Το άκουσμα του “The Plague Within” δε με ξένισε. Ήταν κάτι που μπορώ να πω ότι περίμενα. Η τάση είχε φανεί από το “Tragic Idol”, τρία χρόνια πριν αλλά και από την άποψη που “εξέφραζε” το “Tragic Illusion 25” ένα χρόνο μετά για το πως βλέπουν οι Βρετανοί σήμερα τα κομμάτια του back catalog τους.
Η αισθητική του doom, δεν είχε φύγει ποτέ πάνω από τους Paradise Lost όσο κι αν κάποιοι ηλεκτρονικοί ήχοι είχαν κυριεύσει τη μουσική τους στα τέλη των 90’s και στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Το “The Plague Within” μοιάζει κάπως νοσταλγικό αφού θα συναντήσουμε αρκετό “Shades Of God” και κάμποσο “Gothic” ακούγοντας το. Πολλοί μιλάνε για επιστροφή της μπάντας στον ήχο του ξεκινήματος της φρενήρους πορείας της. Δε θα συμφωνήσω απόλυτα μ’ αυτό, αυτός ο δίσκος μοιάζει να επαναπροσδιορίζει το συγκρότημα ως προς τις καταβολές και τις επιρροές του. Θεωρώ ότι οι Paradise Lost θα ήθελαν πολύ να είχε ξεκινήσει η καρριέρα τους με αυτό το δίσκο. Ιδιωματικά, βρίσκεται αρκετά κοντά στα δύο προαναφερθέντα albums, εδώ όμως κυριαρχεί η ωριμότητα και η εμπειρία των μουσικών. Οι κιθάρες ξεχωρίζουν καλύτερα από ποτέ στους Paradise Lost έχοντας έναν ξεχωριστό και διπλό ρόλο στον ήχο του album. Είναι εκπληκτικό το μπάσιμο των solo στο γενικότερο επιθετικό doom συναίσθημα που απορρέει από τον για άλλη μια φορά συνθετικό οίστρο του Mackintosh. Το εξαιρετικό δέσιμο και ο όγκος του ήχου αλλά και των δέκα συνθέσεων που απαρτίζουν το “The Plague Within”, δείχνουν ξεκάθαρα ότι οι Paradise Lost δημιούργησαν αυτό ακριβώς που ήθελαν και αυτό που εδώ και κοντά τριάντα χρόνια κυλάει στο αίμα τους.
Σε κάθε περίπτωση, έχουμε άλλο ένα μεγάλο album στη δισκογραφία των πέντε τύπων με τα μαύρα που εδώ και χρόνια μπορούν να επικαλούνται τη δυνατότητα τους να γράφουν και να παίζουν τα πάντα.
