Μέρα νούμερο έντεκα για το φετινό Release Athens και το πρόγραμμα είχε power και symphonic metal. Τρία σχήματα από το εξωτερικό, δύο εγχώρια. Η εξωτερική θερμοκρασία δεν είναι σύμμαχος αλλά η παρουσία μας επιβάλλεται από νωρίς για να στηρίξουμε αυτούς που έχουν το πιο δύσκολο έργο, να ξεσηκώσουν τον κόσμο μέσα στο λιοπύρι.

Και οι The Silent Rage το κατάφεραν και με παραπάνω. Με λιγοστό χρόνο στη διάθεσή τους, πολύ όρεξη, ενέργεια και άψογη απόδοση έπαιξαν το υλικό τους πάνω από ένα κοινό το οποίο πραγματικά απόλαυσε αυτή την εμφάνιση και το έδειχνε σε κάθε ευκαιρία. Ανταποκρινόταν άμεσα στις προτροπές του τραγουδιστή Μιχάλη Ρινακάκη και του ιδρυτή/κιθαρίστα/αρχηγού Νίκου Σιγλίδη, φώναζε ρυθμικά το όνομα του συγκροτήματος και επιδόθηκε σε sing-along μιας μελωδίας του “A Piece Of Eden” με το οποίο έκλεισαν το set. Έχω δει πάρα πολλά ελληνικά συγκροτήματα να ανοίγουν μεγάλες καλοκαιρινές συναυλίες, τόσο ένθερμη αντίδραση κοινού ειλικρινά δε θυμάμαι. Κατά τ’ άλλα, ο Μιχάλης Ρινακάκης είναι τρομερά σημαντική προσθήκη για το συγκρότημα αφού έχει φανταστική φωνή και απολαυστικές τσιρίδες (ενώ δεν έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν του ούτε λεπτό, ίσως για λόγους image). Τους ανεβάζει επίπεδο και ήταν πολύ σωστή κίνηση να τον εντάξουν στο δυναμικό τους, έχοντας να αντιμετωπίσουν και το γεγονός ότι ο Ηρακλειώτης  τραγουδιστής μένει μόνιμα στη Σουηδία. Επίσης, το “The Serpent Lord” από τον επερχόμενο δίσκο τους δείχνει ότι τα παιδιά ετοιμάζουν δυναμίτη και ελπίζω να τον κυκλοφορήσουν σύντομα. Τέλος, αν είχαν καλύτερο ήχο θα κέρδιζαν ακόμα περισσότερο κόσμο. Μπράβο τους.

Setlist: My Race Won’t Last, Stormwarrior, Sin Of A Pilgrim, Leading The Legions, The Serpent Lord, A Piece Of Eden

Όταν βγήκαν στη σκηνή οι Enemy Of Reality είχαν ήδη μαζευτεί αρκετά παραπάνω άτομα. Respect στο συγκρότημα που για χάρη του image επέλεξαν να φορέσουν τις κλασικές στολές τους επί σκηνής και ας ζεσταινόμουν πιο πολύ όσο τους έβλεπα να παίζουν. Μπορεί το symphonic metal να μην είναι κάτι που ακούω με ευχαρίστηση αλλά μου αρέσει να βλέπω αυτή τη μπάντα και φυσικά να ακούω την απίστευτη φωνή της soprano Ηλιάνας Τσακιράκη, η οποία κάθε τόσο με άφηνε με το στόμα ανοιχτό. Είχαν σαφώς καλύτερο ήχο από τους The Silent Rage ενώ έπαιξαν κι εκείνοι καινούριο υλικό αφού έχουν νέο δίσκο στα σκαριά. Πολύ καλή εμφάνιση που έκλεισε με το πάντα συγκινητικό “Την Πατρίδα Μ’ Έχασα”, το οποίο αναφέρεται σε μία από τις πιο μαύρες στιγμές στην ιστορία της χώρας μας, την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Τα ελληνικά συγκροτήματα ανταποκρίθηκαν και με το παραπάνω στις απαιτήσεις και τους αξίζουν συγχαρητήρια.

Intro, Long forgotten, Taste of defeat, Downfall, Την Πατρίδα μ’εχασα

Συνέχεια με τους Ολλανδούς symphonic metallers Epica, οι οποίοι είχαν αρκετούς οπαδούς που περίμεναν πώς και πώς να τους δουν. Απλά μαύρα μπλουζάκια όλη η μπάντα και η Simone Simmons να ξεχωρίζει με το μακρύ λευκό της φόρεμα. Ήχος κρύσταλλο, πολύ ενέργεια και άνεση επί σκηνής. Η Simone άψογη στα αιθέρια φωνητικά καθήκοντα, όπως και οι κιθαρίστες Mark Jansen και Isaac Delahaye στα ακραία που χρησιμοποιούσαν κατά διαστήματα. Ο πρώτος μάλιστα δεν παρέλειψε να ρίξει και την μπηχτή του (και καλά έκανε), λέγοντάς μας «δεν ξέρω γιατί σας μισεί ο Bruce Dickinson, είσαστε υπέροχοι, εμείς σας αγαπάμε». Την παράσταση βέβαια έκλεψε ο πληκτράς  Coen Jansen, ο οποίος είχε τα πλήκτρα του πάνω σε μία περιστρεφόμενη βάση, συχνά πήγαινε μπροστά στη σκηνή κρατώντας φορητά ενώ έκανε και crowdsurfing συνεχίζοντας να παίζει! Οι οπαδοί τους γεμάτη ένταση από την εμφάνιση, δημιούργησαν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα στο κλασικό “Cry For The Moon” με τις φωνές τους, ενώ στο “Consign To Oblivion” έκαναν και wall of death, κάτι που μπορεί να μην συνηθίζεται σε αυτό το στυλ μουσικής αλλά το συγκρότημα το έχει καθιερώσει στο συγκεκριμένο τραγούδι.

Abyss of Time – Countdown to Singularity, The Essence of Silence, Victims of Contingency, Unchain Utopia, The Skeleton Key, Cry for the Moon, Sancta Terra, The Obsessive Devotion, Code of Life, Beyond the Matrix, Consign to Oblivion

Επιτέλους έφτασε η ώρα των Βάρδων. Πίσω στη σκηνή δέσποζε το εξώφυλλο του τιτάνιου “Somewhere Far Beyond” που φέτος κλείνει 30 χρόνια κυκλοφορίας και αυτό προϊδέαζε για σπουδαία πράγματα. Και όταν μετά το “War Of Wrath” ξεκινάει η συναυλία με το “Into The Storm”, ξέρεις ότι δεν μπορεί να πάει κάτι στραβά. Και δεν πήγε αφού ο Hansi μας είπε το κλασικό “welcome to the show and welcome to…dying”. Χαμός. Το “Time What Is Time” που ακολούθησε με έκανε να ουρλιάξω. Το ίδιο και το “Journey Through The Dark”. Το “Black Chamber” έφερε ανατριχίλες ενώ η επικίλα του “Theatre Of Pain” έκανε το βράδυ ακόμα καλύτερο, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή όλοι θα κατάλαβαν ότι οι Blind Guardian έπαιζαν ολόκληρο το “Somewhere Far Beyond”. Στο “The Bard’s Song (In The Forest)” ο κόσμος έκανε το καθήκον του, αφού ο Hansi ζήτημα να τραγούδησε δέκα-δεκαπέντε λέξεις. Μα τι μαγική συναυλιακή στιγμή, μα τι μαγική ατμόσφαιρα με εκατοντάδες φωνές να γεμίζουν το χώρο. Ήχος και απόδοση για σεμινάριο, το μόνο κακό ήταν ότι έπαιξαν για μία ώρα και ένα τέταρτο. Τα κλασικά “Mirror Mirror” και “Valhalla” έκαναν τους οπαδούς τους να διαλύσουν όποιες φωνητικές χορδές τους είχαν απομείνει, με το τέλος φυσικά να μας βρίσκει να τραγουδάμε για ώρα το refrain του “Valhalla” ακόμα και όταν οι Βάρδοι είχαν φύγει από τη σκηνή. Εκδηλώσεις λατρείας για ένα τόσο μοναδικό και ξεχωριστό συγκρότημα. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω το μεγαλείο τους. Οι Γερμανοί μας έκαναν να παραμιλάμε. Απλά απίστευτοι. Hansi είσαι θρησκεία.

Setlist: Into The Storm, Welcome To Dying, Time What Is Time, Journey Through The Dark, Black Chamber, Theatre Of Pain, The Quest For Tanelorn, Ashes To Ashes, The Bard’s Song (In The Forest), The Bard’s Song (The Hobbit), Somewhere Far Beyond, Mirror Mirror, Valhalla

Τώρα, γι’ αυτό που ακολούθησε ας ξεκαθαρίσω κάτι. Ποτέ δε μου άρεσαν οι Sabaton. Και με αυτή την εμφάνιση δεν άλλαξε κάτι. Ζήτημα να απόλαυσα σημεία από δυο τραγούδια τους. Μου άρεσε όμως πολύ αυτό που είδα και πρέπει να τους παραδεχτώ. Είναι από τα ελάχιστα συγκροτήματα που βγήκαν μετά τη νέα χιλιετία και έχουν καταφέρει τόσο σύντομα να έχουν τέτοια επιτυχία και μονίμως τις ψηλότερες θέσεις σε κάθε festival παγκοσμίως. Η σκηνή θύμιζε πεδίο μάχης. Σάκοι από άμμο, συρματόπλεγμα και τα drums πάνω σε ένα τανκ. Φωτιές (πολλές φωτιές), καπνοί, κανονιές (κάποιες φορές πιο δυνατές από το επιτρεπόμενο πιστεύω) και video wall με εικόνες που συμπλήρωναν ιδανικά το κάτω σκηνικό. Το συγκρότημα σαν μηχανή, ασταμάτητοι και άψογα συγχρονισμένοι. Ο Joakim Brodén, ένας εκ των δύο ιδρυτικών μελών που έχουν μείνει, είναι ένας χαρισματικός frontman και οι τρεις έγχορδοι όργωναν τη σκηνή ενώ συνέβαλαν συνέχεια και σε δεύτερα φωνητικά. Οι οπαδοί εκστασιασμένοι να τραγουδάνε κάθε στίχο ενώ δεν παρέλειψε το ίδιο το συγκρότημα αρκετές φορές να μιλήσει για την αγάπη του προς εμάς. Τόσο μέσω του Brodén όσο και μέσω του μπασίστα και δεύτερου ιδρυτικού μέλους Pär Sundström, ο οποίος προς έκπληξη όλων (υποθέτω) μίλησε ελληνικά αφού έχει ξεκινήσει να μαθαίνει και μάλιστα με πολύ καλό τρόπο σε αντίθεση με πασίγνωστο μπασίστα άλλου συγκροτήματος που έσπασε το γραφικόμετρο όταν το προσπάθησε. Έπαιξαν και το “Sparta” που δεν το συνηθίζουν (απ’ όσο κατάλαβα), ενώ έκλεισαν με το “Coat Of Arms” την ώρα που μια τεράστια ελληνική σημαία ανέμιζε πίσω στο video wall. Βλέποντας μετά το setlist των τελευταίων συναυλιών τους, διαπίστωσα ότι αυτά τα έπαιξαν μόνο στη χώρα μας λόγω της ελληνικής θεματολογίας, οπότε μπράβο τους γι’ αυτή την κίνηση. Μία εμφάνιση αντάξια του μεγέθους που έχουν αποκτήσει πλέον οι Sabaton.

Άλλη μία μέρα του Release Athens στέφθηκε με επιτυχία. Συγκροτήματα που ίδρωσαν τη φανέλα και οπαδοί που έφευγαν χαμογελαστοί στο τέλος. Και για όσους φαίνεται περίεργο οι Blind Guardian να παίζουν κάτω από τους Sabaton (μαζί κι εγώ, αν και κατανοώ το λόγο) έπιασα παρέα πιτσιρικάδων να λέει ότι οι Βάρδοι ήταν ευχάριστη έκπληξη αφού οι Σουηδοί ξέρουν έτσι κι αλλιώς πόσο καλοί είναι πάνω στη σκηνή. Ε, όταν λες ευχάριστη έκπληξη ένα από τα πλέον κλασικά συγκροτήματα στο power metal με πορεία 35 ετών και δισκάρες που έχουν επηρεάσει το είδος όσο ελάχιστες, μια άγνοια για το τι σου γίνεται στο θέμα της μουσικής την έχεις. Σημεία των καιρών; Μεγάλη συζήτηση. Το σίγουρο είναι ότι όλοι μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, περάσαμε υπέροχα εκείνο το βράδυ. Και αυτό είναι που μετράει.

Γιώργος Τερζάκης

Ghost Division, Stormtroopers, Great War, The Red Baron, Bismarck, The Attack of the Dead Men, Soldier of Heaven, Steel Commanders, Carolus Rex, Night Witches, Dreadnought, The Last Stand, Sparta, Christmas Truce

Encore: Primo Victoria, Swedish Pagans, To Hell and Back

Encore 2: Coat of Arms