Ένα αρκετά ευχάριστο γεγονός που συμβαίνει επανειλημμένα το τελευταίο χρόνο είναι το να αρχίζουν ΟΛΑ σχεδόν τα μεγάλα live στην ώρα τους και μερικά μάλιστα και ελάχιστα πιο νωρίς. Πράγμα που με ευχαριστεί ιδιαιτέρως να βλέπω από πλευρά διοργάνωσης. Το κακό τώρα σ’αυτό είναι ότι επειδή ακόμα δεν το χω συνηθίσει, δεν αγχώνομαι και πολύ να προλάβω το live.Αυτό είχε σας αποτέλεσμα να χάσω τη πρώτη μπάντα που άνοιγε τους Parkway Drive οι οποίοι ήταν οι Darkest Hour ,οπότε δεν μπορώ να φέρω άποψη. Το μόνο σχόλιο που άκουσα από έναν φίλο ήταν, “θύμιζαν αρκετά Parkway Drive, αλλά με μέτρια κομμάτια”.
Άρα, για μένα η συναυλία ξεκίνησε με τους Stick To Your Guns απ’ την Αμερική, τους οποίους άκουγα πρώτη φορά live.Το μαγαζί ήταν ήδη γεμάτο όταν ξεκίνησαν. Σχεδόν sold out. Και λέω σχεδόν ,γιατί ενώ στο κάτω όροφο ήταν γεμάτο, πάνω περίσσευε ακόμα χώρος για καμία 100αρα άτομα. Το μεγάλο προτέρημα του Academy είναι ότι όπου και αν σταθείς βλέπεις τη μπάντα άνετα, μιας και που το δάπεδο είναι κεκλιμένο. Οι Καναδοί άρχισαν να χοροπηδάνε από το πρώτο κομμάτι με αρκετά hard core –metal core ήχους, αλλά χωρίς ιδιαίτερη ροή. Ώρες ώρες νόμιζα ότι ο κάθε μουσικός έπαιζε άλλο κομμάτι .Ο τραγουδιστής αρκετά φιλικός και συμπαθής, ξεσήκωσε τους πάντες με την σκηνική του παρουσία αλλά και τον λόγο που έβγαλε όσο αφορά το ότι δεν νιώθει Αμερικανός και δεν μας ανήκει τίποτα, αλλα η γη είναι για όλους ανεξαρτήτως χώρας. Αποτέλεσμα αυτού του συνόλου ήταν κανείς να μην σταθεί ιδιαίτερα στο μουσικό κομμάτι αλλά πιο πολύ στο σκηνικό. Εμένα προσωπικά δεν με εντυπωσίασαν και δεν νομίζω ότι θα έχουν καμία τρομερή άνοδο με τα χρόνια.
Ακολούθησε ένα 20λεπτο κενό αναμονής και πλέον ο κόσμος είχε φτάσει μέχρι την έξοδο του μαγαζιού. Ο DJ έπαιζε από Green Day μέχρι Foreigner και Michael Jackson.Κλείνει το dj set του διαλείμματος με Guns And Roses και ξαφνικά κλείνουν τα φώτα! Όλο το μαγαζί που αποτελούταν κυρίως από παιδιά λυκείου, φώναζε ρυθμικά το όνομα της μπάντας. Ξάφνου άνοιξαν τα φώτα και κομφετί γέμισαν το χώρο, ενώ η μπάντα εμφανίστηκε στη σκηνή με το κομμάτι Wild Eyes.Όλο το live εξελίχθηκε σαν ένα μαζικό pit ,με τους οπαδούς να έχουν αφηνιάσει σαν να περίμεναν αυτή τη μέρα όλη τους τη ζωή. Η μπάντα μουσικά και σκηνικά ήταν ακριβώς αυτό που ήθελες να δεις. Ο τραγουδιστής έκλεβε τη παράσταση και είχε συγκινητική αμεσότητα με το κοινό. Ο ίδιος μάλιστα ήταν τρομερά ενθουσιασμένος με την αντίδραση του κόσμου.
Το setlist κράτησε δυστυχώς λίγο. Συγκεκριμένα το υπολόγισα στη μια ώρα και 30 λεπτά. Ίσως ο λόγος να ήταν τα φωνητικά ή ο φόβος να μην κουράσουν τον κόσμο. Όπως και να χει ,θεωρώ ότι οι οπαδοί τους δεν ήταν ικανοποιημένοι από τη διάρκεια ,αλλά σίγουρα ήταν ένα show που θα μείνει αξέχαστο. Το συναίσθημα που επικρατεί τώρα είναι ότι θα χαρώ πολύ να τους ξαναδώ σύντομα γιατί είναι ξεκάθαρα μια μπάντα που σου ανεβάζει τη διάθεση. Επίσης αν κρίνω από το τελευταίο τους δίσκο, οσο ωριμάζουν μουσικά τόσο πιο “μεγάλοι” θα γίνονται και το κοινό θα αποτελείται από διάφορες ηλικίες και όχι τόσο από μαθητές!!!
Μαρίζα “Crash”
φωτο: Χρήστος Κισατζεκιάν, Αφροδίτη Ζαγγανά
Wild Eyes, Carrion, Dedicated, Vice Grip, Karma, Sleepwalker, Dark Days, Destroyer, Boneyards, Writings On The Wall, Idols And Anchors, Swing, Crushed, Bottom Feeder
{galleryLiveReports/2017/ParkwayDrive}{/gallery}
