“Ειλικρινά, μου αρέσει πολύ αυτό το show, είναι το αγαπημένο μου!” – Geoff Tate, Ιούλιος 2010, αναφορικά με το Cabaret show, σε συνέντευξή του στο Rockpages.gr.
H κριτική ενός άλμπουμ γίνεται για να δοθεί εικόνα σε όλους αυτούς που δεν το έχουν ακούσει, για το ΤΙ είναι αυτό το άλμπουμ… Γράφουμε πέντε λόγια και περιγράφουμε… «Είναι έτσι και έτσι και έτσι». Κάποια στιγμή αυτό γύρισε τούμπα και, ιδίως για τις μεγάλου βεληνεκούς μπάντες, οι κριτικές γίνονταν για το ΤΙ ΔΕΝ είναι το καινούργιο άλμπουμ, προφανώς σε σχέση με τα προηγούμενα μεγαλεία τους. Άκομψο και άκυρο θα έλεγα, αλλά…
Ειλικρινά, δεν έχω ξαναδιαβάσει τόσα σχόλια για το «τι δεν είναι το άλμπουμ» για ένα συγκρότημα, οποιοδήποτε συγκρότημα… Ιδίως για τους Ryche, για τους οποίους ξέρετε, όσοι με γνωρίζετε ή διαβάζετε αυτά που γράφω, τι κολλήματα έχω… Πίκρα, μιζέρια, διαμαρτυρίες, γιουχαΐσματα, απαξιωτικές δηλώσεις… Η φοβερή ατάκα του ίδιου του Michael Wilton ότι «…ο τραγουδιστής άλλαξε κάπως την κατεύθυνση του άλμπουμ»!
Όταν είχε βγει το “Q2k” έλεγα στις παρέες μου «Ο καλύτερος δίσκος των U2»! Το στυλ και ο ήχος ήταν τέτοιος που «το έβλεπα». Ναι, έβγαζα και χολή, έχω κάθε δικαίωμα να γκρινιάζω αφού είμαι πελάτης, άσχετα αν έχω δίκιο ή όχι. Τώρα που βγήκε αυτό εδώ το άλμπουμ, οι επιρροές U2, Pearl Jam, οι Pop επιρροές γενικότερα, ακόμα και Dance λούπες, και η μουσική ραδιοφώνου για ανοιχτές κορβέτες και τσάρκες στην παραλία, μπερδεύουν περισσότερο παρά βοηθούν. Το “Get started” είναι ένα τρισχαριτωμένο τραγουδάκι… Είναι όμως ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό! Με πήραν τηλέφωνο διάφοροι φίλοι, οπαδοί της μπάντας εδώ και χρόνια, μόνο και μόνο γιατί ήθελαν κάπου να τα πουν. «Κάτσε, ρε φίλε! Άμα θέλω να ακούσω λα-λα και φον-φον, θα βάλω τις τεράστιες AOR υπέρ-μπάντες… Οι Queensryche είναι για άλλα πράγματα»!
Το “All around the world” θα μπορούσε να είναι, και άνετα μάλιστα, το “Obla Di Obla Da” του εικοστού πρώτου αιώνα… Και ξέρετε τι; Δεν ενδιαφέρει κανέναν αυτό… Ίσως να μην ενδιαφέρει καν το riffάκι εκείνο που Gunnersάρει λιγάκι. To “Hot spot junkie”, με το ψαρωτικό αρχικό θεματάκι, το “At the edge” είναι σκοτεινό και ίσως και η πιο ενδιαφέρουσα πρόταση… To “Broken” είναι μάλλον μια Queen φάση με ολίγον από “Stop trying to change the subject!” – από τη Susan ίσως; Το “Luvnu” πάλι είναι η αυλαία…
Και κάπου εδώ ερχόμαστε στην φράση που διαβάσατε πάνω-πάνω… Όλο το άλμπουμ είναι γραμμένο για την παράσταση του Καμπαρέ! Είναι το sound-track του! Είναι φτιαγμένο κατ’ εικόνα και ομοίωση. Είμαι σίγουρος πλέον… Ας μου πει όλο το Σύμπαν ότι ξεκούτιανα και δεν ξέρω τι μου γίνεται, το ίδιο μου κάνει! Το σοκ που έπαθε ο Tate με το Καμπαρέ το κουβάλησε μέχρι εδώ…
Επειδή ο κόσμος δεν αγοράζει τόσα άλμπουμ όπως έκανε παλιά, για όλους αυτούς τους λόγους που ξέρετε, επειδή πολύς κόσμος μετέτρεψε την απογοήτευσή του σε άρνηση και θυμό, επειδή στο κάτω-κάτω δικά σας είναι τα λεφτά και φωτιά βάνετε και τα καίτε… Η απόφαση είναι εντελώς δική σας. Εγώ το άλμπουμ το παράγγειλα ήδη, έτσι κι αλλιώς δεν έχω γιατρειά…
Κώστας Κούλης
ΥΓ: Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που μας παραχώρησε ο Tate τον ρωτήσαμε και τα εξής. «Νομίζω πως είστε πολύ ευτυχισμένοι σε αυτό το άλμπουμ, ισχύει κάτι τέτοιο;» και «Αυτό το άλμπουμ μας εισαγάγει στην καινούργια εποχή των Ryche»; Νομίζω πως οι απαντήσεις του…
Κάποτε υπήρχε ένα συγκρότημα που κυκλοφορούσε ωραίους και ανθεκτικούς στο πέρασμα του χρόνου δίσκους και χαιρόσουν πραγματικά να τους ακούς ξανά και ξανά. Θαύμαζες τον συνθετικό οίστρο, την καλλιτεχνική καινοτομία, την τεχνική κατάρτιση, τα εξωπραγματικά φωνητικά…με λίγα λόγια, πήγαινες στο δισκάδικο και αισθανόσουν περήφανος που ήσουν fan. Το συγκρότημα αυτό ήταν οι Queensryche και από τότε έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια. Το group από το Seattle μας έχει δώσει ουκ ολίγες ευκαιρίες και αφορμές όχι μόνο για να επικρίνουμε τις επιλογές τους αλλά και να τους γυρίσουμε οριστικά και αμετάκλητα την πλάτη.
Δεν περίμενα, λοιπόν, ποτέ από μία μπάντα που έχει στο ενεργητικό (ή ακριβέστερα, στο παθητικό) της απεχθέστατα albums σαν τα “Tribe” και “American Soldier” (και όχι μόνο…), ότι θα ξεπερνούσαν –με την κάκιστη έννοια του όρου- εαυτούς και θα κυκλοφορούσαν το εμετικό “Dedicated To Chaos”. Αν δεν υπήρχε το όνομα και το σήμα των Queensryche στο εξώφυλλο, θα έλεγα ότι οι Pain of Salvation βρέθηκαν μεθυσμένοι στο γκαράζ των Porcupine Tree και τζάμαραν χωρίς καμία αίσθηση του τι παίζουν. Το album μόνο κατ’ επίφαση μπορεί να χαρακτηριστεί rock και εγώ προσωπικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι Queensryche, μετά από κάποιο σημείο, όχι μόνο μας δουλεύουν αλλά προκαλούν επιτηδευμένα το κοινό τους.
Το “Dedicated To Chaos” είναι ένας δίσκος για πέταμα!
Highlight: Geoff Tate = Heaven and Hell για το συγκρότημα…συγκλονιστική φωνή, αλαζονική συμπεριφορά.
Σάκης Νίκας
