Τα έσπασαν κυριολεκτικά! Τους έχω ξαναδεί τους Maplerun, έψαξα μάλιστα το αρχείο μου και είδα ότι είχα γράψει ακριβώς αυτά που έβλεπα και σκεπτόμουν κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου Live. ΞΥΛΟ! Τα σακάτεψαν τα όργανα, τους έσκισαν το σουρμποκού, το χάρηκαν και έδωσαν ένα show καταπληκτικό. Δυστυχώς, λόγω της χωροταξίας της σκηνής, έπρεπε να παίξουν πίσω από το σετ του Lombardo, πλην όμως δεν χαλάστηκαν καθόλου και μας έδωσαν τα μυαλά στα χέρια! Έβγαλαν τρομερή ενέργεια, μας ευχαρίστησαν άπειρες φορές και όχι απλά ζέσταναν τον κόσμο, τον τσουρούφλισαν! Γέλασα πολύ όταν, ενώ κούρδιζαν, ο ντραμίστας φώναξε «Μίλα!», προφανώς απευθυνόμενος στον τραγουδιστή, για να μην υπάρχει κενό… Α, φίλε, μας έλειψε το φωσφοριζέ πανωφόρι, πότε θα το ξαναφορέσεις; Σπουδαίο Live από τα παιδιά, στα οποία ευχόμαστε πολλή και καλή επιτυχία!
Έχει πάει δέκα και είκοσι και οι τρεις βγαίνουν στη σκηνή. Η τεράστια κάσα των τυμπάνων (εικοσιεξάρα να υποθέσω; ΚΑΙ τριγκαρισμένη;) δεσπόζει, είναι και μπροστά-μπροστά… Ο Lombardo κάθεται πίσω από το kit και τα χειροκροτήματα πέφτουν βροχή. Ο Gerry Nestler τσεκάρει κιθάρες και μικρόφωνο, ο Francisco Tomaselli τοποθετεί τα δύο μπάσα που έχει φέρει στα stand. Κοιτάζονται, δίνουν σήμα και… και κάπου εδώ σταματάει η περιγραφή και αρχίζει η καταστροφή όλων των συχνοτήτων που αντιλαμβάνονται τα αυτάκια μας, η καταστροφή όλων των επιτηδευμένων συναυλιών, η καταστροφή της μη άναρχης δόμησης! Για όση ώρα έπαιξαν, μας διέλυσαν! Μας έκαναν τυροκροκέτες! Αυτή κι αν ήταν ενέργεια και αυτό κι αν ήταν πάθος!
Ο Lombardo πήρε παραμάσχαλα το σετ τεσσάρων τεμαχίων που έπαιζε και το πήγε στην εντατική. Οι μπαγκέτες έπεφταν με τόση δύναμη πάνω στα δέρματα που ήταν μάλλον τυχαίο ότι δεν είχαμε κάνα «ατύχημα»… Είχε κάποια προβλήματα με τη βάση του ταμπούρου, κούρδισε και το τομ μερικές φορές, δεν του άρεσε αυτό που έβγαινε, κοπάνησε όμως με τη γνωστή μανία του. Ο Nestler ήταν ο κλασσικός τρελαμένος αντί-τροβαδούρος, που γκάριζε όλη τη βραδιά και έλεγε «Ευχαριστούμε πολύ» πριν κάθε τραγούδι. Όσο για τον Tomaselli… Ρε παιδιά, τι καταναλώνει αυτό το παλληκάρι; Πώς είναι δυνατό να βγαίνει και να παίζει με τόση μανία; Τα πέθανε τα μπάσα του, μας πέθανε κι εμάς! Πρέπει να έβγαλε και τρία κιλά ιδρώτα ο τύπος! Τελειώνουν το σετ, μας συστήνονται, μας χαιρετούν… όχι, δεν μας χαιρετούν! «Αυτό είναι για τον κύριο Bill Ward» πετάει ο κιθαρίστας και παίζουν μια εντελώς αναρχική διασκευή στο “Symptom Of The Universe”, χτυπώντας όσο πιο δυνατά μπορούν! Είμαι σίγουρος πως έχετε καταλάβει πάνω-κάτω «Τι ήταν αυτό» και πως όσοι ήταν παρόντες ακόμα έχουν ένα θέμα με τα αυτιά τους. Πάντα τέτοια! Α, μην το ξεχάσω, θα ήταν άδικο… Πολλά μπράβο στα παιδιά στην πόρτα, για την ευγένειά τους και την καλή διάθεση!
Κώστας Κούλης
Φωτό: Σωτήρης Μαράντος
