Λίγα ονόματα είχαν διατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια ένα cult αλλά και μυθικό όνομα αφού οι ελάχιστες κυκλοφορίες τους συνοδεύονταν συνήθως από αραιές ως μηδαμινές πληροφορίες αναφορικά με αυτά. Κάποιοι κατάφεραν να διατηρήσουν αυτό το μύθο. Κάποιοι άλλοι κατάφεραν να απομυθοποιηθούν και να διαλύσουν την όποια καλή εικόνα είχαμε για αυτούς.
Όλα αυτά τα χρόνια, οι Αμερικανοί Q5 βρίσκονταν στην αφάνεια ώσπου κάποια στιγμή ανακοινώθηκαν κάποια reunion shows (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας). Έχοντας ένα εκπληκτικό ντεμπούτο και ένα τελείως διαφορετικό –σχεδόν AOR- δεύτερο album (που προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ), οι Q5 γνωστοποίησαν πριν από μερικούς μήνες την επαναδραστηριοποίηση τους με το “New World Order” να αποτελεί τη δισκογραφική επιστροφή τους 30 ολόκληρα χρόνια μετά το “When The Mirror Cracks”. Ευνόητα οι απαιτήσεις ήταν πολλές, οι προσδοκίες ακόμη περισσότερες και η αγωνία διάχυτη σε όλους τους φίλους του μελωδικού Αμερικάνικου metal.
H αλήθεια είναι ότι αν μπούμε στη λογική των συγκρίσεων, το “New World Order” είναι καμμένο από χέρι. Είναι σαν να συγκρίνεις π.χ. το “Dance of Death” με το “Piece of Mind”. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο σπουδαίος Floyd Rose είναι εξαφανισμένος εδώ και χρόνια ενώ και οι υπόλοιποι έχουν μεγαλώσει, με το χρόνο να αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του. Ο δίσκος στο πρώτο του μισό δε θυμίζει σε τίποτα τον κλασικό ήχο των Q5. Στα αυτιά μου είναι κάτι ανάμεσα σε σύγχρονους Krokus και AC/DC με τη φωνή του Jonathan K. να απέχει χιλιόμετρα από τις καλές μέρες των 80ς. Το δεύτερο μισό του δίσκου είναι πιο συμπαθητικό και θα έλεγα πιο κοντά στον ήχο των Q5 με μία τριάδα κομματιών να ξεχωρίζουν κατευθείαν: το σχεδόν επικό “Unrequited”, το μελωδικό “A Prisoner Of Mind” και το πιασάρικο “Just One Kiss” που αποτελεί και την κορυφαία στιγμή του “New World Order”.
Στο διά ταύτα, η τρίτη δισκογραφική δουλειά των Q5 δεν είναι αυτό που θα περιμέναμε 100% από τους Αμερικανούς. Δεν είναι κακό album απλώς είναι ένα ΟΚ album με ορισμένες αξιοπρεπείς στιγμές. Όσοι περίμεναν το διάδοχο του “Steel The Light” ή ακόμη μία συνέχεια του “When The Mirror Cracks” μάλλον θα απογοητευτούν.
Highlight: Υπάρχει και ένα τραγούδι με τίτλο “One Night In Hellas”. Το αναφέρουμε για….εθνικούς λόγους!
