Είναι γνωστό πως οι μουσικόφιλοι πέρα από την ενασχόληση τους με την ίδια τη μουσική μέσω της αγοράς μουσικών άλμπουμ (σε κάθε μορφής φυσικού ή ψηφιακού φορμάτ) αρέσκονται και στο κυνήγι πληροφοριών για τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες. Αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης αρκετών μουσικών περιοδικών αλλά και αρκετών μουσικών βιβλίων. Κάπως έτσι το ελληνικό ροκ έχει και αυτό το δικό του κομμάτι στις βιβλιοθήκες μας αφού υπάρχουν ήδη εκεί έξω γραπτά πονήματα που έχουν καταγράψει την ελληνική δισκογραφία του χώρου αλλά αυτό το νέο βιβλίο που έχω στα χέρια μου διαφοροποιείται και δεν επαναλαμβάνει τα υπόλοιπα.
Ο Γιάννης Αλεξίου δοκίμασε κάτι διαφορετικό στο νέο του βιβλίο “Οι Πρωτοπόροι του Ελληνικού Rock” αφού αντί για την ψυχρή καταγραφή δίσκων και καλλιτεχνών έχει επιλέξει να καταγράψει διάφορες συνεντεύξεις που πήρε μέσα σε μια μεγάλη περίοδο 22 χρόνων από ανθρώπους που στιγμάτισαν την πορεία του ελληνικού rock μέσα στις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Δημοσιογράφος, συγγραφέας αλλά κυρίως φανατικός μουσικόφιλος και ο ίδιος (και με μία δυνατή προσωπική συλλογή βινυλίων) μέσα στα χρόνια ήρθε σε επαφή με ανθρώπους που γούσταρε πρώτα απ’ όλα ο ίδιος να ακούει και συναναστράφηκε μαζί τους (καμία συνέντευξη δεν ήταν στημένη από εταιρεία) και έτσι τώρα τις μάζεψε όλες μαζί σε αυτό το βιβλίο. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να μην μαθαίνουμε πότε ακριβώς κυκλοφόρησε ένα δισκάκι αλλά έχουμε καλύτερη εικόνα για το πως ήταν εκείνη η εποχή, πως έβλεπαν και κυρίως πως ένιωθαν τα μουσικά πράγματα οι μουσικοί.
Έχει δώσει βάρος στα παλιότερα χρόνια, στα μπάντες που ξεπήδησαν στα 60ς και 70ς, τα πρώτα άγουρα χρόνια δηλαδή και από κει στα 80ς και 90ς. Ναι, η πολύ πιο πρόσφατη ιστορία (που αντικειμενικά είναι πιο ανθηρή από ποτέ) μπορεί να έχει μείνει εκτός (επίσης θα μπορούσαν να υπάρχουν κάποιες συνεντεύξεις από τις πιο σκληρές εκφάνσεις του είδους) αλλά λίγη σημασία έχει αφού ο στόχος του βιβλίου είναι να διαβάσουμε κυρίως για τις απαρχές, τα πέτρινα χρόνια όπως είπα, και πέρα από αυτό, να ακούσουμε ιστορίες και μικρά trivia για εποχές που οι περισσότεροι δεν προλάβαμε από κοντά. Εξαιρετικό επίσης και το παλιό κείμενο του Δημήτρη Πολύτιμου ενώ σχεδόν σε όλες τις συνεντεύξεις βρήκα κάτι που δεν ήξερα. Ο τρόπος που κάνει τις ερωτήσεις ο Γιάννης δεν είναι στερεοτυπικός και ίσως είναι αυτή η “έλα να τα πούμε σαν φίλοι” ατμόσφαιρα που έδωσε τη δυνατότητα να του ανοιχτούν πολλοί από τους συνεντευξιαζόμενους.
Δεν έχει νόημα να αναφέρω όλα τα ονόματα αφού πραγματικά εδώ θα βρεις μουσικούς που έχουν να πουν τη μικρή ή μεγάλη ιστορία τους, από τον Δημήτρη Πουλικάκο, τον Γιάννη Δρόλαπα και τον Τζόνι Βαβούρα μέχρι μέλη των Socrates, Magic De Spell, Παρθενογένεσις, Ενδελέχεια, The Earthbound, Lefki Symphonia, Διάφανα Κρίνα και άλλους πολλούς, είναι ωραία που τα “μεγάλα” ονόματα είναι δίπλα σε πιο άγνωστα αλλά εξίσου σημαντικά πρόσωπα.
