Είναι πάντα πολύ ωραίο να σου έρχεται για παρουσίαση μια μπάντα εντελώς άγνωστη και από το πρώτο άκουσμα να σκέφτεσαι ότι κάτι πολύ καλό παίζει εδώ πέρα, με αποτέλεσμα να μένεις προσηλωμένος στην ακρόαση. Έτσι πήγε και η πρώτη μου επαφή με τους Polaris από την μακρινή Αυστραλία.
Το κουϊντέτο δημιουργήθηκε στο Σίδνεϋ στο τέλος του 2012 και έκτοτε έχει βγάλει δύο EPs καθώς και ένα full-length album, με αυτό εδώ να είναι το δεύτερο, τρία χρόνια μετά το “The Mortal Coil”. Το στυλ που κινείται είναι metalcore, ευτυχώς γεμάτο ενέργεια και τσαμπουκά χωρίς γλυκανάλατα μέρη και χαζοχαρούμενα refrains, όπως έχει γίνει μόδα δηλαδή από κάποιους. Όχι ότι λείπουν οι μελωδίες, αλλά αυτές γίνονται με τον σωστό τρόπο.
Δέκα τραγούδια θα συναντήσουμε στο “The Death Of Me” με συνολική διάρκεια σαράντα λεπτά. Ξεκινάει πάρα πολύ ωραία, καθώς το “Pray For Rain” έχει μία γλυκιά post μελωδία, σύντομα όμως μας δείχνει τον σκληρό χαρακτήρα του μέσα από ένα φοβερό ξέσπασμα. Ξεχωρίζει επίσης το “Masochist” με τις εναλλαγές μεταξύ καθαρών και ακραίων φωνητικών και την μελαγχολική του ατμόσφαιρα, το καταιγιστικό “Landmine” με τις riff-άρες και το κολλητικό “Above My Head”. Ακόμα και το “Martyr (Waves)”, το οποίο είναι το πιο…ακίνδυνο με τα ακουστικά μέρη του και τα καθαρά φωνητικά, έχει σημεία που δε σε αφήνουν αδιάφορο.
Γενικά μιλάμε για μία απολαυστική κυκλοφορία στο χώρο του metalcore. Τα φωνητικά είναι κυρίως ακραία, ενώ τα καθαρά όπου χρησιμοποιούνται ευτυχώς δε ζέχνουν τυρί. Οι ρυθμοί και τα breakdowns σε καλούν για κοπάνημα, κάποιες μελωδίες είναι τρομερές, ενώ φοβερή δουλειά έχει γίνει στις κιθάρες με κοφτά riffs και πολύ δυνατά leads. Ο ήχος τους βέβαια σε σημεία θα έλεγα ότι μου θυμίζει djent συγκροτήματα, αλλά αυτό δεν αποτελεί φυσικά αρνητικό παράγοντα.
Σίγουρα χρειάζονται κάποιες βελτιώσεις, αλλά βρίσκονται σε φοβερό δρόμο για να ακουστεί το όνομά τους περισσότερο. Θα παρακολουθώ σίγουρα τις κινήσεις τους από εδώ και πέρα. Οπαδοί συγκροτημάτων όπως Unearth, Darkest Hour και Killswitch Engage, ενδώστε άφοβα.
