Η αρχή έγινε με τους Vallenfyre, το project του Mackintosh στο οποίο παίζει old-school death metal. Η συνέχεια με τον Holmes που θυμήθηκε τα growls του στους Bloodbath. Το προπέρσινο “The Plague Within” έδειξε πως κάτι θα άλλαζε και στους Paradise Lost και το 15ο album των Βρετανών το επιβεβαίωσε.
Αν και οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι δεν συμμερίζονται τις απόψεις των οπαδών τους για επιστροφή στις ρίζες τους, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Το στυλ γραφής των κομματιών ποτέ δεν άλλαξε στη βάση του, ακόμα και στα album που δίχασαν αρκετά. Οι Lost έκαναν πάντα αυτό που γούσταραν και αυτό συνεχίζουν να κάνουν και τώρα. Για λόγους ευκολίας βέβαια, η βουτιά στην άβυσσο του παρελθόντος είναι και ο πιο εύκολος τρόπος για να συνεννοηθούμε.
Οι ρυθμοί έχουν πέσει, η παραγωγή είναι πιο βρώμικη και old-school (ειδικά στις κιθάρες), οι μελωδίες έχουν πάει περίπατο και ο Holmes επιδίδεται κατά βάση σε growls αφού τα καθαρά του έχουν δευτερεύοντα ρόλο. Τα 8:30 λεπτά του εναρκτήριου πένθους που λέγεται “Fearless Sky” σε προϊδεάζουν για το τι θα ακολουθήσει. Ένα καθηλωτικό, σκοτεινό doom/death metal album που δείχνει ξεκάθαρα ότι οι Lost δικαιότατα θεωρούνται πατέρες της σκηνής όταν γράφουν για πλάκα μία τέτοια δισκάρα 25 χρόνια μετά την τελευταία τους παρόμοια κυκλοφορία. Κλείστε τα φώτα, βάλτε ακουστικά και αφήστε το σκοτάδι και τη μελαγχολία του να σας ταξιδέψει πίσω στο 1991.
Το “Medusa” κυκλοφορεί σε διάφορες εκδόσεις για τους οπαδούς του συγκροτήματος, οι οποίες περιέχουν και τρεις bonus κομματάρες που θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται και στην κανονική έκδοση, αφού κανένα από τα τραγούδια δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις filler. Στις κορυφές της χρονιάς για πλάκα. Οι Shadowkings στον θρόνο τους.
