Δεν υπάρχουν πολλοί δίσκοι της ελληνικής hard n’ heavy σκηνής που να έχουν αποκτήσει με την πάροδο του χρόνου ένα θρυλικό status και ταυτόχρονα να είναι κοινά αποδεκτοί από όλους ανεξαιρέτως τους fans στη χώρα μας (και όχι μόνο). Το “Silk Under The Skin” των Raw Silk θεωρείται δικαιολογημένα ένα από τα καλύτερα –αν όχι το καλύτερο- hard rock albums που κυκλοφόρησαν ποτέ στην Ελλάδα αφού δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από κανένα απολύτως σχήμα του εξωτερικού εκείνη την εποχή. Οπότε καταλαβαίνετε, ότι πάθαμε ένα μικρό σοκ όταν έσκασε η είδηση της κυκλοφορίας ενός δεύτερου δίσκου των Raw Silk ύστερα από 27 ολόκληρα χρόνια!
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, βέβαια, οι Raw Silk του 2017 δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτούς του 1990 αφού από τότε έχει απομείνει μονάχα ο ιδρυτής και μοναδικός συνθέτης της μπάντας, Κώστας Κυριακίδης. Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, είναι: είναι το νέο album των Raw Silk άξιος διάδοχος του κλασικού προκατόχου του;
Δυστυχώς η απάντηση είναι εκκωφαντική και είναι 100% αρνητική! Το “The Borders of Light” μπορεί να κινείται στην ευρύτερη περιοχή του μελωδικού rock αλλά είναι γεμάτο από συμφωνικά και ελαφρώς prog στοιχεία που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το όνομα της μπάντας. Το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στις συνθέσεις που μπορεί να επενδύονται από μία καλή παραγωγή αλλά είναι τόσο τυπικές και γιατί όχι αδιάφορες που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτό που ακούς είναι όντως Raw Silk. Με εξαίρεση 1-2 στιγμές (εκ των οποίων η μία είναι το απλώς καλό “Nobody Fills The Loneliness” που προωθήθηκε σαν πρώτο single) όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του “The Borders of Light” κινούνται σε ρηχά νερά. Κρίμα…
Highlight: Θα ήταν προτιμότερο ο Κώστας Κυριακίδης να είχε χρησιμοποιήσει άλλο όνομα για να βγει το εν λόγω album αφού επαναλαμβάνω δεν έχει καμία σχέση με το ένδοξο παρελθόν.
