Η βραδιά ξεκίνησε στην ώρα της, σε ένα χώρο που ήταν σχεδόν γεμάτος. Οι δικοί μας Sorrows Path ανέλαβαν να προθερμάνουν τον κόσμο στα σαράντα λεπτά που είχαν διαθέσιμα. Μπορώ να πω ότι τα κατάφεραν μια χαρά. Οι power/doom metallers έπαιξαν τραγούδια από τις τρεις full-length κυκλοφορίες τους και κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου που αυξανόταν λεπτό με το λεπτό. Στα συν η άνεσή τους επί σκηνής καθώς και ο πολύ καλός ήχος.

SorrowsPathLive

Μισή ώρα μετά, το venue είχε γεμίσει για τα καλά, οι Paradise Lost πάτησαν σανίδι και οι πρώτες νότες του “Enchantment” έκαναν τους οπαδούς να φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη “all I need is a simple reminder”. Οι πρώτες σκέψεις μου πήγαν προς τους κιθαρίστες. Από τη μία ο Greg Mackintosh με μία επική χαίτη/μοϊκάνα. Πραγματικά αυτός και ο Nick Holmes συναγωνίζονται τους Metallica για το πόσες φορές έχουν αλλάξει τις φάτσες τους. Από την άλλη, η μούρλα του Aaron Aedy που πάντα με κάνει να απορώ αν όντως παίζει κιθάρα ή αν απλά τινάζει τα χέρια του πάνω κάτω. Η συνέχεια με το “From The Gallows” έρχεται να μου διώξει τις ανησυχίες για την κατάσταση της φωνής του Holmes. Πάρα πολύ καλή τόσο στα καθαρά, όσο φυσικά και στα growls τα οποία χρησιμοποιήθηκαν αρκετές φορές. Μικρό παράπονο ότι έπρεπε να ήταν λίγο δυνατότερα, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια.

ParadiseLost008

Η μπάντα έπαιζε άψογα (μπασάρα από τον Stephen Edmondson) και φαίνονταν να το απολαμβάνουν, ειδικά με τον Holmes που αστειευόταν συνέχεια και πετούσε μονίμως ατάκες για τα Χριστούγεννα. Όπως όταν παραποίησε δύο τραγούδια τους (“The Longest Christmas”, “Faith Divides Us – Christmas Unites Us”), όταν μας είπε ότι ο ύμνος “As I Die” έπιασε κορυφή στα βρετανικά charts τα Χριστούγεννα (φοβερό troll) και όταν παρακίνησε το κοινό σε ένα doom κομμάτι να κάνουν mosh pit και να γυρίζουν γύρω γύρω σαν zombies.

ParadiseLost003

Όσο για το live γενικά, μπορώ να πω ότι ήταν φοβερό. Ένα ασυνήθιστο μεν, εξαιρετικό δε setlist γεμάτο παλιά και καινούρια κομμάτια, με τις εναλλαγές ρυθμών και συναισθημάτων να είναι έντονες. Για παράδειγμα, το doom του “Medusa” να ηρεμεί το κοινό και αμέσως μετά να το ξεσηκώνει το αγαπημένο “Erased” κάνοντάς το να δονεί την Ακαδημία τραγουδώντας “I don’t need anyone”. Ή πιο μετά, ο θρήνος του “Beneath Broken Earth” να ακολουθείται από το “Embers Fire” με τον κόσμο να δοκιμάζει πάλι τη φωνή του. Οι Paradise Lost έκαναν ό,τι ήθελαν. Και το έκαναν καλά. Έπαιζαν ό,τι γούσταραν. Και μαγκιά τους, αφού πολλά από αυτά τα κομμάτια δεν τα λες και ιδανικά για να ανεβάσουν μία live εμφάνιση.

ParadiseLost004

Εκ κατακλείδι, πρέπει να τους έχω δει μισή ντουζίνα φορές. Από θέμα απόδοσης, αυτή ήταν η καλύτερη. Και ένας φίλος που τους έχει δει μερικές παραπάνω, την έβαλε δεύτερη στη λίστα του. Μπορεί σε κάποιες εμφανίσεις τους στο παρελθόν να μας απογοήτευσαν, αλλά εδώ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το μόνο μελανό σημείο, η διάρκεια η οποία άγγιξε με το ζόρι τη μιάμιση ώρα. Λίγα παραπάνω τραγούδια τα είχαν άνετα. Α, κι εσείς οι πολεμιστές των social media που γκρινιάζετε ότι όλο έρχονται τα ίδια και τα ίδια, γεμίστε την επόμενη φορά κάποιο venue χωρητικότητας 200-300 ατόμων σε συγκροτήματα που βλέπουμε σπάνια (για να αρχίσουμε από εκεί) και μετά τα ξαναλέμε.

Γιώργος Τερζάκης

Φωτο: Χρήστος Κισατζεκιάν/Λευτέρης Τσουρέας

Setlist: Enchantment, From The Gallows, Tragic Idol, Blood And Chaos, Forever Failure, Requiem, Medusa, Erased, Shadowkings, As I Die, Beneath Broken Earth, Embers Fire
Encore: No Hope In Sight, The Longest Winter, Faith Divides Us – Death Unites Us, Say Just Words

ParadiseLost001