Κάτι λιγότερο από πέντε χρόνια έχουν περάσει από το απογοητευτικό «Walk Through Exits Only». Έκτοτε ο Phil Anselmo έχει απασχολήσει την επικαιρότητα για όλους τους λάθος λόγους, δείχνοντας ότι βρίσκεται σε ένα προσωπικό και δημιουργικό ναδίρ. Το «Choosing Mental Illness as A Virtue» απλά επιβεβαιώνει την παραπάνω άποψη.

Προσπαθώ να καταλάβω σε ποιον απευθύνεται αυτός ο δίσκος αλλά αδυνατώ να το προσδιορίσω. Ενδεχομένως κάποιος εκτιμήσει την true-ίλα του να βγάλει ένα τόσο μεγάλο όνομα ένα τόσο ακατέργαστο album; Έως εκεί. Διαβάζω την αποθεωτική κριτική στο blabbermouth και αναρωτιέμαι ποιον δίσκο άκουσε ο συνάδελφος. Απερίγραπτα κακή παραγωγή, που η μόνη λέξη που μπορεί να την περιγράψει είναι η «βοθρίλα», κάτι που ισχύει και για τα φωνητικά του Anselmo. Ο Phil υπήρξε ερμηνευτής, όχι απλά ένας ακόμη μάτσο frontman που αρκείται στο να ξελαρυγγιάζεται. Μην κάνετε το λάθος να ακούσετε το «Cemetary Gates» κολλητά με αυτό το μαστουρωμένο pre-demo τζαμάρισμα, γιατί θα σας πιάσει κατάθλιψη.

Ακόμη και αν κρίνω το project όχι με βάση το όνομα στο εξώφυλλο, αλλά ως grindcore/death γ’ εθνικής, γιατί αυτό είναι, νομίζω μπορώ να βρω καλύτερους δίσκους.