Πολύ απλό. Άσε τον κόσμο να περιμένει σε μία ατελείωτη ουρά που προχωρούσε σε ρυθμούς Funeral Doom. 60 λεπτά κράτησε η δική μου αναμονή και μου κόστισε φυσικά το μισό σετ των Gloryhammer. Γιατί η ώρα έναρξης τηρήθηκε στο ακέραιο, άσχετα εάν έξω από το χώρο περίμεναν 500 και πλέον άτομα. Θυμήθηκα εποχές sold out στο Ρόδον, απλά χωρίς τις σπρωξιές από τους σεκιουριτάδες ευτυχώς. Και τα γράφω αυτά από αγάπη και σεβασμό προς τον κάθε promoter που παίζει κορώνα-γράμματα το κεφάλαιό του για να διοργανώσει μία συναυλία με αρκετές προκλήσεις όπως ήταν αυτή. Περιστατικά όπως αυτά κάνουν ζημιά στη φήμη μιας διοργανώτριας εταιρίας και παράλληλα κοστίζουν και χρήματα μιας και δεν ήταν λίγα τα παιδιά που είχαν έρθει για το support act και αποχώρησαν χωρίς να αγοράσουν εισιτήριο όταν συνειδητοποίησαν πως είχαν ήδη χάσει το μισό σετ. Το περιστατικό αυτό λοιπόν θα πρέπει να λειτουργήσει ως μάθημα, να εντοπιστούν οι αστοχίες στη διαδικασία και να υπάρξουν άμεσες διορθώσεις. Ας πάμε τώρα στο μουσικό κομμάτι.
Μισή ώρα Gloryhammer μουσικής δεν αποδείχθηκε αρκετή για να εγκλιματιστώ. Κατάφερα να νιώσω μόλις στο τελευταίο κομμάτι του σετ (Unicorn Invasion of Dundee) καθώς ξόδεψα τα προηγούμενα 25 λεπτά παρατηρώντας και εξετάζοντας. Τι παρατήρησα λοιπόν? Ηχητικά υπήρχαν σίγουρα αστοχίες, μου έλειψαν συχνότητες όπως αυτή του μπάσου ενώ ο Angus McFife (κατά κόσμον Thomas Winkler) ακουγόταν σχετικά κουρασμένος και βραχνός. Θεωρώ πως η μπάντα βρίσκεται ακόμα σε διαδικασία καλιμπραρίσματος και μετατροπής από studio project σε πλήρως λειτουργική περιοδεύουσα μπάντα και αυτή η περιοδεία θα τους δώσει εν τέλει πολύτιμες εμπειρίες και θα δοκιμάσει τις αντοχές τους. Το υλικό τους είναι πάντως συναυλιακό και οι χιουμοριστικές σφήνες λειτουργούν θετικά σε ότι αφορά την αλληλεπίδραση με το κοινό.
Και μετά βγήκαν οι Powerwolf… Τι θέλω να πω με αυτό? Οι Γερμανοί παρουσιάστηκαν σαν καθηγητές και βάλθηκαν να δείξουν στους Gloryhammer και στο κοινό, πως γίνεται. Ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα ένιωσα σαν να αλλάξαμε κατηγορία και από το Europa League περάσαμε στα αστέρια του Champions League. Το σεμινάριο περιλάμβανε ενότητες όπως «Πώς να ακούγεστε σαν cd», «Πώς να ξεσηκώνετε τον κόσμο με ένα νεύμα», πώς να παρουσιάζετε το υλικό σας με το ανάλογο οπτικό ερέθισμα» και άλλα πολλά. Όποιος κρατούσε σημειώσεις και ήταν καλός μαθητής αυτές τις δύο ώρες, βγήκε σίγουρα κερδισμένος. Ο Attila Dorn μου θύμισε Messiah Marcolin σε ότι αφορά τη σκηνική του τοποθέτηση και έδειξε πως μπορείς να είσαι ένας, ας πούμε, υπέρβαρος frontman και να κάνεις κτήμα σου τον κόσμο και τη σκηνή χωρίς πολλά-πολλά. Και ήταν και αυτή η φωνή καμπάνα που τάραξε συθέμελα το Academy χωρίς την παραμικρή παραφωνία. Σε ότι αφορά τη σκηνή βέβαια είχε άξιο ανταγωνισμό από τον αεικίνητο πληκτρά Falk Maria Schlegel ο οποίος λειτουργούσε σαν ένα είδος μασκότ, σε απόλυτη αντιστοιχία με το συνάδελφό του από τους συμπατριώτες τους Rammstein.
Δεν σκοπεύω να σας κουράσω με περισσότερες αναλύσεις. Αυτή η βραδιά σαφώς και συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στις μεγάλες συναυλιακές εκπλήξεις τόσο από πλευράς απόδοσης όσο και από πλευράς προσέλευσης. Και δεν είναι μόνο το γεγονός πως ο χώρος γέμισε από άτομα όλων των ηλικιών αλλά και το ότι ο κόσμος γύρω μου εξέπεμπε μία θετικότητα και υγεία, με χαμόγελα παντού και οπαδούς που χαίρονταν και συμμετείχαν παθιασμένα με τη φωνή και το σώμα τους σε αυτή την εμπειρία.
Κώστας Κουναδίνης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
{galleryLiveReports/2019/Powerwolf}{/gallery}
