Μία μεγάλη επιστροφή μετά από πολλά χρόνια μας επιφύλαξαν οι θρυλικοί Psychotic Waltz. Μία επιστροφή που τη χρειαζόταν ο progressive metal χώρος και πιστεύω ότι έγινε στη χρονική διάρκεια που οι ίδιοι επιθυμούσαν, αφού επανενώθηκαν με την αρχική τους σύνθεση από το 2010 και δε νομίζω ότι θα έκαναν κάτι βεβιασμένο αν δεν ήταν σίγουροι για το τελικό αποτέλεσμα.
Πολλά ερωτήματα μπορούν να προκύψουν από εδώ, όπως αν έχουν κάτι να προσφέρουν, αν άξιζε η αναμονή ή αν θα είναι όπως τις παλιές δουλειές τους. Αναμφίβολα, οι Αμερικάνοι πάντα έχουν να προσφέρουν σε αυτή τη μουσική και η αναμονή άξιζε με το παραπάνω. Όσο για την σύγκριση με το παρελθόν, δεν είμαστε στα 90s πλέον και η μπάντα έχει μεν φρέσκο ήχο χωρίς όμως να αλλάζει ριζικά το στυλ της. Σαν μια φυσική εξέλιξη.
Μετά από αρκετές ακροάσεις, έχω να πω ότι οι Psychotic Waltz δημιούργησαν ένα εξαιρετικό album. Είναι τόσο καλογραμμένο που κάθε φορά η ώρα κυλούσε ευχάριστα χωρίς να το καταλάβω. Έχουν προσέξει την κάθε λεπτομέρεια, αφού όλο και κάτι διαφορετικό ανακάλυπτα όταν το άκουγα ξανά. Δε νομίζω βέβαια ότι είναι η δουλειά που χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις για να σε κερδίσει, αυτό γίνεται από την αρχή, αλλά θα σε ανταμείψει όσες φορές και να επιστρέψεις σε αυτήν.
Εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες από τους Brian McAlpin και Dan Rock, οι οποίοι δεν αναλώνονται σε περιττές επιδείξεις τεχνικής ή πολυπλοκότητας με τον δεύτερο να χρησιμοποιεί τα πλήκτρα όπου είναι απαραίτητο, ουσιαστικό και χωρίς φανφάρες rhythm section από τους Ward Evans (μπάσο) και Norm Leggio (τύμπανα) και φυσικά ένας απολαυστικός Devon Graves με την σπάνια και χαρακτηριστική αιθέρια φωνή του (και το φλάουτο σε κάποια σημεία) να χρωματίζει τις συνθέσεις με τον καλύτερο τρόπο. Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει έτσι κι αλλιώς.
Αν και όλο το album είναι άψογο, θέλω να σταθώ στα εθιστικά refrains των “Devils And Angels” και “All The Bad Men”, στο τρομερό κεντρικό riff του “Stranded”, στο πως εξελίσσεται το “The Fallen” από την ακουστική εισαγωγή σε μία έντονη ηλεκτρική κομματάρα, στη μαγεία που βγάζει το φανταστικό “Sisters Of The Dawn” (το καλύτερο για εμένα) και στο ιδανικό κλείσιμο με το “In The Silence”. Progressive metal γεμάτο πάθος, ψυχή και συναίσθημα, χωρίς alternative μοντερνισμούς και hipster-ίλες. Θριαμβευτική επιστροφή.
