Οι Skybinder συστήθηκαν σε λιγοστό κοινό αλλά κατάφεραν να κερδίσουν τη συμπάθεια και το χειροκρότημα όλων. Στιβαρό metalcore στη λογική των Parkway Drive αλλά χωρίς την έμφαση των Αυστραλών στα μελωδικά ρεφραίν. Δεμένοι, με καθαρό ήχο και τον απαραίτητο επαγγελματισμό, μας παρουσίασαν συνθέσεις που ισορροπούν ανάμεσα στα Σκανδιναβικά blastbeats και τα Αμερικάνικα beatdown. Δεν υπάρχει πιο αυθεντικός τρόπος να συστηθεί ένα νέο γκρουπ στο κοινό από μία επιτυχημένη ζωντανή εμφάνιση και οι Skybinder σίγουρα μπήκαν στα ραντάρ αρκετών.
Οι βετεράνοι Crucifier μπορεί να επανάκαμψαν δισκογραφικά αλλά συναυλιακά παραμένουν ακριβοθώρητοι. Σπάνια εμφάνιση λοιπόν, αυτή τη φορά σαν τετράδα έχοντας μόνο τη lead κιθάρα παρούσα. Η σαρωτική πυροβολαρχία των ντραμς σκέπαζε το μεγαλύτερο διάστημα τα υπόλοιπα όργανα και συνεπώς ο ήχος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ιδανικός. Η μπάντα πάντως επιμένει στο γνωστό της ύφος πίνοντας νερό στο όνομα των Sepultura (κυρίως) και Sodom (δευτερευόντως).
23:15 και η ιστορική Νεουορκέζικη μπάντα παίρνει θέση στη σκηνή και χωρίς χρονοτριβή εξαπολύει ένα εξηντάλεπτο μπαράζ ασταμάτητου hardcore πανικού. Δεμένοι σαν σιαμαίοι, με έναν ήχο ολόσωστο και ισορροπημένο, δεν άφησαν ψυχή ακίνητη. Γκρούβαρε ακόμα και ο αέρας που αναπνέαμε ενώ στις μπροστά σειρές ξεσπούσαν συχνά πυκνά μάχες, ειδικά σε κομμάτια όπως Deathwish, Stand Tall και Shine. Το setlist προσπάθησε να καλύψει σχεδόν όλη τη (μεγάλη ομολογουμένως) δισκογραφία τους κάτι το οποίο είναι προς τιμή τους αφού δικαίως πιστεύουν εξίσου τόσο το παλιό κλασσικό όσο και το νέο υλικό τους. Οι αντιδράσεις του κόσμου έδιναν την απαραίτητη ώθηση στον δωρικό Gary Meskil και τους αφηνιασμένους συμπαίκτες του και ίσως για αυτό τα τραγούδια να «έτρεχαν» λίγο παραπάνω σε ταχύτητα εκτέλεσης. Το σετ αποδείχθηκε σφηνάκι, ο χρόνος κύλησε εντυπωσιακά γρήγορα και τολμώ να πω πως το σύνολο των παρευρισκόμενων έμεινε με ένα σχετικό αίσθημα του ανικανοποίητου. Ελπίζω σε νέα επίσκεψη και σίγουρα πολύ γρηγορότερα από την καθιερωμένη δεκαετία…
Κώστας Κουναδίνης
