Η δεύτερη διοργάνωση του Poltergeist Festival θα γίνει στο Level 69, στις 23&24 Νοεμβρίου, στα πλαίσια μιας προσπάθειας να δοθεί βήμα στην εγχώρια underground σκηνή. Η πρώτη διοργάνωση έγινε τον Ιούλιο και ήταν άκρως πετυχημένη, οπότε επανέρχεται με τους A Monkey Shine, New Zero God, Penny Dreadful, Art Telepaths και Harmony Dominion.
Ο Kωνσταντίνος Mindcrimek Βλάχος λίγες μέρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ κάλεσε στην εκπομπή Sounds Of Decay Radioshow (Δευτέρες 21.00-22.30, στο darkwaveradio.net) τον Μιχάλη Πούγουνα, διοργανωτή του φεστιβάλ αλλά και ενεργό μέλος της σκηνής από τα 80ς έως και σήμερα, μέσα από μπάντες, fanzines, ραδιοφωνικές εκπομπές, βιβλία κ.α.
Ο λόγος στον Μιχάλη…
Rockpages.gr: Μιχάλη μια από τις τελευταίες εμφανίσεις των Flowers of Romance ήταν στο Rockwave festival του 1997 στη Ριζούπολη, όπου είχατε παίξει με Διάφανα Κρίνα, New Model Army και Sisters Of Mercy. Είχα τότε πιστέψει πως ήταν η μεγάλη ευκαιρία για να απογειωθεί η δημοτικότητα του σχήματος, αλλά τελικά εσείς λίγο μετά μπήκατε στον πάγο. Μπορεί να λειτουργήσει μια συναυλιακή συνθήκη ή η συμμετοχή σε ένα φεστιβάλ, ως βασικός τρόπος διάδοσης της μουσικής ενός γκρουπ;
Μιχάλης: Μπορεί να λειτουργήσει σε περιορισμένες περιοχές, αν γίνει στην Ελλάδα θα γίνει εδώ, όχι στον υπόλοιπο κόσμο. Γι’ αυτό καλό είναι οι μουσικοί να πηγαίνουν εκεί που γίνεται η μουσική, αν θες να είσαι στην Αγγλία θα πρέπει να πας Αγγλία για παράδειγμα, από την Ελλάδα δε γίνεται. Οι Puressence στην ίδια εποχή και ενώ εδώ πουλούσαν σαν ζεστά κουλούρια, η αγγλική Sony τους έδιωχνε γιατί δεν είχαν πωλήσεις. Η κάθε χώρα έχει μια περιορισμένη ισχύ. Θυμάμαι πως συγκροτήματα όπως οι Elastica βγαίναν για περιοδεία στην αγγλική επαρχία και οι εφημερίδες έγραφαν διθυράμβους πως έσκισαν και στο μεταξύ σε καμία επαρχιακή πόλη δεν είχαν πολύ κόσμο, ενώ όταν γύριζαν στο Λονδίνο το μαγαζί γέμιζε. Τα έντυπα έγραψαν πως έσκιζαν όμως και όταν βγήκαν στην Ευρώπη πήγαιναν καλά.
Rockpages.gr: Για να φύγεις για τουρ θέλει πολλές θυσίες αλλά και πολύ χρήμα που πολύ πιθανό να μην το πάρεις ποτέ πίσω
Μιχάλης: Είναι πάρα πολύ δύσκολο για μια μπάντα να περάσει τη Μάγχη και να γίνει αποδεκτή στην Αγγλία. Να παίξεις μπορείς, αλλά δεν σημαίνει πως θα ενδιαφερθούν να σε ακούσουν, δεν είναι στο στυλ τους και γενικά είναι πιο εύκολο να έχεις επιτυχία σε Γερμανία, Γαλλία κτλ Αν βάλεις από την τσέπη σου λεφτά, ακόμα και είσαι από την Αμερική, δεν είναι εύκολο, η περιοδεία θέλει να βάλει κάποιος άλλος το budget, και αυτός να είναι μια εταιρεία που να έχει διασυνδέσεις, με τα κατάλληλα άτομα στις κατάλληλες θέσεις, ώστε να λειτουργήσει το promotion. Τα έξοδα είναι μεγάλα, μπορεί να σου καλύπτει το μαγαζί τα μεταφορικά για παράδειγμα, αλλά με πληρωμές μουσικών, με ενοικιάσεις κτλ να σου φεύγουν τα λεφτά. Στην Ευρώπη αν είναι πάνω από δώδεκα άτομα σε περιοδεία, είναι υποχρεωτικό να έχεις διώροφο λεωφορείο. Στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας κοιτάγαμε να κάνουμε περιοδεία με κάποιους Άγγλους και το double decker είχε 1500 ευρώ τη μέρα, υποχρεωτικά δύο οδηγούς και θα έπρεπε να βρίσκεις club που να έχουν τη δυνατότητα να φορτίζει το double decker ηλεκτρικά όσο παίζει το συγκρότημα! Μου λέγανε γιατί δεν παίρνεις μια εταιρεία για χορηγό και το κοιτάξαμε και λέγαμε οκ, ο χορηγός θα πληρώσει τα 1100 ας πούμε, μετά τι γίνεται;
Rockpages.gr: Τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε αρχικά να στήσεις ένα φεστιβάλ σαν το Poltergeist;
Μιχάλης: Αυτό που με παρακίνησε είναι ότι το καλοκαίρι τα αγγλόφωνα συγκροτήματα δεν έχουν που να παίξουν, τα μαγαζιά κλείνουν, φυσικά οι Δήμοι δεν τους καλούν και το θεωρώ αδικία όλο αυτό και σκέφτηκα να το κάνω με το σκεπτικό να δώσει βήμα σ΄ αυτές τις μπάντες. Και αφού πήγε καλά τον Ιούλιο είπα να το κάνω και Νοέμβριο.
Rockpages.gr: Θυμάσαι τις εποχές που μετράγαμε βδομάδες για να δούμε ένα live; Πλέον μπορεί να υπάρχουν 5 ή 6 διαφορετικές συναυλίες σε ένα βράδυ και μάλιστα όχι μόνο Παρασκευή και Σάββατο
Μιχάλης: Ναι, υπάρχει μια πολυφωνία και περισσότερες ευκαιρίες να πας να δεις ένα συγκρότημα. Για μένα υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην κυκλοφορία ενός άλμπουμ και σε μια συναυλία. Υπάρχουν οι περιπτώσεις μουσικών που ανεβαίνουν και θέλουν να παίζουν ακριβώς τα τραγούδια όπως είναι στο άλμπουμ και υπάρχουν και περιπτώσεις μουσικών που λένε όχι, είμαστε εδώ για να κάνουμε λάθη, να μας δει ο κόσμος και να παίξουμε αλλιώς τα κομμάτια ή όπως μας βολεύει. Αυτός είναι ο ρόλος των συναυλιών ως προς τον μουσικό, συν το να προωθήσουν τη νέα δουλειά τους, να το διασκεδάσουν και να περάσει καλά ο κόσμος.
Rockpages.gr: Mετά την κατάρρευση των πωλήσεων πολλά συγκροτήματα βγαίνουν σε συνεχόμενα tour για να ρεφάρουν τα χαμηλά νούμερα
Μιχάλης: Μεγάλα νούμερα δεν αγγίζει κανείς πλέον, ούτε ξένες μπάντες. Όταν το 2022 έβγαλα το Ninouki με τους Nexus, ήρθε μεγάλη αμερικάνικη εταιρεία και μου είπε αχ το ανέβασες στο bandcamp, θέλαμε να το βγάλουμε εμείς! Τους λέω σε τι, βινύλιο ή cd; Όχι μου λένε, στο bandcamp θα το βάλουμε! Και γιατί να σας το δώσω και να μοιραζόμαστε τα λεφτά μαζί; Κοτζάμ εταιρεία εσείς, με κινηματογραφικές παραγωγές και δε μπορείτε να βγάλετε βινύλιο; Όχι λέει, βινύλιο μόνο τα μεγάλα συγκροτήματα και σε cd δίνουμε μια 300αδα σε κάποια συγκροτήματα να τα πουλήσουν στις συναυλίες! Μα αυτό το κάνουμε κι εμείς, τι διαφορά έχει να το κάνετε εσείς; Γιατί υπάρχετε; Έχει γίνει τρελό αυτό το πράγμα, δεν παίζουν το ρόλο που είχαν κάποτε, τώρα σου λέει απλά άσε θα στο πουλήσω εγώ! Οι συναυλίες παίζουν ένα ρόλο που είναι 100% υπέρ του μουσικού και όλοι προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν, από τον promoter, την εταιρεία κτλ Αλλά είναι ο μόνος τρόπος να έρθει σε επαφή ο μουσικός με το κοινό
Rockpages.gr: Ήταν να παίξουν και οι Diesel Cindy την πρώτη μέρα αλλά ακύρωσαν. Πώς νιώθεις σαν διοργανωτής όταν πρέπει να ακυρώσει κάποιος;
Μιχάλης: Εντάξει δεν είμαι εταιρεία, μπορώ να καταλάβω και να το σεβαστώ. Για παράδειγμα τώρα, λόγω κάποιων προβλημάτων που αντιμετωπίζει το μαγαζί θα πρέπει να παίξουμε όλοι πιο νωρίς, θα πρέπει να ανοίξουν οι πόρτες στις 18:00 να ανέβει η πρώτη μπάντα στις 19:00, να παίξουν όλοι από 45 λεπτά, ώστε στις 22:00 να έχουμε τελειώσει. Η σχέση μου είναι φιλική και με τον μαγαζάτορα και με τους μουσικούς, τους λέω υπάρχει αυτός ο χώρος, θέλετε να κάνουμε ένα φεστιβάλ; Και απλά συνεννοούμαι και το κάνουμε, δεν είναι και τόσο δύσκολο και τρελό, στο κάτω κάτω μουσική είναι, θα παίξουμε μουσική, θα περάσουμε καλά, είναι άλλη μια ευκαιρία να δούμε τους φίλους μας κτλ
Rockpages.gr: Mια πρωτοτυπία του πρώτου φεστιβάλ ήταν πως η σειρά εμφάνισης των συγκροτημάτων αποφασιζόταν στο soundcheck, αυτό θα γίνει και τώρα;
Μιχάλης: Ναι και τις δύο μέρες θα κάνουμε κλήρωση, θα βγάλουμε χαρτάκι από το καπέλο. Δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα ονόματα σ’ αυτή τη φάση, δεν έχουν έρθει οι Black Sabbath για να σεβαστούμε οι υπόλοιποι την ιστορία τους και να παίξουμε πριν από αυτούς
Rockpages.gr: Το πρώτο Poltergeist έγινε τον Ιούλιο, μία μέρα μόνο τότε. Πως πήγε σαν ανταπόκριση;
Μιχάλης: Μια χαρά, ήταν και ένα περίεργο πείραμα γιατί ο Ιούλιος είναι κατακαλόκαιρο και είναι κλειστός χώρος. Οι μπάντες έπαιξαν πολύ καλά, καταφέραμε να κάνουμε και ζωντανά βίντεο για κάθε συγκρότημα, νομίζω το τελικό αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό για όλους.
Rockpages.gr: Ένα από τα σχήματα του φεστιβάλ είναι οι Penny Dreadful, με alternative ήχο και αρκετά country στοιχεία και έναν αρκετά ταξιδιάρικο ήχο. Στην κιθάρα/φωνή είναι ο Γιάννης Καλιφατίδης, παλιότερα στους Into The Abyss, οι οποίοι είχαν βγάλει και ένα δίσκο μέσα από τη δική σου εταιρεία τότε, την Cyberdelia Records, μια προσπάθεια που έληξε με απογοήτευση και πολλές δυσκολίες από ότι ξέρω
Μιχάλης: Έφτιαξα την Cyberdelia Records για να απαγκιστρωθώ από τις δισκογραφικές εταιρείες που υπήρχαν, αλλά η οικονομική κρίση είχε ξεκινήσει ήδη, πολύ πριν το 2008. Οπότε το να μπαίνω μέσα στα μαγαζιά, όπου οι άνθρωποι χρωστούσαν τα μαλλιά της κεφαλής τους και να ζητάω τα λεφτά για το υλικό που τους έδινα δεν μου πήγαινε, δεν είμαι έμπορος, μου ήταν δύσκολο, οπότε το 2005, μετά από 12 κυκλοφορίες που έκανε η εταιρεία, αποφάσισα να την κλείσω.
Rockpages.gr: Είπα στην αρχή πως πέρα από το παίζεις μουσική, σου αρέσει να μιλάς και να γράφεις γι’ αυτή, είτε μέσα από εκπομπές, είτε σε άρθρα σε μουσικά site και blog. Είναι λες η ανάγκη να μοιραστούμε αυτό που μας αρέσει με κάποιον άλλο;
Μιχάλης: Άλλοι άνθρωποι κάθονται και μιλάνε για ποδόσφαιρο, εμένα δε με ενδιαφέρει. Προσπαθείς να μοιραστείς τη μαγεία του πράγματος που σου αρέσει, νομίζω η μουσική έχει μια μαγεία, κουβαλάει μια σχέση με την κοινωνία η οποία είναι απόλυτη, διότι ο μουσικός γράφει γι’ αυτά που ζει και το περιβάλλον στο οποίο κινείται και μ’ αυτό τον τρόπο εκφράζει και τους υπόλοιπους. Αν γυρίσουμε αιώνες πριν, αυτό που θέλανε να κάνουν οι μουσικοί, ήταν να τραγουδήσουν τον πόνο τους, την κοινωνική αδικία κτλ και απλά η μουσική έντυνε αυτόν τον λόγο και τον έκανε πιο ευχάριστο στ’ αυτιά αυτών που τον άκουγαν να το κάνει.
Rockpages.gr: Ένα χρόνο πριν λοιπόν βγήκε το βιβλίο “Rock ‘N’ Roll Rules Ok?” (εκδόσεις Περιθώριο), όπου μέσα βρήκαμε κείμενα που είχες δημοσιεύσει για το Merlin’s Music Box και με έναν τρόπο, στα κείμενα σου μοιάζει σαν να ακουμπάς με την ευρεία έννοια, στη σχέση του rock n roll με την κοινωνία. Τελικά, η μουσική δεν είναι μόνο διασκέδαση;
Μιχάλης: Όχι δεν είναι μόνο διασκέδαση, είναι έκφραση. Ο καθένας λέει τον πόνο του, τη χαρά του, τι του συμβαίνει, τι θεωρεί άδικο, τι δίκαιο, η μουσική είναι πολλά πράγματα. Και επειδή δεν είμαι ακαδημαϊκός ή κοινωνιολόγος, στα βιβλία μου προσπαθώ, σαν άνθρωπος που του αρέσει η μουσική, να δω και να καταλάβω κάποιες μουσικές οι οποίες απομακρύνονται στο χρόνο από εμένα, για ποιο λόγο έχουν γίνει. Για παράδειγμα, αν βάλεις κάτω τους στίχους του Sunny Afternoon των Kinks, θα καταλάβεις πως η κυβέρνηση της Αγγλίας το 1966, κοπανούσε τους ανθρώπους με πολύ υψηλή φορολογία και κυρίως τους ανθρώπους της εργατικής και της μεσαίας τάξης. Βλέπεις δηλαδή, κάτω από ποιες συνθήκες γράφτηκαν αυτά τα τραγούδια.
Rockpages.gr: Στο βιβλίο διαβάζουμε για διάφορα σχήματα και καλλιτέχνες (από τον Elvis, τους Small Faces και τους King Crimson μέχρι τον Steve Jones, τον Alice Cooper και τον Dee Ramone) αλλά φέτος βγήκε και το δεύτερο μέρος του βιβλίου, με προεξέχουσα μορφή τον Lemmy. Πως εξηγείς το γεγονός πως οι Motorhead είναι αγαπητοί από τόσο πολύ κόσμο;
Μιχάλης: Νομίζω πως είναι λαϊκό συγκρότημα μωρέ και πως πατάνε σε δύο βάρκες. Οι μεταλλάδες θέλουν να τον πάρουν δικό τους, ο Lemmy έλεγε όχι εγώ είμαι punk, ήταν ένας άνθρωπος που έλεγε πολλά αστεία στις παρέες του, αλλά νομίζω ότι και ως ύπαρξη ήταν πιο ανάλαφρος από αυτόν τον βρυχηθμό που έβγαζε όταν τραγουδούσε και έτσι ήταν αγαπητός από όλους, δεν υπήρχε κάποιος, πέρα από τους Hawkwind βέβαια, που να μην πει ότι ο Lemmy ήταν ένας gentleman. Ήταν μια εικόνα που αντιπροσώπευε τον αιώνιο έφηβο, ήταν η εικόνα του rock n roll
Rockpages.gr: Έχεις βγάλει άλλα δύο βιβλία όμως, Το Κλειδί Της Εύας και το Μαύρο Χιόνι (εκδόσεις Ars Nocturna) και βγήκαν μέσα στις καραντίνες. Εδώ έχουμε κάτι λογοτεχνικό, μια ψυχεδελική ιστορία παραδοξότητας, σαν να περιγράφει κάποιος ένα πολύχρωμο όνειρο.
Μιχάλης: Είναι μια ψυχεδελική ιστορία, γιατί είναι σειρά το ένα του άλλου, το οποίο όμως έχει να κάνει με μουσική. Το πρώτο ήθελα να το κάνω σαν τα adventure games, όπου παίζουν ρόλο στίχοι από τραγούδια των Flowers Of Romance, σε ένα ψυχεδελικό όνειρο που καταλήγει σε μια παραδοξότητα. Στο δεύτερο δανείζεται τον τίτλο από το Black Snow των Flowers Of Romance και είναι μέσα σ΄ αυτή την παραδοξότητα και περνάνε μέσα από την ιστορία πολλά άτομα τα οποία είναι υπαρκτοί μουσικοί
Rockpages.gr: Ο Ian Curtis, o Sid Vicious, ο Ιούλιος Βερν που φοράει μπλουζάκι Νew Ζero God, σε μια σκηνή οι Β52s διασκευάζουν Mανώλη Aγγελόπουλο, αλλά και διάφορους άλλους γνωστούς από διάφορους τομείς. Είναι ωραία αυτά τα celebrity cameos, βέβαια, με κάποια γνωστή φιγούρα στο κείμενο το πρωτοέκανες στο διήγημα σου για το συλλογικό βιβλίο Οι Κήποι Των Κρεμασμένων (2018, Ars Nocturna) όπου όλα τα κείμενα είχαν να κάνουν με τους Cure και στο δικό σου έβαλες τον εαυτό σου να χαθεί σε μια σουρεάλ πόλη όπου τα πάντα γύριζαν γύρω από τον Robert Smith.
Μιχάλης: Ουσιαστικά αυτό που περιγράφω είναι μια πόλη της νοτιοδυτικής Αγγλίας, θα μπορούσε να είναι το Bristol ή το Bath και λειτουργεί από ένα πρωινό που ξύπνησα στο Bristol και είδα στην τηλεόραση μια συνέντευξη του Smith το 1983. Και σκέφτηκα πως από αυτές τις περιοχές έχει περάσει ο Smith με τους Siouxsie & The Banshees, οπότε η εξέλιξη της ιστορίας στο διήγημα είναι ότι ο Smith είναι ιδιοκτήτης ενός δισκοπωλείου, στο οποίο είναι παγιδευμένος σε μια χρονική φούσκα. Προσπαθεί να βγει από την πόλη και ξαναμπαίνει σ΄αυτή, ουσιαστικά η ιστορία μου έδωσε την ευκαιρία να αναφέρω ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν κάποια συγκροτήματα του μεγέθους των Cure, όπου οι μουσικοί θέλουν να εξελιχθούν, αλλά η εταιρεία ή το κοινό τους δεν τους το επιτρέπουν και θέλουν να αναπαράγει συνεχώς τον ίδιο ήχο και στυλ που είχαν παλιά.
Rockpages.gr: Φεστιβάλ σαν το Poltergeist είναι χαρακτηριστικά της underground φιλοσοφίας, θα ήθελες όμως να ξέφευγε από το underground ή θα έχανε εντελώς το χαρακτήρα του λες;
Μιχάλης: Πως να ξεφύγει;
Rockpages.gr: Με μεγαλύτερο χώρο ας πούμε
Μιχάλης: Αν πάει σε μεγαλύτερο χώρο δε θα ξεφύγει, με το να μπουν χορηγοί ή πολυεθνικές εταιρείες όμως θα ξεφύγει. Κάποια θα πληρώσουν και θα έχουν απαιτήσεις να πάρει η εκδήλωση τη μορφή που θέλουν, «πλερώνω» που λέει και ο λαός και θέλω αυτό!
Rockpages.gr: Εσύ πως βιώνεις τον μικρό ή μεγάλο χώρο, σε νοιάζει αν είσαι σε κλαμπ ή σε ένα μεγάλο φεστιβάλ;
Μιχάλης: Όχι δεν με νοιάζει. Οι μεγάλοι χώροι δεν δημιουργούν τη ζεστασιά ενός μικρού ελεγχόμενου χώρου, γιατί δεν υπάρχει φιλική διάθεση ανάμεσα στο κοινό. Στους κλειστούς χώρους μαθαίνει ο ένας τον άλλο, θυμάμαι στο Rodon ή στο Gagarin ο κάθε ένας μας να έχει μια θέση, εγώ πχ κάθε φορά καθόμουν στην αρχή της σκάλας που πήγαινε στον εξώστη. Ήταν συγκεκριμένος ο χώρος και ο κάθε ένας ήξερε που θα βρει τον άλλο, αν πήγαινες σε αρκετές συναυλίες. Σε ένα ανοιχτό φεστιβάλ, το οποίο γίνεται μια φορά το χρόνο, με διαφορετικές μπάντες σε διαφορετικό χώρο, δεν με συγκινεί
Rockpages.gr: Ένα από τα συγκροτήματα της δεύτερης μέρας είναι οι Art Telepaths, το σχήμα του Γιώργου Σκαρλάτου που είχαμε μάθει σαν μπασίστα και βασικό συνθέτη από τους Magic De Spell στα 80ς, εδώ σαν power trio και έναν alternative post punk ήχο με ελληνικό στίχο. Άρα δεν σηκώνεις κόκκινη κάρτα στον ελληνόφωνο στίχο
Μιχάλης: Όχι, είπαμε να το κρατήσουμε στο πέντε αγγλόφωνα, ένα ελληνόφωνο, έγινε μια καλή αναλογία ας πούμε. Δεν το βγάζω απέξω, απλά επειδή οι δυνατότητες που δίνονται στα ελληνόφωνα είναι περισσότερες, είπα να δώσω ένα βήμα παραπάνω στα αγγλόφωνα.
Rockpages.gr: Το όνομα του φεστιβάλ έχει να κάνει με την ομώνυμη ταινία του 1982;
Μιχάλης: Ναι, είναι αυτή ταινία του 1982, αλλά το βλέπω λίγο διαφορετικά το πράγμα. Επειδή όλοι είμαστε κρίκοι μιας αλυσίδας και ζούμε εδώ που ζούμε, με τα κοινά προβλήματα για όλους μας, σήμερα εγώ, αύριο εσύ, κάποιος από τους δυο μας θα έχει ανάγκη, οπότε αυτό που έχουμε κάνει είναι πως εμείς που παίζουμε στο Poltergeist επιλέξαμε να είμαστε ενοχλητικοί, διαλέξαμε να τη στοιχειώνουμε την κοινωνία με την ύπαρξη μας, γι’ αυτό ονομάστηκε Poltergeist, γιατί το Poltergeist είναι ένα ανήσυχο πνεύμα κάποιου νεκρού, το οποίο στοιχειώνει ένα χώρο και κάνει ζημιές και φασαρίες.
Rockpages.gr: Και που στην Ελλάδα είχε έρθει σαν Το Πνεύμα Του Κακού. Εσύ είσαι λάτρης των ταινιών τρόμου, αλλά γενικά η σχέση σου με τον κινηματογράφο ποια είναι; Ξέρω πως σπούδασες σκηνοθεσία κινηματογράφου.
Μιχάλης: Σπούδασα σκηνοθεσία και έκανα μια ταινία μικρού μήκους (Βλάντ ο Δαίμων), ο οποία είναι μια εννιάλεπτη βουβή κωμωδία τρόμου, που προσπαθεί να αναπαραστήσει το γερμανικό εξπρεσιονισμό της δεκαετίας του 20, αλλά έχει κυρίως κωμικούς ήχους και η οποία βραβεύτηκε το 2008. Πέρα από αυτό έχω κάνει και δύο ντοκιμαντέρ σχετικά με τις κινηματογραφικές αίθουσες της Καλλιθέας και τίτλο «Όταν Η Καλλιθέα πήγαινε Cinema» και όλα μπορεί να τα δει κάποιος στο YouTube. Τελευταία κάνω βιντεάκια που είναι μικρές παρουσιάσεις μουσικών της underground σκηνής, μόνο και μόνο σαν καταγραφή, γιατί κανένα συστημικό μέσο δε θα κάτσει να ασχοληθεί με τους underground rockers της Ελλάδας.
Rockpages.gr: Σε έβλεπα να τριγυρνάς στους δρόμους της Καλλιθέας, εκεί που κάποτε ήταν οι σκοτεινές αίθουσες, αυτό είναι κάτι που χάσαμε για πάντα λες;
Μιχάλης: Ναι το χάσαμε, αλλά αυτό που κάποιος πρέπει να καταλήξει είναι άλλο. Σε εκείνη τη φάση κάναμε αστική λαογραφία με τον Σπύρο και τον Γιώργο και εφόσον χάνεται ο κινηματογράφος, θα έπρεπε κάθε δήμος να κάτσει να καταγράψει τον τρόπο που διασκέδαζαν οι κάτοικοι της εκάστοτε περιοχής, μόνο και μόνο για να μείνει στην ιστορία. Αφού τα τελειώσαμε είπε ο Γιώργος Δάβος εκνευρισμένος «ρε γαμώτο, οι Γερμανοί έκαναν το Τοίχος του Βερολίνου του 1961, το γκρέμισαν το 1989 και έχουν αφήσει ένα μικρό τοίχος για να θυμούνται που ήταν. Κι εμείς που κάναμε τον Ιππόδρομο το 1925 και διαλύθηκε το 2003, δεν κρατήσαμε τίποτε να θυμίζει ότι στην Καλλιθέα υπήρχε Ιππόδρομος, στήθηκαν σπίτια, άνθρωποι δούλεψαν, έκαναν επιχειρήσεις γύρω από τον Ιππόδρομο για να διασκεδάζουν αυτοί που έβγαιναν κερδισμένοι ή χαμένοι κτλ Θέλω να πω πως ως χώρα έχουμε μία συνήθεια να καταστρέφουμε το παρελθόν μας, άσχετα αν κοκορευόμαστε πως έχουμε μια Ακρόπολη και λέμε στους τουρίστες πληρώστε γι’ αυτό. Πολύ απλό παράδειγμα είναι το πως κατέστρεψαν το εργοστάσιο της Columbia, άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα και πέταξαν μέσα ότι μήτρα είχανε, πέταξαν ουσιαστικά τον μουσικό πολιτισμό της Ελλάδας, διέλυσαν και τις πρέσες των δίσκων και πάει, δεν κράτησαν τίποτα από τόσα χρόνια δισκογραφίας.
Rockpages.gr: Το αντίστοιχο στην ΕΡΤ όπου έγραψαν πάνω στις παλιές ταινίες και χάθηκαν σειρές, ντοκιμαντέρ κτλ
Μιχάλης: Ακριβώς, θα έπρεπε να υπάρχει η καταγραφή του τι γινόταν, γιατί πριν από την Τηλεόραση δεν υπήρχε άλλος τρόπος διασκέδασης, το θέατρο ήταν, εντάξει η μουσική και ο κινηματογράφος. Δηλαδή, κρίμα στο μπόι μας…
Rockpages.gr: Είναι η ποικιλία χαρακτηριστικό ενός φεστιβάλ;
Μιχάλης: Ναι, θα έπρεπε να διαφοροποιείται λίγο, είναι σαν να κάνεις μια κασέτα για να τη δώσεις σε ένα φίλο σου προσπαθώντας να τον κάνεις να ενδιαφερθεί και να την ακούσει. Αν τα πρώτα δυο τραγούδια είναι ίδια θα πει α, καλά μέχρι τέλους έτσι θα πηγαίνει. Και στους New Zero God το ίδιο κάνω, διαφοροποιώ και τα μουσικά στυλ στο κάθε άλμπουμ
Rockpages.gr: Θα σας δούμε με New Zero God στο φεστιβάλ αλλά τρέχεις παράλληλα και τους Nexus
Μιχάλης: Έκανα τους Nexus μόλις διαλύθηκαν οι Flowers Of Romance γιατί ήθελα να δω τι γίνεται με το industrial, με τα samples, τις λούπες και όλα αυτά. Λειτούργησαν μέχρι το 2005 και το 2006 δημιουργήθηκαν οι New Zero God. Βέβαια, αν θέλω να κάνω κάτι πολύ ακραίο, που δεν κολλάει στο ύφος των New Zero God επαναφέρω τους Nexus, το έκανα στο άλμπουμ Ninouki, με πολλούς προσκεκλημένους.
Rockpages.gr: Να πούμε ξανά πως το Poltergeist festival θα είναι διήμερο, Σάββατο 23 και Κυριακή 24 Νοεμβρίου, στο Level 69 στο Μοσχάτο και θα έχει τρεις μπάντες την κάθε μέρα. Εισιτήρια στην πόρτα;
Μιχάλης: Θα βρει στην πόρτα, Σολωμού 69, η πόρτα θα ανοίξει στις 18:00, η πρώτη μπάντα θα βγει στις 19:00 και 22:00 θα έχει τελειώσει
Rockpages.gr: Ένα κλασικό πρόβλημα στα ελληνικά live είναι πως ακόμα και στις rock συναυλίες έχουν ωράρια που θυμίζουν μπουζούκια
Μιχάλης: Γιατί έχουμε μάθει από αυτά, γι’ αυτό, εμείς ζούμε στον κόσμο τους, όχι αυτοί στον δικό μας
Rockpages.gr: Πρόσφατα έκανες μια ανάρτηση που έκλεινες λέγοντας πως οι δίσκοι που παίρναμε μικροί είχαν αυτό το κάτι το ιδιαίτερο και αντιπροσώπευαν αυτό που ήθελαν να σου πάρουν οι άλλοι
Μιχάλης: Αν θυμάσαι όταν ήμασταν μικροί ο κάθε δίσκος ήταν ιδιαίτερος, ήταν πολύ ιδιαίτερο αυτό που μας άφηνε ο καινούριος μας δίσκο. Και όχι μόνο αυτό, ο τρόπος με τον οποίο ακούγαμε μουσική ήταν διαφορετικός από τώρα, το δίσκο που αγοράζαμε τον ακούγαμε ξανά και ξανά, ενώ τώρα τα παιδιά ακούνε μια φορά και περνάνε στον επόμενο, μια εντελώς διαφορετική διαδικασία. Εμείς τον ακούγαμε μέχρι να τον αγαπήσουμε. Υπάρχει μια ιστορία που λέει πως όλα αυτά τα χρατς χρουτς που έχει πάνω ένας δίσκος βινυλίου, ουσιαστικά είναι όρια από το δέρμα του ιδιοκτήτη του, τα οποία κυκλοφορούν στον αέρα, κάθονται πάνω στο βινύλιο και ουσιαστικά ο δίσκος αποκτά μια ιδιαίτερη σχέση με τον ιδιοκτήτη του, μοιράζονται κάποια μόρια αυτοί οι δύο.
Rockpages.gr: Μιχάλη σ’ ευχαριστώ πολύ που ήσουν εδώ απόψε
Μιχάλης: Και εγώ σ’ ευχαριστώ για την πρόσκληση
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ:
