Μια χορταστική μέρα για το φεστιβάλ ήταν αυτή η δέκατη με τους δημοφιλείς στην χώρα μας Clutch, τους Hellacopters στην πρώτη τους επίσκεψη, τους Blues Pills και τις δυο εγχώριες μπάντες, τους Deaf Radio και τους ΛΔΛΜ (Adam).
Οι ΛΔΛΜ είχαν το πολύ δύσκολο έργο να ξεκινήσουν το show μέσα στη ντάλα, που σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο για μια rock συναυλία και όχι μόνο. Πρόκειται για μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα μπάντα στον χώρο του alternative/post-whatever, πως τα λέτε εσείς οι νεολαίοι, την οποία όμως ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβω στις 17:45. Μπαίνοντας στον χώρο άκουσα τις τελευταίες τους νότες, που τις απομάκρυνε ο δυνατός άνεμος. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω όπως πρέπει στο άμεσο μέλλον.
Συνέχεια με τους Deaf Radio με την προσέλευση του κόσμου μέχρι εκείνη την ώρα να είναι πάρα πολύ μικρή, γεγονός πάντως που δεν τους πτόησε και μπήκαν δυναμικά. Ζουν τη στιγμή και εκμεταλλεύονται τον χρόνο που έχουν πάνω στη σκηνή κερδίζοντας το κοινό που βρίσκεται από κάτω. “Αστυπάλαια”, “Animals” και “Backseats” τα highlights στο μισάωρό τους. Επαγγελματίες σε όλα τους, στήσιμο, εμφάνιση, επικοινωνία με το κοινό, αποδεικνύουν ότι είναι μια από τις πιο αξιόλογες ελληνικές μπάντες της νεότερης γενιάς.
Τους Blues Pills δεν τους είχα ξαναδεί live, αλλά ήξερα τι να περιμένω από τα videos στο YouTube και το live DVD “Lady Gold – Live In Paris”, ωστόσο όλα αυτά δεν ήταν ικανά να ξεπεράσουν την εμπειρία να τους βλέπεις ζωντανά μπροστά στα μάτια σου. Ξεκινώντας φυσικά από την ιδανική μπροστάρισα Elin Larsson που μαγνητίζοντας τα βλέμματα ανέβασε απότομα τη θερμοκρασία. Παρόλο το δροσερό αεράκι που φυσούσε η frontwoman των Blues Pills ξεχυνόταν σαν καυτή λάβα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της σκηνής με τα χαρακτηριστικά κόκκινα κρόσσια στα μανίκια της –που ομολογώ θύμιζαν Ozzy Osbourne- να ανεμίζουν. Δεν δίστασε δε να κάνει και crowd surfing η αθεόφοβη. Την ίδια στιγμή οι συμπαίχτες Zack Andersson στην κιθάρα και Kristoffer Schander στο μπάσο σπάνια άφηναν τη θέση τους, αφήνοντας έτσι όλο τον χώρο ελεύθερο στην αεικίνητη Elin, που οι λευκές μπότες της δεν άφησαν σπιθαμή της σκηνής απάτητη. Τίποτα δεν ήταν ικανό να τη σταματήσει, ούτε ο καυτός ήλιος, ούτε η ζέστη, από το να προσφέρει το απόλυτο show στο κοινό που την αποθέωνε.
Είναι γεγονός πως η προσθήκη των Hellacopters στη σύνθεση αυτής της ημέρας στο φεστιβάλ ήταν ένα πολύτιμο δώρο για τους οπαδούς τους, και όχι μόνο, δίνοντάς μας την δυνατότητα να τους απολαύσουμε επιτέλους από κοντά στην Ελλάδα. Και το συγκρότημα φάνηκε να το εκτίμησε πολύ αυτό, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που ευχαρίστησαν από τα μικρόφωνο το κοινό για την παρουσία και την υποστήριξή του.
Η αλήθεια είναι ότι από την ώρα των Blues Pills ακόμα ο χώρος μπροστά στην σκηνή και μέχρι τον πύργο με τους ηχολήπτες, οπερατέρ κλπ, είχε αρχίσει να γεμίζει – όχι ασφυκτικά και όχι σε όλο το πλάτος του χώρου, αλλά σίγουρα η εικόνα του ήταν πολύ καλύτερη από ότι νωρίτερα. Ήταν ξεκάθαρο ότι πολλοί ήταν αυτοί που είχαν κατηφορίσει στην Πλατεία Νερού για να απολαύσουν τους Σουηδούς. Ήταν αυτοί που τραγουδούσαν όλα τα τραγούδια, χόρευαν, ενώ δεν έλειψε και το crowd surfing, οι υπόλοιποι έβλεπαν συμμετέχοντας ενεργά τους σύγχρονους Θεούς του rock’n’roll.
Οι ‘copters λοιπόν στην πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους ξεδίπλωσαν ένα αντιπροσωπευτικό σετ σχεδόν από όλα τους τα άλμπουμ διάρκειας περίπου 90 λεπτών με αμείωτη ενέργεια και τσαμπουκά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το καινούριο υπέροχο άλμπουμ “Eyes Of Oblivion” εκπροσωπήθηκε από τέσσερα κομμάτια: “Eyes Of Oblivion”, “So Sorry I Could Die”, “Try Me Tonight” και “Reap A Hurricane”, το πρώτο του encore. Από το πιο αγαπημένο μου “High Visibility” ακούστηκαν τα “Hopeless Case Of A Kid In Denial”, που άνοιξε το σετ, “Carry Me Home” και “Down On The Freestreet”. Όπως ήταν λογικό και επόμενο με την παρουσία του Dregen, που είναι ιδρυτικό μέλος, βάρος δόθηκε στα πρώτα δυο άλμπουμ “Supershitty To The Max!” και “Payin’ The Dues”.
O Nicke με το χαρακτηριστικό καπελάκι ήταν ασταμάτητος με τόνους ενέργειας και έντασης, κλωτσιές στον αέρα, μανιασμένα σόλο και αέρα αυθεντικής Σουηδικής rock’n’roll αλητείας. Δίπλα του o Dregen με το δεξί πόδι σε έναν τεράστιο νάρθηκα –σαν μπότα του Gene Simmons- δεν ήταν τόσο κινητικός, όμως ήταν εκφραστικός και φαινόταν ολοκάθαρα στο πρόσωπο του ότι θα ήθελε να κοπανηθεί μαζί με τον κόσμο σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά δεν μπορούσε. Ωστόσο, δυο τρεις κλωτσιές στον αέρα τις έριξε, ενώ στηριζόταν στο χτυπημένο πόδι! Αυτός που δεν είχε κανένα πρόβλημα πάντως ήταν ο μπασίστας Dolf DeBorst, ο οποίος παίζει και στους Imperial State Electric του Αρχηγού, που λύσσαξε, ούρλιαξε, φώναξε και κλώτσησε στον αέρα… σε πιο ήπιους τόνους o Boba Fett (που είχε τα γενέθλιά του), κατά κόσμον Anders Lindstrom, ο οποίος παίζει πλήκτρα και κιθάρα και ο cool ντράμερ, Robban ή αλλιώς Robert Eriksson, με τα μαύρα γυαλιά που δεν αποχωρίστηκε σε όλο το σετ. Να σημειώσουμε εδώ, πώς οι δυο τους είναι μέλη των Hellacopters από τα πρώτα χρόνια της μπάντας, με τον Robban να είναι μάλιστα ένας από τους ιδρυτές. Χαρακτηριστικό highlight το jam στο “I Got The Fire” των Montrose στο τελείωμα του “Born Broke”.
Μετά από μια θριαμβευτική εμφάνιση, το show έκλεισε με την τριπλέτα “Reap A Hurricane”, που ο κόσμος υποδέχτηκε με ενθουσιασμό, “I’m In The Band” και “(Gotta Get Some Action) Now!” που έγινε ένας σχετικός πανικός. Ας ελπίσουμε ότι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα σύντομα για ένα ακόμα live. Το χρειαζόμαστε!
Setlist: Hopeless Case of a Kid in Denial, Alright Already Now, Carry Me Home, Like No Other Man, Born Broke, Eyes of Oblivion, Ghoul School, Down on Freestreet, You Are Nothin’, So Sorry I Could Die, Toys and Flavors, Tab, The Devil Stole the Beat From the Lord, No Song Unheard, Soulseller, Try Me Tonight, By the Grace of God
Reap a Hurricane, I’m in the Band, (Gotta Get Some Action) Now!
Στις 11 ακριβώς οι headliners της ημέρας, οι λαοφιλείς Clutch ανέβηκαν στο σανίδι με τον αέρα… συνεργείου κατεδάφισης που ήρθε να πιάσει δουλειά. Τέσσερις απλοί καθημερινοί τύποι της διπλανής πόρτας θα τους λέγαμε, μέχρι να τους δώσεις τα όργανα στο χέρι και να τους ανεβάσεις στη σκηνή. Τότε μεταμορφώνονται σε rock σούπερ ήρωες. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς υπερβολές, σκηνικά, εφέ κλπ παίρνουν τις θέσεις του και ξεκινάνε τον καταιγισμό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από την τετράδα, μόνο ο τραγουδιστής Neil Fallon κινείται γύρω γύρω, κάνει χειρονομίες, παίζει με το κοινό και αλληλεπιδρά. Ο Tim Sult καμπουριάζει πάνω από την κιθάρα του και εξαπολύει κεραυνούς με μια άνεση και ευκολία που πραγματικά εντυπωσιάζει. Δεν νοιώθει ούτε από τις φωνές και τα ουρλιαχτά, ούτε από τα μπουκάλια που εκτοξεύονται σαν ρουκέτες προς πάσα κατεύθυνση, είναι εκεί σεμνός και ταπεινός υπηρέτης του rock’n’roll. Το ίδιο ισχύει και για τον μπασίστα Dan Maines που κυριολεκτικά χτίζει οροσειρές με το παίξιμό του, ενώ βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τον άλλο Γίγαντα, τον Jean-Paul Gaster στα τύμπανα ο οποίος κεραυνοβολεί πίσω από το κιτ του. Αξίζει να αναφέρουμε ότι από αυτή την τετράδα οι 3 είναι οι αυθεντικοί Clutch που ξεκίνησαν από το Maryland στις αρχές των ‘90s, με τον συμμαθητή τους Neil Fallon να αντικαθιστά τον προηγούμενο τραγουδιστή, Roger Smalls, μόλις καταστάλαξαν στο όνομα τους.
Η απλότητα στην εμφάνιση μεταφέρεται και στον ήχο τους, όπως ξέρετε πολύ καλά. Κιθάρα, μπάσο, ντραμς, φωνή – αυτά, τίποτα άλλο. Είναι πολύ διαφορετικό να ακούς αμερικάνικο rock’n’roll παιγμένο από αμερικάνικη μπάντα. Υπάρχει ένας χαρακτήρας και μια αυθεντικότητα που δεν θα τη συναντήσεις αλλού – δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά αυτό νοιώθω! Το δέσιμο σφιχτό, το groove δυνατό, ένταση στα κόκκινα, πάθος και τα πολύ καλά τους τραγούδια κάνουν την Πλατεία Νερού να χτυπιέται σαν χταπόδι. Η σχέση άλλωστε του ελληνικού κοινού με το συγκρότημα είναι μια σχέση αγάπης που έχει χτιστεί στις εννέα εμφανίσεις των Αμερικανών στην χώρα μας πριν από αυτή. Πέρα από τους λεγόμενους «φασαίους» που υπάρχουν σε όλα τα live, που ήρθα γιατί είδαν φως και μπήκαν, τους το είπε ένα φίλος, σήμερα ακούνε rock αύριο είναι στα μπουζούκια – ξέρετε πως είναι αυτά- η μεγάλη μερίδα του κοινού ξέρει τα κομμάτια, σιγοτραγουδάει ή γκαρίζει, χορεύει, λικνίζεται και τα δίνει όλα στο τελείωμα με το “Electric Worry”.
Οι Clutch έπαιξαν και τα δυο τους καινούρια τραγούδια “Red Alert (Boss Metal Zone)” και “We Strive For Excellence” από το επερχόμενο 13ο στούντιο άλμπουμ τους, “Sunrise On Slaughter Beach”, που θα κυκλοφορήσει στις 16 Σεπτεμβρίου. Και αυτοί μας ευχαρίστησαν πολλές φορές για την παρουσία μας, τόνισαν πόσο όμορφα περνούν μαζί μας και περιμένουμε πως και πως πότε θα τα ξαναπούμε από κοντά.
Δυστυχώς, στον απόηχο της υπέροχης αυτής βραδιάς ενημερωνόμασταν για άλλο ένα μπαράζ από πυρκαγιές σε διάφορες περιοχές της Αττικής, που σίγουρα δεν είναι κάτι που αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Στο ίδιο έργο θεατές κάθε χρόνο, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε όλη την Ελλάδα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχουμε άλλα παρόμοια περιστατικά για αυτό το καλοκαίρι τουλάχιστον και πως θα ξαναζήσουμε αντίστοιχες όμορφες στιγμές σαν αυτές που μας χάρισε το Release Athens Festival στη 10η ημέρα του.
Sea of Destruction, Immortal, The Mob Goes Wild, A Quick Death in Texas, In Walks Barbarella, X-Ray Visions, Firebirds!, We Strive for Excellence, Subtle Hustle, Cypress Grove, (Notes from the Trial Of) La Curandera, Passive Restraints, Red Alert (Boss Metal Zone), Crucial Velocity, Burning Beard, The Elephant Riders, Spacegrass
The Regulator, Rats, Electric Worry
Γιάννης Δόλας
