Λες και δεν πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που πήγα σε μεγάλη ανοιχτή καλοκαιρινή συναυλία. Και ας ήταν τρία χρόνια λόγω των γνωστών καταστάσεων. Σε άλλη μία πολλή ζεστή μέρα λοιπόν, ο κόσμος στην Πλατεία Νερού είχε αρχίσει να μαζεύεται από νωρίς. Λίγοι γενναίοι αποφάσισαν να στηθούν μπροστά στη σκηνή για να ψηθούν κάτω από τον ήλιο, ενώ οι υπόλοιποι περίμεναν υπομονετικά όπου υπήρχε σκιά. Ευτυχώς φυσούσε και ένα ελαφρύ, δροσερό αεράκι που έκανε την κατάσταση πιο υποφερτή.
Meden Agan
Την προκαθορισμένη ώρα, 17.50′ δηλαδή, οι Meden Agan είχαν το ρόλο να “ανοίξουν” το festival και να ζεστάνουν το λιγοστό κόσμο που ήδη ειχε “ψηθεί” από το δυνατό ήλιο. Όσες φορές είχε τύχει να δω ζωντανά τη μπάντα, ο ήχος της ήταν προβληματικός, τώρα όμως τα προβλήματα ήταν ελάχιστα και το συγκρότημα κατάφερε να δώσει μια καλή εμφάνιση πατώντας καλά στη σκηνή, παρουσιάζοντας κομμάτια κυρίως από το τελευταίο τους album ενώ έκλεισε την εμφάνιση του με ένα από το επερχόμενο. Μελανό σημείο και σίγουρα όχι με ευθύνη των παιδιών, ήταν η μόλις εικοσιπεντάλεπτη διάρκεια της εμφάνισης τους, αδιανόητα λίγος χρόνος για ένα festival με τη συμμετοχή τεσσάρων μόλις σχημάτων. Γιατί άραγε χρειάστηκαν 45 ολόκληρα λεπτά change over μέχρι την εμφάνιση των Rhapsody Of Fire;
Δημήτρης Καζαντζής
Rhapsody of Fire
Τρία χρόνια μετά την τελευταία τους συναυλία στη χώρα μας, οι Rhapsody of Fire του Alex Staropoli εμφανίστηκαν σαν τρίτο όνομα στα πλαίσια του φετινού Release Athens Festival και ειλικρινά άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις παρά τα κάποια προβλήματα ήχου που αντιμετώπισαν. Μάλιστα, αναγκάστηκαν να διακόψουν το live για 5 λεπτά αλλά αυτό δεν τους πτόησε καθόλου. Και μπορεί η συντριπτική πλειονότητα των metal fans εκεί έξω να τους έχει παρατήσει μετά τα τρία πρώτα εκπληκτικά albums αλλά η ουσία είναι ότι οι Ιταλοί συνεχίζουν και κυκλοφορούν αξιόλογους δίσκους. Όπως ήταν αναμενόμενο οι Rhapsody of Fire στη μία ώρα που είχαν στη διάθεση τους στηρίχτηκαν κυρίως στα δύο τελευταία albums -με κορυφαία στιγμή το “Chains of Destiny”- ενώ δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο κόσμος ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω στο άκουσμα των ύμνων “The March of the Swordmaster”, “Dawn of Victory”, “Land of Immortals” και “Emerald Sword” (το οποίο φυσικά έκλεισε και το live). MVP της εμφάνισης των Rhapsody of Fire o εξαιρετικός τραγουδιστής Giacomo Voli.
Σάκης Νίκας
Η ώρα για το μεγαλύτερο συγκρότημα της χώρας μας έφτασε πάνω που ο ήλιος είχε πέσει για τα καλά. Μάλιστα, το γεγονός ότι αυτή ήταν η μοναδική τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους το 2022 δείχνει ακόμα περισσότερο το μέγεθός τους αφού δεν σταματάνε να περιοδεύουν. Τη σκηνή κοσμούσαν δύο πεσμένοι σταυροί δεξιά και αριστερά από το drum set του Θέμη, ενώ μπροστά υπήρχαν σε εμφανές σημείο τα γράμματα ΧΞΣ. Η αρχή αναμενόμενη με το “666” και ακολούθησε έκπληξη με το “P’unchau Kachun – Tuta Kachun”, που προσωπικά νομίζω δεν το έχω ακούσει ποτέ σε συναυλία τους (και τους βλέπω πολύ συχνά). Το κλασικό “Athanati Este” ξεσήκωσε ακόμα περισσότερο τον κόσμο, ενώ δεν μπορώ να μην σχολιάσω το γεγονός ότι αυτό το συγκρότημα καταφέρνει με μεγάλη ευκολία να κάνει κομμάτια που θα τα έλεγες και αντισυναυλιακά (“Elthe Kyrie”, “Apage Satana”) να ακούγονται τόσο ωραία πάνω στη σκηνή.
Η βουτιά στο παρελθόν με τα τιτάνια “King Of A Stellar War” και “Fgmenth, Thy Gift” έφερε ανατριχίλες καθώς και το πρώτο καπνογόνο της βραδιάς από κάποιο ανεγκέφαλο ορκ (θα ακολουθούσαν πολλά ακόμα δυστυχώς στους headliners αλλά ας μην επεκταθώ), ενώ το πρώτο και μοναδικό pit άνοιξε στο “Societas Satanas” που πιστεύω ότι ο Σάκης κάπως μετανιώνει που μπήκε σε δίσκο των Thou Art Lord και όχι των Rotting Christ. Γενικά, η μπάντα έδειξε ξανά ότι ανήκει σε εκείνο το κλειστό club συγκροτημάτων που αν και κατά βάση έχουν ακραίο υπόβαθρο, όπου και να παίξουν, μπροστά σε ό,τι κόσμο και να παίξουν, θα κερδίσουν τον σεβασμό όλων και θα ξεσηκώσουν το κοινό χωρίς κανένα πρόβλημα. Ο Σάκης και ο Θέμης συνεχίζουν ακάθεκτοι με όρεξη και πίστη στο όραμά τους ενώ πραγματικά απολαμβάνω να βλέπω την άνεση, την εξέλιξη και την ενέργεια που βγάζουν οι Κώστας Χελιώτης (μπάσο) και ο παιχταράς Κωστής Φουκαράκης (κιθάρες) πάνω στη σκηνή. Κλείσιμο όπως έπρεπε, δηλαδή με το ιστορικό “Non Serviam”, το οποίο έκανε πάλι χιλιάδες κόσμου να φωνάξει αυτές τις δυο λέξεις που ορίζουν τη νοοτροπία των Rotting Christ τόσα χρόνια τώρα. Εξαιρετικοί.
Setlist: 666, P’unchau Kachun-Tuta Kachun, Athanati Este, Elthe Kyrie, Apage Satana, Dies Irae, King Of A Stellar War, Fgmenth Thy Gift, Societas Satanas (Thou Art Lord), In Yumen-Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, Non Serviam
Γιώργος Τερζάκης
Manowar
ERIC ADAMS! Να το επαναλάβουμε μία ακόμη φορά σε περίπτωση που δεν έγινε σαφές: ERIC ADAMS ή αλλιώς ο καλύτερος εν ζωή metal τραγουδιστής ο οποίος στα 70 του χρόνια συνεχίζει και εντυπωσιάζει τους πάντες με την απίστευτη απόδοση του. Η αγάπη των Ελλήνων για τους Manowar είναι δεδομένη και φυσικά από νωρίς είχε γεμίσει η Πλατεία Νερού με μπλουζάκια της αγαπημένης τους μπάντας. Δύο λεπτά μετά τις 11 και αφού ακούσαμε το κλασικό intro: Ladies and gentlemen, from the United States of America…all hail…Manowar, οι Αμερικανοί μπήκαν με το σταθερό εναρκτήριο, ομώνυμο κομμάτι μέσα σε γενικό πανζουρλισμό. Ο ήχος κρυστάλλινος και δυνατός αν και η κιθάρα δεν ακουγόταν καλά ενώ και οι E.V. Martel και Dave Chedrik ήταν φανερά αγχωμένοι καθ’όλη τη διάρκεια του live κάνοντας μάλιστα και ορισμένα λάθη. Από την άλλη, ο αρχηγός Joey DeMaio ήταν ξανά επιβλητικός πάνω στη σκηνή και ο ήχος του μπάσου ήταν αυτονόητα πιο μπροστά στη μίξη.
Το setlist -όπως θα δείτε και πιο κάτω- ήταν πάρα πολύ καλό αν και σίγουρα κάποιοι θα ήθελαν να ακούσουν 2-3 αγαπημένα τραγούδια αλλά από την άλλη τι να πρωτοχωρέσεις σε ένα δώρο set; Η έκπληξη της βραδιάς ήταν η παρουσίαση πέντε μερών από το “The Revenge of Odysseus” όπου εμφανίστηκε επί σκηνής ο Κωνσταντίνος Καζάκος σαν αρχαίος Έλληνας πολεμιστής καθώς και η τραγουδίστρια Chiara Tricarico σε ένα ντουέτο με τον Eric Adams στο “Where Eagles Fly”. Λίγο νωρίτερα ο φημισμένος ηθοποιός James Cosmo ανέβηκε στη σκηνή για μία playback αφήγηση πριν από το “Sword of the Highlands”. Και όλα αυτά ενώ από πίσω στο τεράστιο video wall έπαιζαν μόνιμα διάφορα επικά, κινηματογραφικά και animation video.
Αυτονόητα, ο χαμός που έγινε στα “Warriors of the World”, “Battle Hymn”, “Sign of the Hammer”, “Holy War”,“Hail and Kill” και “Black Wind, Fire and Steel” αποτελούν και τα highlights της βραδιάς ενώ δε νομίζω ότι έμεινε κανένας ασυγκίνητος στο άκουσμα των “Dark Avenger”, “Defender” και “Gates of Valhalla” (και μάλιστα back to back). Ευχάριστη έκπληξη το άνοιγμα του encore με το “The Glory of Achilles”. Στη σύγκριση, πάντως, με την εμφάνιση του 2019, προσωπικά θεωρώ ότι οι Manowar ήταν σαφώς καλύτεροι τότε κυρίως λόγω της κατώτερης των προσδοκιών εμφάνισης των δύο νέων μελών αλλά και της «κοιλιάς» που έγινε με τα πέντε μέρη του νέου EP φέτος. Λεπτομέρειες. Κλείνοντας να επαναλάβουμε για μία ακόμη φορά δύο λέξεις: ERIC…ADAMS!
Σάκης Νίκας
Ανάμεικτα συναισθήματα; Πώς να το περιγράψω; Τρομερή εμφάνιση από Rhapsody Of Fire, εξαιρετική εμφάνιση από Rotting Christ και προβληματική από τους Manowar. Τουλάχιστον υπήρχε και αυτός ο τιτάνας ο Eric Adams που αψηφάει τους νόμους της φύσης και της λογικής και μας άφηνε με το σαγόνι μέχρι το πάτωμα κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του να τραγουδήσει. Φαινόμενο. Άλλη μία μεγάλη ανοιχτή καλοκαιρινή συναυλία έφτασε στο τέλος της. Πάμε για τις επόμενες.
Γιώργος Τερζάκης
