Ο Marc Steven Bell ξεκίνησε την καριέρα του από τους hard rockers Dust το 1971 με τους οποίους ηχογράφησε δυο άλμπουμ και είναι σίγουρο ότι έχετε ακούσει κάπου το “Pull Away/So Many Times”. Μετά τον κέρδισε το punk και παραλίγο να γίνει ο ντράμερ των New York Dolls πριν τελικά το συγκρότημα καταλήξει στον Jerry Nolan. Κατέληξε στους Richard Hell & The Voidoids με τους οποίους ηχογράφησε το εμβληματικό “Blank Generation” που κυκλοφόρησε το 1977. Τον Μαίο του 1978 τον προσέγγισαν οι Ramones…
«Ο Dee Dee μου είπε ότι το συγκρότημα είχε πρόβλημα με τον Tommy, πράγμα που με στεναχώρησε. Δεν ήθελα να διαλυθεί η αυθεντική σύνθεση των Ramones. Ήμουν οπαδός τους! Από την άλλη δεν έδωσα μεγάλη σημασία σε αυτό που είπε, γιατί είναι τρελός και γνωστός για τις υπερβολές τους. Γιατί πρέπει να είσαι τρελός για να έχεις μπλέξει με δυο ψυχωτικές γυναίκες ταυτόχρονα. Μόλις ένα χρόνο πριν ο Dee Dee ζούσε σε ένα διαμέρισμα με την Connie, μια βίαιη stalker, πόρνη και ναρκομανή, ενώ είχε δεσμό με την Nancy Spungem, τη σχιζοφρενή κοπέλα του Sid Vicious των Sex Pistols. Όταν μια μέρα γύρισε στο διαμέρισμα και βρήκε τον Dee Dee στο κρεβάτι με την Nancy, η Connie άρπαξε ένα άδειο μπουκάλι μπύρας, το έσπασε και μαχαίρωσε τον Dee Dee στον πισινό με το σπασμένο γυαλί.
«Όταν ο Johnny μου ζήτησε να συναντηθούμε για να γίνω μέλος του συγκροτήματος συνειδητοποίησα ότι το θέμα ήταν σοβαρό. Ο Johnny με εντυπωσίασε. Έμοιαζε να είναι το αφεντικό στις business του συγκροτήματος και είχε ένα όραμα για το πώς θα έβγαζε τους Ramones από αυτή τη δύσκολη περίοδο. O Joey δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτή την υπόθεση, ενώ ο Dee Dee σίγουρα θα τα είχε κάνει θάλασσα.
O Johnny είπε τους κανόνες, που ήταν περισσότερο σαν οδηγίες. Όπου κι αν ήταν κι αν έπαιζαν οι Ramones δεν έπαιρναν ναρκωτικά πριν τη συναυλία. Ούτε κι εγώ. Τα ρούχα πάνω και κάτω από τη σκηνή ήταν δερμάτινο μπουφάν, τζιν και αθλητικά παπούτσια. Ο Dee Dee μετράει τα κομμάτια. Δεν βγαίνουμε σε περιοδεία για περισσότερο από ένα μήνα. Ταξιδεύουμε μαζί, οι φιλενάδες είναι ευπρόσδεκτες».
«Το μόνο μπέρδεμα ήταν η οντισιόν. Θα γινόταν στο προβάδικο των Ramones, όμως ο Johnny μου μιλούσε σαν να ήμουν ήδη μέλος τους. (…) Όταν πήγα στο Perfromance Studios ο Tommy καθόταν πίσω μου σε ένα δεύτερο ντραμ κιτ που ήταν στημένο πίσω από εκείνο που θα έπαιζα εγώ, σίγουρα ένα ασυνήθιστο στήσιμο για συγκρότημα, εκτός αν μιλάμε για τους Grateful Dead! «Μην ανησυχείς, μου είπε, «είναι για την περίπτωση που χρειαστείς βοήθεια». Του χαμογέλασα. Το είχα! Τα τραγούδια “I Don’t Care”, “Sheena Is A Punk Rocker” και το “Blitzkrieg Bop” έπαιζαν μόνιμα στο jukebox του CBGB, στο στέρεό μου και ήταν μέρος του κόσμου μου. Τα είχα ξανακούσει και πριν από την οντισιόν και ήταν αρκετό. Δεν ήταν σαν να μαθαίνεις κάτι δύσκολο, αλλά ήταν φοβερά τραγούδια. Εκτίμησα την κίνηση του Tommy, με κάλυπτε.
Ο Dee Dee μέτρησε «one, two, three, four» και ξεκινήσαμε με το “I Don’t Care”. Ήταν ένα από τα πιο αγνά rock’n’roll τραγούδια που γράφτηκαν μετά το 1962. (…) Η διάρκειά του είναι ένα λεπτό και σαράντα δεύτερα. Δεθήκαμε σαν μπάντα μέσα στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα. Στα τριάντα δευτερόλεπτα η οντισιόν –αν έγινε ποτέ- είχε λήξει και ξεκινούσε η πρόβα.
Είχα να μάθω γύρω στα σαράντα τραγούδια πλην των τριών της οντισιόν μέσα σε ένα μήνα. Οι Ramones μου έδωσαν κασέτες με όλα τα demos. (…) Τα αγαπημένα μου από το “Road To Ruin” ήταν το “I Wanna Be Sedated”, ήταν πιασάρικο και τεράστιο ακόμα και όταν έπαιζε από μια φτηνή κασέτα, το “I Just Want To Have Something To Do” και το “Go Menta”.
(…) η επαγγελματική ομάδα των Ramones (ΣΣ Dany Fileds, Seymour Stein) μου ζήτησε να αλλάξω το όνομά μου. Το επίθετό μου ήταν δεδομένο, αλλά χρειαζόμουν ένα όνομα που να τελειώνει σε ένα μακρύ «ι». Το Rocky Ramone παρέπεμπε κατευθείαν στον Stallone και ακουγόταν γκανγκστερικό. Τα Timmy, Jimmy, Willie μου προκαλούσαν εμετό. Ένα “y” στο Marc το έκανε Marcy (Μάρσι), που είναι δεν είναι μόνο γυναικείο, αλλά ήταν και το όνομα του καταστήματος “Marcy’s” που ήταν απέναντι από το Λύκειο που πήγαινα, το Erasmus High School. Όσο λιγότερες αναμνήσεις από το Λύκειο τόσο το καλύτερο.
Έτσι αποφάσισα το “Marky” με το “k”. Η γιαγιά μου με φώναζε Marky και αυτό το όνομα είχε γίνει διάσημο από τον Marky Maypo. Στις δεκαετίες των ‘50s και ‘60s ήταν μια από τις τρεις μεγαλύτερες μάρκες δημητριακών. (…) O Marky Maypo ήταν η αδέξια, σαχλή μασκότ-καρτούν που φορούσε το καουμπόικο καπέλο. Έτσι, για χάρη της νοσταλγίας μπορούσα να ζήσω με αυτό. Έτσι, το Marky σαν τα δημητριακά έμεινε».
Ο Marky ηχογράφησε πέντε άλμπουμ με το συγκρότημα “Road to Ruin”, “Rock ‘n’ Roll High School”, “End of the Century”, “Pleasant Dreams” και Subterranean Jungle από το 1978 μέχρι το 1983 όταν απολύθηκε εξαιτίας προβλημάτων που είχε με το αλκοόλ. Επανήλθε το 1987 και έμεινε σχεδόν 10 χρόνια ηχογραφώντας άλλα τέσσερα άλμπουμ “Brain Drain”, “Mondo Bizzaro”, “Acid Eaters” και “Adios Amigos” μέχρι την οριστική τους απόσυρση το 1996.
Γιάννης Δόλας
Πηγή: “Punk Rock Blitzkrieg: My Life As A Ramone” by Marky Ramone and Richard Herschlag
