Είμαι φανατικός οπαδός της μουσικής των Praying Mantis αλλά να σας πω τη μαύρη αλήθεια, κρατούσα μικρό καλάθι για τη νέα τους δουλειά. Ο λόγος; Το κακό, προηγούμενο album τους (“Gravity”) το οποίο αποτελεί και μαύρη σελίδα στην πλούσια και αξιόλογη δισκογραφία τους. Από την άλλη, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα μπορούσαν να επαναλάβουν ένα αντίστοιχο δισκογραφικό ατόπημα. Με αυτά και με αυτά, πάτησα “play” και οι νέες συνθέσεις του “Katharsis” άρχισαν να ακούγονται από τα ηχεία του στερεοφωνικού…
Ευτυχώς το “Katharsis” είναι σαφώς καλύτερο του προκατόχου του (καλά αυτό δεν ήταν και κανά κατόρθωμα) αλλά το κυριότερο είναι ένα πραγματικά καλό melodic rock album. Τα πρώτα δείγματα ήταν άλλωστε άκρως ενθαρρυντικά αφού τόσο το “Cry For The Nations” όσο και το “Closer To Heaven” ήταν εξαιρετικά. Και μπορεί ο δίσκος να περιλαμβάνει 2-3 fillers αλλά τα δύο τελευταία κομμάτια είναι πραγματικά αψεγάδιαστα. Το μεν “Don’t Call Us Now” με τον Tino Troy & Andy Burgess να βγάζουν όλες τις επιρροές από Michael Schenker, το δε “The Devil Never Changes” να είναι το απόλυτο highlight και ας δανείζεται το riff του “Send Her My Love” (Journey).
Δύο πράγματα με ενοχλούν πάντως εδώ και κάμποσα χρόνια. Για να ακριβολογούμε από το 2015 και μετά. Από τη μία είναι το γεγονός ότι οι Praying Mantis έχουν απωλέσει εν μέρει την ταυτότητα τους και από την άλλη –και αυτό είναι το σοβαρότερο- θεωρώ ότι η φωνή του John Cuijpers μπορεί να είναι καλή αλλά δεν «κολλάει» με την όλη αισθητική των Mantis. Βέβαια, αναγνωρίζω ότι ταιριάζει στο ύφος του πρώτου δίσκου αλλά και πάλι…
Συνολικά, όμως, θα έλεγα ότι το “Katharsis” είναι ένα πολύ καλό album που στέκεται αξιοπρεπέστατα στο χώρο ανεξαρτήτως ονόματος ή ιδιώματος. Όπως η συντριπτική πλειοψηφία των κυκλοφοριών έχει τα καλά και τα κακά του…
Highlight: Πολύ καλό το εξώφυλλο του πολύπειρου Rainer Kalwitz.
