Αν και θεωρώ ότι ο όρος “Supergroup” που δόθηκε στο σχήμα αυτό είναι απόλυτα καταχρηστικός, για να μην πω και αστείος, θα προχωρήσω παρακάτω. Όχι, δεν προχωράω! Θα μας τρελάνουν δηλαδή; Αγαπημένος ο Adrian Smith, τεράστιος ο Adrian Smith, μέγας τραγουδοποιός και ενορχηστρωτής ο Adrian Smith αλλά… Supergroup; Δύο άνθρωποι συμμετέχουν και βρήκαν κι έναν drummer να παίξει τα κομμάτια τους, προφανώς γιατί οι ίδιοι δεν το έχουν τόσο πολύ με τα κρουστά. Μέγα τσαφ στον τρόπο προώθησης και ίχνη αλαζονείας από τους υπεύθυνους promotion, οι οποίοι θεωρούν ότι μπορούν να μπαρουφιάζουν στις πλάτες των Maiden…
O Smith κι ο Mikee Goodman (πρώην SikTh) είναι φίλοι και προφανώς τα βρήκαν στο μουσικό μοτίβο με το οποίο θα ήθελαν να ασχοληθούν. Μου κάνει λίγο Psycho Motel η ιστορία, ήταν μια καλή φάση τότε, εκείνα τα άλμπουμ τα γουστάρει αρκετός κόσμος… Όπως αναφέρει κι ο ίδιος ο Smith, δούλεψαν στο σπίτι του και έτσι δούλευαν κάθε φορά όσο ήθελαν.

Στα της μουσικής τώρα, η μουσική κάνει μπαμ ότι είναι παιδί του Smith. Τα riff, οι ιδέες στα ρεφρέν, το στήσιμο. Ο ίδιος παίζει και μπάσο στο άλμπουμ, ενώ έχει γράψει, απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, το συντριπτικό ποσοστό των κομματιών. Ο Mikee διαθέτει μια χαρακτηριστική φωνή, στριγκλίζει όμορφα, ενώ και στα καθαρά είναι αξιοπρεπέστατος, ιδίως στα ρεφρέν. Να σας πω την αμαρτία μου, ακούγοντας το άλμπουμ, σκεφτόμουν πως με τον Mike Patton ή τον Whitfield Crane θα ήταν σκάλες πιο πάνω, αλλά αυτό είναι η γνώμη ενός ανθρώπου και μόνο. Το video “No place like home” αποτελεί κράχτη, ενώ υπάρχουν κι άλλα τραγούδια που θα σας αρέσουν, π.χ. το “Tortured tone”, το “Searching for bliss”, το πραγματικά υπέροχο “Mirror and the moon”…
 
Στο άλμπουμ παίζει τύμπανα ο, πρώην επίσης, drummer των SikTh, Dan Foord, ενώ συμμετέχουν και οι Tarin Kerry (δεύτερα φωνητικά σε τρία τραγούδια) και Aby Fry (βιόλα).