Η δεκαετής δισκογραφική σιωπή ανάμεσα στο «Liebe ist für alle da» και στο «Rammstein» όχι μόνο δεν έπληξε τη δημοτικότητα των Γερμανών, ίσα ίσα το συγκρότημα συνέχισε να μεγαλώνει, εδραιώνοντας τη θέση του στη Γηραιά Ήπειρο και κατακτώντας σταδιακά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μιλάμε πια για μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές μπάντες, μακράν τη μεγαλύτερη όσον αφορά τις μη αγγλόφωνες, μια θέση που κερδήθηκε σε μεγάλο βαθμό επί σκηνής, με συνεχή επένδυση σε ένα ολοένα και εντυπωσιακότερο show.
Το περιεχόμενο του «Rammstein» δεν πρόκειται να επηρεάσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το προαναφερθέν στάτους, αυτό που έμενε να αποδειχθεί είναι αν μπορεί να ξαναφέρει τη μουσική στο προσκήνιο, παραμερίζοντας για λίγο τα φλογοβόλα και τα γιγαντιαία πλαστικά πέη. Αν κρίνει κανείς από το εξαιρετικό ξεκίνημα του «Deutschland», μπορεί και με το παραπάνω, καθώς θεωρώ πως το συγκεκριμένο ανήκει ήδη στα εμβληματικά τραγούδια των Rammstein. Δυστυχώς όμως, ο υπόλοιπος δίσκος δεν κυμαίνεται σε αυτά τα επίπεδα. Το «Zeig Dich» είναι πολύ καλό, το «Puppe» απολαυστικά «άρρωστο», υπάρχει όμως αρκετό filler. Λείπουν τα riffs, η πώρωση, η ωμή δύναμη των κορυφαίων στιγμών τους, λείπει ίσως η δίψα, το κίνητρο και τα… ενωμένα «αποδυτήρια».
Βάζοντας στην εξίσωση την πολυετή αναμονή, την ικανότητα και την πολυτέλεια τελειοποίησης του album από τους δημιουργούς του, αλλά και την 46λεπτη διάρκεια, το «Rammstein», παρά τις καλές και ενδιαφέρουσες στιγμές του, δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες.
