
Εντέκατη και τελευταία μέρα για το φετινό Release, η οποία ήταν αφιερωμένη στον ακραίο ήχο. Και ήταν μία πάρα πολύ όμορφη εικόνα να βλέπει μερικές χιλιάδες κόσμου να κάνει άλλη μια διαδρομή προς την Πλατεία Νερού για να δει στη θέση του headliner ένα death/black σχήμα. Ευτυχώς τα πράγματα έχουν αλλάξει. Φυσικά δεν είχε τόσο κόσμο όσο τις άλλες δύο metal ημέρες αλλά αυτό δεν αποτέλεσε κάποιο πρόβλημα για να ζήσουμε άλλη μία ωραία βραδιά.

Η έναρξη έγινε με τους Pestilence. Ο Patrick Mameli, το μοναδικό σταθερό μέλος σε όλη την πορεία τους, πλησιάζει το μικρόφωνο και ρωτάει: “Athens, are you ready for some death metal?”. Η απάντηση ήρθε αμέσως από τον κόσμο που αψήφησε τον ήλιο και στήθηκε μπροστά στη σκηνή. Οι οπαδοί του συγκροτήματος φαίνεται ότι είχαν πολύ μεγάλη ανυπομονησία γι’ αυτή την εμφάνιση αφού δεν είναι ένα συγκρότημα που μας επισκέπτεται συχνά. Φώναζαν σχεδόν μετά από κάθε κομμάτι ρυθμικά το όνομά του, άνοιγαν mosh pits και φρόντισαν ώστε να στηθεί ένα ωραίο σκηνικό για τους Ολλανδούς με τον Mameli να τους ευχαριστεί συνεχώς. Προσωπικά ποτέ δεν κατάφερε να με κερδίσει η μουσική τους, η απόδοσή τους όμως ήταν εξαιρετική και ικανοποίησαν όλους όσους πήγαν από νωρίς για να τους δουν. Έκλεισαν με το κλασικό “Out Of The Body” και έφυγαν καταχειροκροτούμενοι.

Συνέχεια με τους θρυλικούς Testament. Ένα τεράστιο πανό στήνεται μπροστά στη σκηνή, το οποίο πέφτει για να εμφανιστούν οι Αμερικάνοι thrashers εν μέσω αποθέωσης. Τι να πεις για τον καθένα από αυτούς. Alex Skolnick και Eric Peterson ηγούνταν της επίθεσης με το ένα φοβερό riff πίσω από το άλλο. Ο Steve DiGiorgio στο μπάσο με τον νεοφερμένο Chris Dovas πίσω από το drum kit, δημιουργούσαν ένα στιβαρό rhythm section. Ο οποίος Chris, μετά από ένα σύντομο solo, μας μίλησε για λίγο στα ελληνικά καθώς η καταγωγή του είναι από εδώ. Ένας σύντομος λόγος, που κέρδισε το ζεστό χειροκρότημα του κοινού, χωρίς γελοιότητες και γραφικότητες που έχουμε δει στο παρελθόν από πολύ πιο γνωστούς μουσικούς. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην γίνει αναφορά στον τιτάνα Chuck Billy του οποίου η μορφή δεν γίνεται να μην τραβάει τα βλέμματα σε κάθε συναυλία της μπάντας. Την εμφάνισή τους όσο βράδιαζε βοήθησε και το φοβερό light show που έδενε άψογα με τις διάφορες δαιμονικές εικόνες που υπήρχαν πάνω στη σκηνή. Το setlist είχε πολλά τραγούδια από την κλασική περίοδο του σχήματος, κάτι που σίγουρα θα ικανοποίησε τους οπαδούς τους αφού ακούστηκαν μεταξύ άλλων ύμνοι όπως τα “The New Order”, “Trial By Fire” και “Disciples Of The Watch”. Σε γενικές γραμμές, οι Testament έπαιξαν σαν headliners, ήταν ισοπεδωτικοί και μας υπενθύμισαν πόσο θα θέλαμε να τους δούμε σε ένα κλειστό μαγαζί, αφού και αυτοί δεν έρχονται συχνά στη χώρα μας. Έκλεισαν με τα “Alone In The Dark”, “Over The Wall” και “Into The Pit”, στα οποία έγινε και ο αναμενόμενος χαμός από τον κόσμο. Θα τους έβλεπα για άλλη μία ώρα; Άνετα.

Κλείσιμο με τους Behemoth. Και στη δική τους περίπτωση ένα τεράστιο άσπρο πανό υψώνεται στη σκηνή, στο οποίο προβάλλονται πεντάλφες. Με το που βγαίνει το συγκρότημα στη σκηνή, τους βλέπουμε πίσω από το πανό σαν ένα απόκοσμο θέατρο σκιών μέχρι να πέσει και αυτό και να μας παρουσιαστούν κανονικά. Ο ήχος αψεγάδιαστος και το συγκρότημα πιάνει πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης. Στο video wall εμφανίζονται διάφορες εικόνες που δείχνουν την μεγάλη…«αγάπη» τους για την χριστιανοσύνη και ο Nergal συχνά αλλάζει την εμφάνισή του ανάλογά με το τραγούδι που παίζει. Ένας Nergal ο οποίος εντυπωσιάστηκε από την υποδοχή του κόσμου, λέγοντας πως είναι η καλύτερη συναυλία που έχουν παίξει επί ελληνικού εδάφους. Είπε επίσης πως στην αρχαιότητα είχαμε πολλούς θεούς αλλά οι σύγχρονοι θεοί μας είναι μεταξύ άλλων μουσικοί όπως οι Rotting Christ, Necromantia και ο Γιώργος Κόλλιας των Nile αναφέροντας ότι αν δεν υπήρχε το ελληνικό black metal δεν θα υπήρχαν ούτε οι Behemoth. Και αυτό είναι ένα τεράστιο παράσημο για όσους το έχτισαν. Ακούστηκαν εξαιρετικά κομμάτια όπως τα “Ora Pro Nobis Lucifer”, “Ov Fire And The Void”, “Conquer All”, “Demigod”, το “Bartzabel” είναι πολύ καλύτερο ζωντανά από ότι στην studio ηχογράφηση ενώ επιφύλαξαν και μία μεγάλη έκπληξη παίζοντας το “Cursed Angel Of Doom” από το πρώτο τους demo πίσω στο 1991! Το μόνο αρνητικό σε μία κατά τ’ άλλα εμφάνιση για σεμινάριο; Εβδομήντα λεπτά από τη στιγμή που βγήκαν στη σκηνή, μας αποχαιρέτισαν. Αν βγάλεις intro και παύσεις, τότε μιλάμε για μία ώρα μουσικής κάτι που είναι απαράδεκτο για headliner. Δεν ξέρω τον λόγο που έπαιξαν τόσο λίγο αλλά χρειαζόμασταν όλοι κάτι περισσότερο.

Εν κατακλείδι, αν εξαιρέσεις αυτό το γεγονός, η τελευταία μέρα του Release μας άφησε άλλη μία ωραία ανάμνηση στον καλοκαιρινό συναυλιακό χάρτη. Η διοργάνωση ήταν στα υψηλά standards που μας έχει συνηθίσει, με το πρόγραμμα να τηρείται στο έπακρο και τα παιδιά που δουλεύουν εκεί να κρατάνε το χώρο όσο πιο καθαρό γίνεται, αν και δεν έλειψαν τα ζωντόβολα που είχαν κάδο στα δύο μέτρα και παρ’ όλα αυτά πετούσαν τα σκουπίδια τους κάτω επειδή είναι μεταλλάδες και άγριοι. Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στα σημεία όπου το κοινό φώναζε ρυθμικά το όνομα των Behemoth σαν «ΜΠΕ-ΧΕ-ΜΟΘ» και ειλικρινά απορώ πώς και κρατήθηκαν να μην γελάσουν τα μέλη του συγκροτήματος.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος
