Περιμέναμε πολύ καιρό για την πρώτη επίσημη βιογραφία του τεράστιου Ronnie James Dio. Δεν είναι μόνο ότι θα μαθαίναμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον (καλλιτεχνικό, κυρίως) βίο του αλλά και το γεγονός ότι την επιμέλεια του βιβλίου είχαν η γυναίκα του, Wendy, και ο σπουδαίος δημοσιογράφος Mick Wall προσέδιδε στην εκδοτική αυτή προσπάθεια ένα επιπλέον κύρος. Επιπλέον δεν υπάρχουν και πολλά βιβλία στην αγορά για τα έργα και τις ημέρες του Dio οπότε καταλαβαίνετε ότι το ενδιαφέρον ήταν αυξημένο. Μας ικανοποίησε, λοιπόν, σε απόλυτο βαθμό το “Rainbow in the Dark”;
Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω καταφατικά στο παραπάνω ερώτημα. Τουλάχιστον, όχι στο βαθμό που εγώ προσωπικά θα ήθελα. Οι λόγοι για αυτό είναι κυρίως τρεις. Ο πρώτος είναι ότι υπάρχει ένας σαφής άνισος καταμερισμός σελίδων όσον αφορά το καλλιτεχνικό έργο του Dio. Τι εννοώ; Σε ένα βιβλίο 240 σελίδων οι μισές σχεδόν σελίδες καταπιάνονται με τις μπάντες στις οποίες έπαιξε ο Ronnie πριν τους Rainbow. Με απλά μαθηματικά, δηλαδή, μέσα σε 120 περίπου σελίδες καλύπτονται όλα τα κεφάλαια που αφορούν στους Rainbow, Sabbath και Dio! Εκεί εντοπίζουμε και το δεύτερο αρνητικό στοιχείο: δεν υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες όσον αφορά τη σύνθεση των τριών studio δίσκων με τους Rainbow και των αντίστοιχων δύο με τους Sabbath ενώ μονάχα επιδερμικά παρουσιάζεται η σχέση του Ronnie με τους Blackmore & Iommi. Τέλος, το βιβλίο σταματά στα 1986 και την περίοδο του “Intermission” γεγονός που μας κάνει να πιστέψουμε ότι είτε οι χειρόγραφες σημειώσεις του Ronnie σταματούν εκεί είτε ότι υπάρχει σχεδιασμός για δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφίας.
Στα θετικά είναι ότι δεν υπάρχουν κουραστικές αφηγήσεις για τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Ronnie ενώ και ο όλος τρόπος γραφής είναι απολαυστικός γεγονός που καθιστά πολύ ενδιαφέρουσα την ανάγνωση. Πάντως, τα αρνητικά είναι και περισσότερα αλλά ενέχουν και μεγαλύτερη βαρύτητα έναντι των θετικών σημείων αυτής της αυτοβιογραφίας. Είναι συγκινητικό να διαβάζει κάποιος τις χειρόγραφες σημειώσεις του Ronnie αφού σου δημιουργεί την αίσθηση ότι είναι ακόμη ζωντανός. Υπό μία έννοια, βέβαια, αυτό ισχύει αφού οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ. Long Live Ronnie James Dio!
