Τι ωραίο που είναι να παρακολουθείς ένα δίσκο από την γέννηση του. Να μοιράζεσαι προβληματισμούς, να ακούς τις πρώτες ιδέες, να έχεις ατελείωτες συζητήσεις που να ξεφεύγουν σε τέτοιο βαθμό που να μην θυμάσαι από που ξεκίνησαν. Ένα τέτοιο άλμπουμ είναι και το δεύτερο πόνημα αυτού του σχήματος.
Οι Orra υπάρχουν από το 2019 και με προσεκτικά βήματα έχουν χαράξει μια διακριτική πορεία χωρίς υπερβολές και ανούσιους φανφαρισμούς. Το 2022 κυκλοφόρησαν το “Unbounded” και φέτος επιστρέφουν, μέσω της Sleaszy Rider Records, με την δεύτερη δουλειά τους “Glimmer Of Hope”. Το τρίο πίσω από το άλμπουμ είναι οι Λεωνίδας Χατζημιχάλης (φωνή), Πέτρος Πιερρακέας (κιθάρες και πλήκτρα) και Παναγιώτης Καπογιάννης (μπάσο) ενώ στα τύμπανα συναντάμε σαν session τον Emidio Alex Ramos εκτός από το “Infinity” που παίζει ο Naman Sachdev.
Αν θα έπρεπε να βάλω μια ταμπέλα, αναγκαίο κακό για πολλούς, στον ήχο των Orra θα έλεγα ότι ακούγονται σαν τους Fates Warning στην πιο ακραία πειραματική περίοδο τους, δηλαδή στην “Disconnected / A Pleasant Shade Of Gray” εποχή. Το υλικό είναι αμιγώς progressive αλλά η βάση έχει πέσει στην μελωδία. Εδώ να τονίσω ότι ο ήχος είναι αρκετά σκληρός αλλά το σύνολο του υλικού διακατέχεται από μια γλυκιά μελαγχολία.
Στις 7, και μια διασκευή, συνθέσεις του άλμπουμ το συγκρότημα παρουσιάζει μια πραγματικά όμορφη παλέτα με αρκετή ποικιλία. Είναι ξεκάθαρο ότι μπορούν να παίξουν πραγματικά τεχνικά όπως στο “Infinity” ενώ παράλληλα μπορούν να είναι άκρως εμπορικοί όπως στο “Brace The Fall” (τι ρεφραίν, Θεέ μου). Παρόλα αυτά δεν είναι λίγες οι στιγμές που ο μινιμαλισμός κάνει αισθητή την παρουσία του. Είναι ξεκάθαρο ότι μπορούν να παίξουν παππάδες αλλά προτιμούν να αφήσουν την μελωδία να κάνει την δουλειά της. Αυτό περνά και στο εξαιρετικό εξώφυλλο και στο σύνολο του artwork. Να αναφέρω και την διασκευή! Συναντάμε το “Here Comes The Tears” των Judas Priest που με κάποιο μαγικό τρόπο δένει άψογα με το σύνολο του δίσκου.
Για την φωνή του Λεωνίδα δεν θέλω να μιλήσω πολύ. Είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εδώ και… δεκαετίες αλλά η χαρά μου όταν αποφασίζει να μας δώσει νέο υλικό είναι πολύ μεγάλη. Έτσι και εδώ δεν απογοητεύει. Ντύνει με τις συνθέσεις χωρίς υπερβολές με τον χαρακτηριστικό λυρισμό του.
Το “Glimmer Of Hope” τιμά το όνομα του και είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας τίτλος άλμπουμ περιγράφει με άριστο τρόπο το περιεχόμενο του. Ένα από τα μικρά διαμαντάκια που δεν πρέπει να λείπει από καμία σοβαρή progressive συλλογή.
