Πέντε χρόνια πέρασαν από το «In Cauda Venenum» και οι Opeth επιστρέφουν, με concept μάλιστα δίσκο, ενώ την επανεμφάνισή τους κάνουν και τα growls του Mikael Åkerfeldt, για πρώτη φορά μετά το «Watershed» του 2008. Προσωπικά δεν έχω τίποτα να προσάψω στο όμορφο «Heritage», που είχε σηματοδοτήσει την απαρχή της «full Steven Wilson» περιόδου των Σουηδών. Οι δίσκοι που ακολούθησαν ωστόσο, με έπεισαν λιγότερο, βγάζοντας ανά σημεία μια κάποια κούραση και ανακύκλωση ιδεών.
Το «The Last Will and Testament» δείχνει ότι το δισκογραφικό διάλειμμα έκανε καλό στους Opeth. Παρότι μακριά από τις κορυφές της δεκαετίας του 2000, είναι ένα άλμπουμ με αφηγηματική και μουσική συνοχή. Οι δυνατές στιγμές του ελάχιστα έχουν να κάνουν με το… death metal, ειδικά από τη στιγμή που τα αντίστοιχης βαρύτητας riffs απουσιάζουν, αντιθέτως «κρύβονται» στα ορχηστρικά μέρη του «§4», στις ανατολίτικες μελωδίες του «§5», ή στα leads του «A Story Never Told». Μπορεί μια νέα κυκλοφορία των Opeth να μην είναι πια η «stop the press» μείζονος σημασίας είδηση που ήταν κάποτε, όμως θεωρώ πως το «The Last Will and Testament» θα δώσει περισσότερη τροφή για σκέψη και συζήτηση σε σχέση με τις τελευταίες 2-3 κυκλοφορίες τους.
