Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα σε μία συναυλία τόσο μεγάλη προσμονή και συγκίνηση για ένα μουσικό ή συγκρότημα. Ίσως θα πρέπει να γυρίσω πίσω στο 2013 και τους Warlord στον ίδιο χώρο. Δεν ξέρω και μεταξύ μας δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι ο Paul Di’Anno ήταν στη χώρα μας και ένα κατάμεστο Gagarin θα του επεφύλασσε την πιο ζεστή υποδοχή που τόσο μεγάλη ανάγκη είχε (και έχει) ο εμβληματικός πρώην τραγουδιστής των Maiden! Προσωπικά, δεν θα ασχοληθώ καν με τα γνωστά θέματα των social media περί Di’Anno, Dickinson και τα συναφή. Το μόνο που θα πω είναι ότι όσοι είχαμε τη χαρά να «ξεκλέψουμε» λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του Paul διαπιστώσαμε ότι έχει αλλάξει σαν άνθρωπος, έχει ηρεμήσει αλλά διατηρεί ταυτόχρονα αυτόν τον πολύ αυθεντικό αέρα εκείνων των πρώτων ημερών. Καταλαβαίνετε τι εννοώ! Πάμε στα της συναυλίας…
Υπάρχουν δύο τρόποι να αποτιμήσει κάποιος το live της Τετάρτης: ο πρώτος είναι να κρίνει αυστηρά, ψυχρά και εντελώς «κλινικά» την εμφάνιση του Paul και ο δεύτερος να βάλει στην εξίσωση το συναίσθημα. Και ξέρετε κάτι; Δεν γίνεται να μιλήσει κάποιος ή να αποτυπώσει το σφυγμό του συγκεκριμένου live δίχως το συναίσθημα. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και όχι μόνο για τον Di’Anno ο οποίος είναι καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι και ελπίζουμε σύντομα να τον δούμε να στέκεται στα πόδια του και να μας προσφέρει ένα κανονικό live όπως πραγματικά αρμόζει στον ίδιο. Ο χρόνος όμως είναι αδυσώπητος και για όλους εμάς που βλέπαμε μπροστά μας έναν ήρωα της εφηβικής μας ηλικίας και δεν γινόταν να μείνουμε ασυγκίνητοι από το όλο θέαμα και την υπερπροσπάθεια του Paul να βγάλει το live παρά τους αφόρητους πόνους που τον ανάγκαζαν να αποχωρεί συχνά από τη σκηνή αδυνατώντας να τραγουδήσει.
Το heavy metal ή αν προτιμάτε η μουσική γενικότερα είναι συναίσθημα και ο Paul μας το μετέδωσε και με το παραπάνω αυτό. Βέβαια, είχε μαζί του την καλύτερη μπάντα που εμφανίστηκε ποτέ μαζί του επί σκηνής στη χώρα μας! Ο Gus G. ήταν φανταστικός όπως και η Έλενα Κοτίνα στην κιθάρα, ο Κώστας Ταλταμπάνης στο μπάσο και ο Μηνάς Χατζημηνάς στα τύμπανα. Επιτέλους ακούσαμε για πρώτη φορά σε συναυλία του Paul τα κομμάτια των Maiden έτσι όπως πρέπει να παίζονται και για μένα προσωπικά -υπό αυτή την έννοια- ήταν η καλύτερη εμφάνιση του επί ελληνικού εδάφους. Ναι, σίγουρα είχε τεράστιο άγχος και δεν σταματούσε να μας το λέει με το γνωστό φλεγματικό του χιούμορ αλλά μην ξεχνάμε ότι αυτό ήταν το τρίτο του live σε 8 χρόνια! Προσθέστε και τις περιπέτειες με την υγεία του και καταλαβαίνουμε όλοι την τιτάνια προσπάθεια του.
Τώρα μην περιμένετε set list και συγκεκριμένα τραγούδια. Ακούσαμε, διάολε, τους ύμνους από τα δύο πρώτα albums των Maiden και ο καθένας έχει τα δικά του highlight. Εγώ π.χ. βάζω σε αυτά το “Remember Tomorrow”, “Killers” και “Phantom of the Opera” (και ας το σταμάτησε την πρώτη φορά γιατί δεν μπορούσε να τραγουδήσει από τους πόνους). Είπαμε…συναίσθημα!
Τα 90 λεπτά πέρασαν πολύ γρήγορα και όλοι αποχωρούσαμε εμφανώς συγκινημένοι για ό,τι είχαμε βιώσει. Είμαι σίγουρος ότι όταν δούμε ξανά το Di’Anno, όρθιο στα πόδια του, θα ξαναζήσουμε μεγάλες στιγμές. Προς το παρόν, έστω και για λίγο…παραμένουμε ακόμη στο Gagarin!
ΥΓ1: Πολλά συγχαρητήρια στον Ηλία Αραβίδη και σε όλα τα παιδιά της διοργάνωσης για την άψογη δουλειά τους σε αυτό το δύσκολο έργο που είχαν.
ΥΓ2: Μπράβο σε αυτό τον κόσμο που δεν σταμάτησε να εμψυχώνει και να χειροκροτεί τον Paul αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας.
ΥΓ3: Up The Irons…Forever!
Σάκης Νίκας
