Το ότι η πρώτη μέρα του Release festival θα ήταν μια τεράστια γιορτή δεν φάνηκε μόνο από την προπώληση, για την εμφάνιση των Nightwish, αλλά και από την μεγάλη κοσμοσυρροή πριν ανοίξουν οι πόρτες, με ουρά εκατοντάδων οπαδών που ήρθαν να πιάσουν μια καλή θέση. Φυσικά ρόλο έπαιξαν και τα πολύ καλά ονόματα που προστέθηκαν ως support.

Ξεκινώντας με τους Elysion, μια από τις πιο γνωστές female fronted gothic μπάντες της Αθήνας, ο καιρός τους έκανε την χάρη και κράτησε μερικά σύννεφα για σκιά ώστε να έχουμε την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Στη μουσική τους διέκρινα επιρροές από Lacuna Coil, έχοντας όμως το δικό τους μοναδικό στυλ με την Χριστιάνα στα φωνητικά να κλέβει την παράσταση και να δίνει τον ρυθμό στους αρκετούς ακροατές που βρέθηκαν από νωρίς στην πλατεία. Ο νέος τους δίσκος “Bring out your Dead” τους βρίσκει αρκετά ανανεωμένος με κομμάτια όπως το “Crossing Over” και “Far Away” να ταιριάζουν είναι τα απόλυτα συναυλιακά hit, που συνοδεύτηκαν από τις φωνές του κοινού. Το χειροκρότημα ήταν αυτό που τους άξιζε, για μια μπάντα που φαίνεται ότι έκανε μια δυνατή επανεκκίνηση που θα απασχολήσει, ελπίζω, και εκτός συνόρων.

Νίκος Δρακόπουλος

Ο καιρός παραδόξως βοήθησε την εμφάνιση των Insomnium αφού έχουμε συνηθίσει αυτή την εποχή να ψάχνουμε να βρούμε σκιά και κουβάδες νερού για να αντέξουμε τις υψηλές θερμοκρασίες. Η συννεφιά σε συνδυασμό με τη δροσιά που υπήρχε αυτό το απόγευμα στο Φάληρο, βοήθησε τον κόσμο τόσο στο να προσέλθει νωρίτερα, όσο και στο να βρίσκεται μπροστά στη σκηνή αντί να ψάχνει να κρυφτεί από τον καυτό ήλιο όπως γίνεται συνήθως. Ξεκίνησαν το set τους με το “1696” από το εξαιρετικό, πρόσφατο album τους “Anno 1696” με το κοινό έτοιμο να ανταποκριθεί θετικά, τους πρόδωσε όμως ο πολύ κακός ήχος, αφού αυτό που ακούγαμε ήταν φωνή, drums και ένα background βουητό. Όσο και το συγκρότημα να προσπάθησε στη σκηνή, και το έκανε αξιοπρεπώς, με τέτοιον ήχο είναι πολύ δύσκολο για το κοινό να ευχαριστηθεί. Η συμμετοχή του Σάκη Τόλη στο “White Christ” ήταν για μένα προσωπικά η καλύτερη στιγμή της εμφάνισης των Insomnium. Όταν αυτός ο άνθρωπος ανεβαίνει στη σκηνή, η αλήθεια είναι ότι οι υπόλοιποι μοιάζουν κομπάρσοι…

Πολυαναμενόμενη η εμφάνιση των Σουηδών, 23 χρόνια είναι αυτά, αλλά πάλι στην αρχή ο ήχος δεν ήταν αυτός που έπρεπε. Δεν ήταν τόσο κακός όπως των Insomnium, αλλά απλά, ενοχλούσε. Αυτό διορθώθηκε μετά το “Everything’s Gone”. Από τις πρώτες νότες πάντως του “The Great Deceiver” που άνοιξε το show των In Flames, το κοινό έδειξε ευτυχώς να ασχολείται με τη μπάντα στη σκηνή και όχι με τα…τεχνικά. Και πολύ καλά έκαναν αφού είδαμε ένα εξαιρετικό show από κάθε άποψη. Η μπάντα βρίσκεται σε άριστη κατάσταση και το έδειξε με κάθε τρόπο τόσο μουσικά όσο και με άνα άριστο στήσιμο πάνω στη σκηνή με απίστευτη ενέργεια. Οι Friden και Gelotte έδειχναν σε κάθε στιγμή ότι τόσο σα μουσικοί όσο και σαν περσόνες, ανήκουν στην κατηγορία των μεγάλων. Το set τους θα περίμενα να περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από τα “The Great Deceiver” και “State Of Slow Decay” που εκπροσώπησαν το πρόσφατο, εξαιρετικό “Foregone”, με τέτοια ισοπεδωτική εμφάνιση όμως, οι γκρίνιες θα πρέπει να μένουν στην άκρη.

 Setlist: The Begining Of All Things That Wil End (intro), The Great Deceiver, Where The Dead Ships Dwell, Leeches, Everything’s Gone, Pinball Map, The End, Behind Space, Cloud Connected, Only For The Week, Call My Name, State Of Slow Decay, Alias, The Mirrors’s Truth, I Am Above, Take This Life.

“Αν κάποια μπάντα καταφέρει και μας φτάσει κάποτε σε δημοτικότητα, αυτή είναι οι Nightwish”. Ο Steve Harris δεν πέφτει έξω, πάνω από 10.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας ανυπομονούσαν να δουν μια τεράστια μπάντα που αφήνει στο στίγμα της στη μουσική εδώ και πάνω από 25 χρόνια. Μια μπάντα που λατρεύεται σε όλο την πλανήτη και που σε κάθε βήμα της δικαιώνει όλη αυτή την αποδοχή. Πρώτος στη σκηνή ο Kai Hahto και το show ξεκινάει με τα drum μέρη του “Music”. Σιγή και…”Noise”! Εδώ κάτι μου έλειπε και έλειπε και από το υπόλοιπο show. Καθόλου πυροτεχνήματα, καθόλου φωτιές…δε γνωρίζω το λόγο, όπως δε γνωρίζω το λόγο για τον μέτριο ήχο τουλάχιστον για την πρώτη μισή ώρα. Γνωρίζω όμως ότι αυτή η μπάντα έχει τη δυνατότητα να καλύπτει ατέλειες και να κάνει τον κόσμο να παραληρεί. Η Floor Jansen είναι εδώ και χρόνια ό,τι καλύτερο και εγγυημένο υπάρχει στη μουσική μας και παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε μόλις λίγους μήνες πριν και την προχωρημένη εγκυμοσύνη της, καθήλωσε τους πάντες με την μοναδική, επιβλητική παρουσία της, σε μια άριστη συνεργασία με το πολυεργαλείο όπως τον αποκαλώ, Troy Donocley.

Ερωτηματικό παραμένει ο λόγος για τον οποίο ο κατά τα άλλα κορυφαίος συνθέτης Tuomas, αγνοεί τον τελευταίο αρκετό καιρό τα τέσσερα πρώτα του album από τα οποία δεν ακούστηκε απολύτως τίποτα. Παλαιότερο τραγούδι του setlist ήταν to “Sleeping Sun” (single του 1999). Θεωρώ ότι οι fans θα ήθελαν πολύ 2-3 κομμάτια από αυτά τα μνημειώδη album. Οι Nightwish ολοκλήρωσαν μια σπουδαία εμφάνιση έπειτα από 90 λεπτά, με τα μυθικά “Ghost Love Score” και “The Greatest Show On Earth” με αρκετά τμήματα αυτού του τελευταίου να έχουν αφαιρεθεί περιορίζοντας τα εικοσιπέντε λεπτά σε δέκα. Αποθεώνοντας ο κόσμος τους Nightwish ακουγόταν το “All The Works Of Nature Which Adorn The World: VIII. Ad Astra” με τη Floor να αποδίδει τα φωνητικά live. Λίγα λεπτά νωρίτερα και προς το τέλος του “The Greatest Show On Earth” ο κόσμος ούρλιαζε “We Were Here”!!! Έτσι κλείνω και θα κλείνω πάντα τα κείμενά μου για τους Nightwish!!!

Setlist: Music (percusion intro), Noise, Storytime, Tribal, Elan, Dark Chest Of Wonders, How;s The Heart, I Want My Tears Back, Sahara, Nemo, Sleeping Sun, Shoemaker, Last Ride Of The Day, Ghost Love Score, The Greatest Show On Earth,  All The Works Of Nature Which Adorn The World: VIII. Ad Astra (outro)

Πριν κλείσω, δε μπορώ να μην κάνω αναφορά για την αθλιότητα που για μια ακόμα φορά συνέβη σ’ αυτή τη χώρα, με τους Nightwish και τους Insomnium να μην έχουν merchandise αφού αυτό “κόλλησε” στους καρεκλοκένταυρους του Ελληνικού τελωνείου. Πιστέψτε με, έχω βρεθεί σε αναρίθμητες συναυλίες και festival της Ευρώπης και της Αμερικής πουθενά δεν αντιμετώπισα μια τέτοια κατάσταση. Κάποιοι ελεεινοί τύποι και διαδικασίες αυτού που επιμένουμε να αποκαλούμε κράτος, πραγματικά, δεν έχουν όρια. Merchandise είχαν μόνο οι In Flames και όπως καταλαβαίνετε, έγινε ανάρπαστο.

Δημήτρης Καζαντζής