Όταν είχε κυκλοφορήσει – εν είδη teaser – το “Intermission”, έσπευσα να ακούσω… Για το προηγούμενο άλμπουμ τους, το “God’s equation”, είχα γράψει ύμνους… Τέσσερα χρόνια αργότερα έρχεται τούτο εδώ… Τώρα, αν ανήκα σε εκείνη την κατηγορία «μουσικών συντακτών», θα «ανέλυα» τις γνωστές μούφες, ότι δηλαδή «τους περίμεναν όλοι στη γωνία»… Πωρέ, κάτι χάλια… Καταντήσαμε τη μουσική πολιτική… Ας ξαναγυρίσω στην ουσία. Το “Intermission” λοιπόν ήταν εξωφρενικά καλό… Η καλή μέρα και τα λοιπά και τα λοιπά…
Οι Νορβηγοί πέρασαν διάφορα τα τελευταία χρόνια. Έφυγαν από την εταιρεία τους, έπρεπε να δουλέψουν τα καινούργια τραγούδια τους, έπρεπε να βρουν και νέα στέγη… Τα κατάφεραν και τα δύο και μάλιστα με άριστα! Αυτό το άλμπουμ είναι τουλάχιστον θεϊκό και έχω την εντύπωση πως θα το ακούω μέχρι το τέλος του κόσμου – και δεν εννοώ μέχρι του χρόνου…
Απίστευτη μίξη τέλειου Μέταλ κουρμπαρίσματος και mainstream φρεσκάδας. Δεν νομίζω να έχουν γράψει πιο πιασάρικα ρεφρέν οι τυπάδες, τα οποία όμως είναι απόλυτα ταιριαστά με τη Μέταλ φύση τους. Φανταστείτε έναν καταπέλτη που γλυκαίνει στο ρεφρέν, ενώ διατηρεί όλα τα στοιχεία του Μέταλ και Progressive ιδιώματος, τέλεια ενορχηστρωμένα και ακόμα πιο τέλεια παιγμένα.
“Walk away in silence”, “Into the aftermath” και ό,τι σας έλεγα προηγουμένως υψώνεται εις τη ν! Η συμφωνική των Παγανιστών λειτουργεί άψογα ενώ η παραγωγή είναι αυτή ακριβώς που όλοι οι μουσικοί ονειρεύονται. Πάτε το άλμπουμ σε πεντακόσιες μπάντες και όλες θα σας πουν ότι θέλουν να ακουστούν έτσι.
Η φωνή του Nils δεν χρειάζεται εισαγωγές ούτε συστάσεις. Το λαρύγγι του είναι μοναδικό και το έχουμε ξαναπεί ότι είναι απόλυτα θεατρικός. Οι κιθάρες του Jorn είναι απλά ονειρικές. Τι πεντακάθαρα σόλο, τι έμπνευση, τι περάσματα… Ο άνθρωπος είναι μάγος. Δεν θα ήθελα να αφήσω απέξω τα άλλα μέλη, οι Steinar, Stian και Ronny (μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα αντίστοιχα) είναι πολύ μα πολύ μεγάλοι μουσικοί. Το “Revelation to the End” είναι ένας ύμνος οκτώμισι λεπτών, με ιντερμέδια αλά King Diamond και ένα ξέσπασμα για βραβείο.
Πολύς κόσμος παραπονιέται που δεν υπάρχουν πια υπέρ-συγκροτήματα… και καλά κάνει. Μήπως όμως να στήριζε αυτή εδώ την τεράστια μπάντα (και τις όμοιές της) και να την έκανε γνωστή σε όλο το Γαλαξία μας; Μήπως, λέω; Γιατί αυτοί εδώ οι Pagan’s Mind είναι πραγματικά ΥΠΕΡ-ΜΠΑΝΤΑ! Τέλος!
