Η βραδιά ξεκίνησε με τους Beggars με το νέο άλμπουμ “The Day I Lost My Head” φρέσκο στις αποσκευές τους. Παρόλη την παγωμάρα που συνοδεύει το πρώτο γκρουπ που πατάει σανίδι την ώρα που ο κόσμος από κάτω μαζεύεται το power trio έβγαλε μπόλικη ενέργεια και χαμόγελο πραγματοποιώντας μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση. Σίγουρα, οι Beggars βρίσκονται σε πολύ καλή φόρμα, το δέσιμό τους είναι ιδανικό, η σκηνική παρουσία όπως πρέπει και το υλικό που παρουσιάζουνε είναι αναλόγως αξιόλογο. Ο Γιάννης Πασάς βγάζει περίσσιο πάθος και συναίσθημα στην ερμηνεία και στην κιθάρα του, που τους δίνει μια αυθεντικότητα και έναν προσωπικό χαρακτήρα που πολλές φορές λείπει από τα νέα συγκροτήματα. Οι Beggars είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση με ήδη πέντε άλμπουμ στη δισκογραφία τους και συνεχόμενη βελτίωση στην κάθε τους εμφάνιση.
Motorchrist/Book Of Days/ That Road/ Modern Baby/ Lightning/ Devil’s Highway/ Not My War/ I Don’t Know
Στη συνέχεια στη σκηνή ανέβηκαν οι Full House B.C., το συγκρότημα του μπασίστα των Rotting Christ Βαγγέλη Κάρζη. Δυνατοί και στιβαροί κεραυνοβόλησαν το κοινό με τον heavy Αμερικανοθρεμένο ήχο τους που κλείνει πονηρά το μάτι στους Black Label Society. Η ενέργεια είναι κάτι που ποτέ δεν τους λείπει, ενώ σίγουρα αξιοσημείωτο είναι το άψογο στήσιμό τους πάνω στη σκηνή, η εικόνα τους με το ομοιόμορφο ντύσιμο και η συνέπειά τους σε αυτό που υπηρετούν. Έχοντας δει το συγκρότημα αρκετές φορές δεν μπορώ να μην παραδεχτώ το πόσο βελτιώνονται και πόσο καλύτεροι γίνονται κάθε φορά.
Burn Me Inside/ Black Shade/ Hollow God/ Black Empty Box/ Bring The Chaos/ Nooone Is Safe/ Cannot Be/ Me Against You/ No Retreat
Με το ρολόι να δείχνει περίπου 22:30 και υπό τους ήχους του “Highway Star” οι headliners της βάρδιας παίρνουν θέση μπροστά σε περίπου 350 άτομα στη πρώτη τους εμφάνιση μπροστά στο Αθηναϊκό κοινό. O Phil Campbell παίρνει τη γνώριμη θέση του αριστερά στη σκηνή, o τραγουδιστής Neil Starr στέκεται στο κέντρο, οι Tyla και Todd είναι στα δεξιά σε μπάσο και κιθάρα αντίστοιχα, ενώ πίσω τους στο riser κάθεται ο Dane. Ξεκινούν με τα “Big Mouth” και “Welcome To Hell”, τα οποία συνοδεύονται από το “Rock Out”, που είναι το πρώτο από τα Motorhead κομμάτια που θα ακούγαμε. Γενικά, η μπάντα έχει ένα κάπως χαλαρό στυλ με τον Phil να είναι απλά cool και τους γιους του με υποτυπώδη σκηνική παρουσία. Εξαίρεση αποτελούσε ο Star, ο οποίος χτυπιόταν όποτε έβρισκε ευκαιρία ζώντας την κάθε στιγμή του live και ερμηνεύοντας με πάθος το κάθε τραγούδι. Δεν φταίει αυτός που δεν μπορεί να πει καλά κάποια από τα τραγούδια των Motorhead, στα δικά τους είναι πάρα πολύ καλός.
Στο σετ τη μερίδα του λέοντος κατείχαν τα τραγούδια της κορυφαίας rock’n’roll μπάντας του πλανήτη. Αυτό από μόνο του είναι ένα θέμα γιατί θεωρητικά μιλάμε για ένα συγκρότημα που δεν αυτοχαρακτηρίζεται σαν Motorhead tribute. Ναι μεν έχει μόλις μια full στούντιο κυκλοφορία και ένα EP, αλλά παίζοντας μόλις έξι κομμάτια από αυτά (επτά αν υπολογίσετε και το “Silver Machine”, που όμως είναι διασκευή) μου δείχνει ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στο υλικό του και βασίζεται στο όνομα του Phil και στην κληρονομιά των Motorhead. Όμως, προσωπικά δεν με ικανοποιεί να ακούω τα τραγούδια των Motorhead έτσι… ειδικά στο “Born To Raise Hell” ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος Neil Starr δεν τραγουδούσε τους στίχους… μιλούσε. Σαφώς και οι συγκρίσεις είναι άδικες, αλλά και αναπόφευκτες. Όταν μιλάμε για μια τόσο αγαπημένη μπάντα όσο οι Motorhead οι απαιτήσεις είναι στα ύψη και έτσι πρέπει να είναι. Κανείς δεν ζητάει από τον Phil Campbell ή τον Mikey Dee να επαναλάβουν το παρελθόν τους γιατί απόντος του Lemmy αυτό δεν γίνεται. Λένε ότι συζητούν για να γίνει ένα tribute όπως και όταν πρέπει και όπως αρμόζει στον μεγάλο frontmam/μπασίστα/είδωλο πράγμα που είναι απολύτως σεβαστό. Οπότε, αυτό που κάνει τώρα ο Campbell τι είναι; Κατά την άποψή μου θα πρέπει το συγκρότημα να βασιστεί πολύ περισσότερο στο δικό του υλικό και στις δικές του δυνάμεις και όχι στην ένδοξη και συνάμα βαριά φανέλα του πατέρα. Θα με ενδιέφερε πολύ περισσότερο να ακούσω τραγούδια Phil Campbell And The Bastard Sons και ένα-δυο άντε τρία Motorhead και ξεχωριστά ένα φόρο τιμής στο θρυλικό γκρουπ. Δεν θα έπρεπε κατά την άποψή μου ο Phil να «πουλάει φτηνά» αυτή την χρυσή φανέλα.
Ίσως σε αυτό να οφείλεται και η μικρή παρουσία του κόσμου. Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι οι καθημερινές είναι δύσκολες για τις συναυλίες, πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για τέλη Αυγούστου. Προσθέστε και τις πολλές συναυλίες που ακολουθούν το προσεχές δίμηνο και ίσως έχετε μια απάντηση για τη μικρή προσέλευση.
Κείμενο/φωτο: Γιάννης Δόλας
Big Mouth/ Welcome To Hell/ Rock Out/ Deaf Forever/ Freak Show/ Born To Raise Hell/ Get On Your Knees/ R.A.M.O.N.E.S./ Ringleader/ Dark Days/ Silver Machine/ Ace Of Spades/ Highrule Just Cos’ You Got The Power/ Going To Brazil/ Orgasmatron/ Rock’n’Roll
{galleryLiveReports/2018/PhilCampbell}{/gallery}
