Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Kerrang ο Bruce Dickinson θυμήθηκε τις πρώτες του σόλο συναυλίες μετά την αποχώρησή του από τους Iron Maiden.
«Ήταν σαν να πηγαίνω πίσω στην αρχή, κατά μια έννοια. Είχα πολύ καιρό να νοιώσω κάτω από το μικροσκόπιο μπροστά σε πολύ κόσμο. Νομίζω ότι ο κόσμος νόμιζε πως όταν αποφάσιζα να φύγω από τους Maiden είχα κάποιο σχέδιο. Αλλά, δεν είχα! Ήταν μια απόφαση που πήρα στιγμιαία, σκέφτηκα πως έπρεπε να προχωρήσω και να κάνω κάτι άλλο σύντομα.
Και υποθέτω πως όλοι πίστευαν ότι θα έκανα κάτι σαν το “Tatooed Millionaire”, που το είχα κυκλοφορήσει ενώ ακόμα ήμουν μέλος των Iron Maiden, σαν κάτι που έβγαλα πολύ γρήγορα για πλάκα. Ήταν σαν ένα κολάζ. Αλλά, το να ξεκινήσω μια κανονική σόλο καριέρα αμέσως μετά τους Maiden ήταν ουσιαστικά μια τυφλή βουτιά στο σκοτάδι.
Τα πρώτα σόλο shows ήταν cool, αν και λίγο τρομαχτικά, γιατί ήμουν μόνος μου για πρώτη φορά και ο κόσμος με κοιτούσε πια πολύ περισσότερο από όσο έκανε στο άμεσο παρελθόν. Όταν όμως έβγαλα το “Skunworks” και περιόδευσα ο κόσμος αντέδρασε και είπε «Ουάου! Αυτό είναι πολύ περίεργο! Τρελλάθηκε!» Αλλά, ουσιαστικά με αυτό κόβονταν όλες οι γέφυρες. Κι αυτό έπρεπε να γίνει, διότι όταν έρχονταν να με δουν να παίζω τα τραγούδια live, έπρεπε να συνειδητοποιήσουν πως αυτό δεν ήταν Maiden, ήταν Bruce.
Ο κόσμος δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Αλλά εγώ ένοιωσα καλά και απελευθερωμένο γιατί δεν χρειαζόταν να συγκριθώ με ό,τι είχα κάνει στο παρελθόν, γιατί αυτό δεν είχε καμία σχέση. Και το feedback ήταν καλοδεχούμενο. Ήταν μια συναρπαστική περίοδος, κέρδισα αρκετά, αλλά αυτές οι συναυλίες ήταν ειλικρινά λίγο περίεργες. Αν ακούσει κανείς το υλικό του “Skunworks” και ακούσει την μπάντα μου – μια καταπληκική μπάντα- ήταν ξεκάθαρο πως θα μπορούσαμε να παίξουμε με τους Lynyrd Skynyrd; Μπααα. Με τους Helloween; Δεν νομίζω. Οπότε, πολύ συχνά υπήρχε αυτή η ανακολουθία προσδοκίας και αποτελέσματος».
