Ο Γιώργος Τζαβάρας, κοινώς Ravaya, αποφάσισε ότι ήταν καιρός να κυκλοφορήσει και μία προσωπική δουλειά πέρα από αυτές που βγάζει με την μπαντάρα που λέγεται Need. Για αρχή λοιπόν, ελπίζοντας να υπάρξει και συνέχεια, ετοίμασε το συγκεκριμένο EP πέντε κομματιών το οποίο κρατάει κάτι λίγο παραπάνω από ένα εικοσάλεπτο και τελειώνει τόσο γρήγορα που το repeat κρίνεται απαραίτητο.

Δε γνωρίζω βέβαια κατά πόσο η μουσική του “Rifftard” είναι ιδέες που δεν χώρεσαν στο επόμενο Need album ή αν η σύνθεση αυτών έγινε αποκλειστικά γι’ αυτή την κυκλοφορία. Το σίγουρο είναι ότι σε αρκετά σημεία θυμίζει τη βασική μπάντα του Ravaya και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Ένα καθαρά ορχηστρικό EP το οποίο όμως δεν ακολουθεί την πεπατημένη συνταγή, αφού δεν ακούμε υπερτεχνική μουσική με 5.498 νότες το δευτερόλεπτο αλλά ολοκληρωμένα κομμάτια που έχουν πραγματικά κάτι να προσφέρουν. Τα riffs και οι μελωδίες που ξεδιπλώνονται ξεχειλίζουν από συναίσθημα και είναι σκέτη απόλαυση. Ακόμα κι εγώ που ακούω από σπάνια έως ποτέ instrumental κυκλοφορίες, το “Rifftard” το βάζω τουλάχιστον μια φορά τη μέρα από τότε που ήρθε στα χέρια μου.

Ο Ravaya έτσι κι αλλιώς στην μέχρι τώρα πορεία του έχει δείξει πως είναι ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, ο οποίος όμως εστιάζει στο να δημιουργήσει καταπληκτική μουσική και αφήνει στην άκρη ποζεριές και επιδείξεις ανούσιας και φλύαρης τεχνικής. Θέλει να κρατάει μόνο την ουσία. Κάτι τέτοιο κάνει και στο εν λόγω EP, το οποίο κάθε φορά που το ακούω μου αρέσει και περισσότερο ενώ τα riffs του στριφογυρίζουν συχνά στο κεφάλι μου.

Η παραγωγή του συνήθη, πλέον, ύποπτου Έκτορα Τσολάκη είναι υποδειγματική. Ο ίδιος έχει αναλάβει μπάσο και drums, ενώ στα πλήκτρα συναντάμε τον Αντώνη Χατζή από τους Need. Ένα πολύ σύντομο πέρασμα κάνει και η Σαπφώ Σταυρίδου που συμμετείχε στο τελευταίο Need album, χρωματίζοντας με την αιθέρια φωνή της ένα κομμάτι. Μία άκρως απολαυστική και επιτυχημένη προσπάθεια από τον Ravaya, ελπίζοντας όπως είπα και πιο πάνω να υπάρξει συνέχεια.