Οι Achelous έχουν πάρει φόρα και δεν σταματούν. Σε κάθε εμφάνισή τους παρουσιάζονται όλο και καλύτεροι, πιο δεμένοι και με τον αέρα μπαρουτοκαπνισμένης μπάντας. Θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο στο κιθαριστικό τους δίδυμο το οποίο δένει υποδειγματικά και αλληλοσυμπληρώνεται. Ο Γιώργος Μαυρομμάτης ήταν πραγματικά εκτός εαυτού, έσκαψε τα τάστα και το γεγονός πως έσπασε μόνο μία χορδή πιστώνεται ως άξιο απορίας. Στον αντίποδα η κενταύρεια φυσιογνωμία του Χάρη Ντίνου προσφέρει την απαραίτητη επιβλητικότητα. Τα κομμάτια της μπάντας έχουν εξελιχθεί σε συναυλιακούς ύμνους και όπως και αν διαμορφώνεται το σετ, δεν υπάρχει περίπτωση να μένει αμέτοχο το κοινό και να μην επιδίδεται σε τραγούδι και εκδηλώσεις ενθουσιασμού.
Με Reflection δυσκολεύομαι πολύ να είμαι αντικειμενικός, κρατούν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και σαν καλλιτέχνες και σαν άνθρωποι και όσο τους βαστάει το σανίδι, άλλο τόσο θα βρίσκομαι και εγώ στο κοινό τραγουδώντας τους αθάνατους ύμνους τους. Το σετ τους αυτή τη φορά ενισχύθηκε από το μακροσκελές έπος Children of War ενώ ακούστηκε και το Who Will Dare to Bend the Bow, από τα προσωπικά μου αγαπημένα τραγούδια της μπάντας.
Απολογισμός; Οι μεν Achelous πιστοποίησαν για άλλη μία φορά πως βρίσκονται σε φρενήρη άνοδο, οι δε Reflection πως διανύουν μία δεύτερη νιότη. Και ο κόσμος τους αντάμειψε με ένα γεμάτο μαγαζί και μάλιστα σε ημέρα τελικού Champions League. Αυτό από μόνο του λέει πολλά…
Κώστας Κουναδίνης
φωτο: Κώστας Γιαβρίμης
{galleryLiveReports/2019/Reflection}{/gallery}
