιά. Οι καλές στιγμές, αφορούν κυρίως το εσωτερικό των κομματιών, με ενδιαφέροντα μουσικά θέματα και αξιοπρόσεχτες μεταβάσεις από το ένα στο άλλο, όπως για παράδειγμα στο “A Smear Campaign”, κομμάτι που τα κιθαριστικά solo το αναδεικνύουν ως το πιο κοντινό στο παρελθόν του τραγουδιστή, σε αντίθεση με το επτάλεπτο “Invincible” όπου ενώ θα περίμενε κανείς ένα όργιο θεμάτων, αυτό κυλάει, όμορφα μεν, χωρίς ξεσπάσματα δε.
Το album επίσης, προβληματίζει στο ξεκίνημα του αφού αρχίζει με τέσσερα instrumental κομμάτια πολύ μικρά σε διάρκεια, τέσσερεις εισαγωγές ουσιαστικά, κάποια από αυτά, προσωπικά τα θεωρώ αχρείαστα. Η συμμετοχή επίσης τόσων καλεσμένων όπως Tim “Ripper” Owens, Blaze Bayley στα φωνητικά, δεν προσδίδει κάτι περισσότερο στο “Resurrection” στο οποίο η πλέον εμφατική συμμετοχή είναι αυτή του David Ellefson.
Για να καταλήξουμε κάπου, το “Resurrection” είναι μια αξιοπρεπέστατη κυκλοφορία που όμως δεν αφορά τους πολλούς στο χώρο του metal. Αυτό, το έχει αποκηρύξει ο Tate εδώ και χρόνια. Αφορά αυτούς που τον ακολουθούν πιστά και αγκαλιάζουν την κάθε του νότα και την κάθε του έμπνευση. Ίσως αρέσει και σε κάποιους από το χώρο του progressive αφού η γενικότερη ατμόσφαιρα του album, μάλλον τους αφορά.
