Οι Opeth είναι μια μπάντα που δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί. Κυρίως λόγο των black φωνητικών του Mike Akerfeldt πολύς κόσμος τους έβαζε την ταμπέλα του death metal. Αλλά οι φανατικοί του death metal ύφους δεν ήθελαν ούτε να ακούνε για τους Opeth. Από την άλλη μεριά τα black φωνητικά δεν βοηθάνε τους καθαρούς φαν του Prog rock να γίνουν φαν τις μπάντας. Οπότε μπορούμε να πούμε ότι οι fan των Opeth ανήκουν σε μια πολύ συγκεκριμένη μερίδα των prog fans και των death metal fans.
Όσο περνούσε ο καιρός διάβαζα πράγματα στο για τον καινούριο δίσκο των Opeth που κινούσαν τον ενδιαφέρον. Πρώτον: Είναι ο δεύτερος δίσκος των Opeth μετά το “Damnation” που δεν θα περιέχει black φωνητικά. Κάτι το οποίο προσωπικά δεν μου φάνηκε ενθαρρυντικό. Το “Damnation” είναι ένας δίσκος που δημιούργησε πολλούς fan για την μπάντα αλλά δεν είναι χαρακτηριστικός του ήχου των Opeth. Ήταν ένας δίσκος απλά για να δημιουργήσει νέους fan.
Δεύτερον: ο Mikael Akerfeldt δήλωσε ότι γράφοντας αυτό το δίσκο άκουγε πολύ Alice Cooper. Σε τέτοιες δηλώσεις μένεις απλά επιφυλακτικός. Μπορεί ο Alice Cooper να μην είχε καμία σχέση είτε με το prog είτε με το death αλλά είναι σίγουρα μια σταθερή αξία.
Ακούγοντας λοιπόν το “Heritage” βγάζουμε το συμπέρασμα ότι οι Opeth πήραν τα καλά του “Damnation”, τα καλά του Alice Cooper(και γενικότερα των 60s και των 70s) και τα καλά των δίσκων σαν το “Blackwater Park” και έγραψαν έναν εξαιρετικό δίσκο. Ο δίσκος δεν είναι απαλός και γεμάτος με pop ήχους. Αντιθέτως είναι αρκετά σκληρός και δυνατός αλλά χωρίς να γίνεται ποτέ metal. Για την ακρίβεια ο ήχος είναι αρκετά σύνθετος. Είναι prog rock του 60 ή του 70, είναι hard rock, είναι jazz έχει folk στοιχεία. Το καλό είναι ότι κανένα από τα παραπάνω στοιχεία δεν χρησιμοποιείται σε υπερβολικό ή κουραστικό βαθμό.
Μουσικά ο δίσκος είναι ίσως ότι καλύτερο έχουν βγάλει οι Opeth. Εξαιρετικές μπασογραμμές, πολύ δυνατά riffs, τα πλήκτρα συνεχίζουν και παίζουν μεγάλο ρόλο στον ήχο της μπάντας, τα ντράμς εκπληκτικά και ο Akerfeldt αποδεικνύει ότι μπορεί να βγάλει ένα δυνατό δίσκο και χωρίς growls.
Το “Heritage” θυμίζει Deep Purple και Jethro Tull αλλά υπάρχουν χωρίς να έχει χαθεί ο αρχικός ήχος των Opeth. Δηλαδή εκεί που το κομμάτι θα φτάνει στο peak της ενέργειας του θα κάνει μια μεγάλη βουτιά στα ψυχεδελικά-μελαγχολικά πλήκτρα.
Εν κατακλείδι το άλμπουμ μάλλον θα απογοητεύσει τους φαν του Headbanging και των black φωνητικών, αλλά όσοι έχουν ανοιχτή άποψη για την μουσική θα τους αρέσει εξαιρετικά πολύ η νέα αυτή κατεύθυνση της μπάντας. Και άποψη μου είναι ότι και στους επόμενους δίσκους η μπάντα θα προχωρήσει στην ίδια κατεύθυνση.
Highlights: Devil’s Orchard, Slither, Famine.
