Κάθε φορά που έρχεται στα χέρια μου η νέα κυκλοφορία των Paradise Lost και την παρουσιάζω, δίνω νομίζω την εντύπωση ότι μ’ αυτή πιάνουν ταβάνι. Άρα φαινομενικά τουλάχιστον πέφτω έξω. Αυτή τη φορά το σκέφτηκα ας το πούμε…εξωπραγματικά. Ή ο “χώρος” των Βρετανών είναι τόσο ψηλοτάβανος ή οι ίδιοι ανεβάζουν το ταβάνι με έναν δικό τους, μαγικό τρόπο. Θα μου πει κάποιος, “πολύ βαρύγδουμες λέξεις δε χρησιμοποιείς;” Ναι, ίσως…δεν είναι όμως εξωπραγματικό το μουσικό εύρος αυτής της μπάντας; ΄Ή μήπως δεν είναι μαγική η πορεία της εδώ και είκοσι και βάλε χρόνια;
Τα παραπάνω, πιστοποιούνται από το “Tragic Idol” αυτή τη φορά. Η μουσική των Paradise Lost πάει ακόμα πιο πέρα από το “Faith Divides Us…Death Unites Us”, ένα album κατά τη γνώμη μου ότι πιο άρτιο είχαν κυκλοφορήσει από τις…μέρες του δράκου.
Πρόκειται για μια κυκλοφορία πέρα από το άρτιο. Οι Paradise Lost, το ξαναγράφω τρία χρόνια μετά, κάνουν και πάνε τη μουσική τους όπου θέλουν. Συνθετικά το album είναι στα ύψη και ακόμα πιο “σκληρό” από το προηγούμενο, ενώ εκπέμπει και λάμψη από το πρώτο μισό των 90’s. Τι άλλο έχουμε να θαυμάσουμε στο “Tragic Idol”; Έναν Holmes καλύτερο από ποτέ, τον Mackintosh μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης και ενέργειας και μια παραγωγή στο υψηλότερο επίπεδο.
Δε θα αναφερθώ σε τίτλους κομματιών, δεν έχει κανένα νόημα. Το album αυτό είναι ένα πρίσμα από δέκα διαμάντια! Και τα δέκα έχουν τη δική τους αξία και το δικό τους λόγο ύπαρξης. Το “Tragic Idol” θεωρώ ότι θα ήταν η καλύτερη δουλειά των Paradise Lost αν δεν υπήρχε το “Draconian Times”, album καθεστώς, τόσο για τη μπάντα όσο και για ολόκληρο το metal.
Μετά από όλα αυτά, δεν τίθεται θέμα νομίζω για το αν προτείνω την αγορά του, να ενημερώσω μόνο ότι οι εκδόσεις της Century Media για το “Tragic Idol” είναι αρκετές και ενδιαφέρουσες.
