IMPERIA
Σίγουρα δε με ζέσταναν όσο ο καιρός εκείνη την ώρα. Τέσσερεις κουρασμένοι, έτσι έδειχναν τουλάχιστον, μουσικοί και μια Helena Michaelsen να προσπαθεί απλά αξιοπρεπώς, δε συνέθεταν μια καλή συνθήκη για να τραβήξουν την προσοχή. Μοιραία, το 45λεπτο που βρέθηκαν στη σκηνή, κύλησε μάλλον αντίστοιχα κουραστικά.
Δημήτρης Καζαντζής
RHAPSODY OF FIRE
Για μία ώρα οι Rhapsody of Fire (του Staropoli, σε περίπτωση που μπερδεύεστε) ανέλαβαν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα πριν από το live set των Manowar. Διόλου δύσκολο έργο, αν με ρωτήσετε, διότι η θερμοκρασία ήταν ήδη υψηλή και η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη για την επικείμενη εμφάνιση των Kings of Metal. Δυστυχώς οι Ιταλοί όσο και αν το πάλεψαν δεν κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Όχι όμως γιατί δεν έπαιξαν καλά ή γιατί το set list ήταν κακό. Όχι. Είχαν έναν πολύ μέτριο ήχο που αδίκησε τη συνολική τους προσπάθεια. Γιατί πραγματικά τα έδωσαν όλα για μία ώρα ενώ ο τραγουδιστής Giacomo Voli ήταν πάρα πολύ καλός. Και μάλιστα όταν έπαιξαν τα “Dawn of Victory”, “Holy Thunderforce” και “Emerald Sword” γυρίσαμε καμιά 20αρια χρόνια πίσω τότε που είχε γίνει χαμός με αυτά τα πρώτα albums των Rhapsody.
Σάκης Νίκας
MANOWAR
Veni, Vidi, Vici.
Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, 47 π.χ.
Κάτι παραπάνω από 2 χιλιετίες αργότερα οι Manowar διήγαγαν τον Αθηναϊκό Ρουβίκωνα, 12 χρόνια μετά την τελευταία επίσκεψή τους στην πρωτεύουσα, και ξανάδωσαν ζωή στα λόγια του θρυλικού Ρωμαίου στρατηλάτη. Τους πήρε μόλις λίγα λεπτά να κερδίσουν αυτή τη μάχη και να πιάσουν 12.000 αιχμαλώτους με τη σαρωτική τους εμφάνιση. Θα μπορούσα να μιλώ για ώρες για το αγαπημένο μου συγκρότημα και τη συναυλία τους στα πλαίσια του Release Festival. Σε αυτή την περίπτωση όμως μιλάει καλύτερα η συντριπτική αποδοχή από το σύνολο των παρευρισκόμενων και το αίσθημα μερικής αποκατάσταση τάξης και δικαίωσης για την πιο παρεξηγημένη μπάντα του μεταλλικού στερεώματος.
Κώστας Κουναδίνης
Εμφάνιση – δυναμίτης από τους Βασιλιάδες του epic metal, ήταν μάλλον η καλύτερη τους επί Αθηναικού εδάφους. Αν δε, αυτός ο άνθρωπος στα 67 του τραγουδάει έτσι, αρκετοί συνάδελφοι του θα πρέπει να βγουν σε πρόωρη σύνταξη. Έχοντας περιορίσει στο ελάχιστο περιττά στοιχεία που βλέπαμε για χρόνια στις εμφανίσεις των Manowar και δίνοντας ένα εξαιρετικό show με αντίστοιχο σκηνικό, έκαναν πάνω από 10.000 Manowarriors να στέκονται με τα χέρια ψηλά στον αέρα καθ’ όλη τη διάρκεια του set. Ήταν μια πραγματικά μεγάλη εμφάνιση των Αμερικανών.
Στα κακώς κείμενα, οι τιμές των t-shirts μόνο ντροπή μπορεί να προκαλούν.
Δημήτρης Καζαντζής
Δεν πέρασε αρκετός καιρός από όταν είδα τους Manowar live σε ένα venue με χωρητικότητα 500 ατόμων και σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή. Ενώ μέχρι πριν δυο μέρες πίστευα ότι ήταν ίσως και ο καλύτερος τρόπος που θα μπορούσα να δω μια τόσο μεγάλη μπάντα όπως αυτή (δηλαδή από τόσο κοντά) ,τελικά η αξία του να είσαι πίσω από τουλάχιστον 5.000 οπαδούς που τραγουδάνε και χοροπηδάνε, είναι εξίσου ανεκτίμητη. Η Πλατεία νερού γέμισε με τουλάχιστον 12.000 heavy metal οπαδούς. Από ολόκληρες οικογένειες που ήρθαν για να ζήσουν μια ξεχωριστή στιγμή, μέχρι τους πιο παλιούς φανατικούς οπαδούς, που μπορεί να τους έβλεπαν και για 10η φορά, αλλά φαινόταν στα μάτια τους πως ένιωθαν σαν ήταν η πρώτη. Στη πρώτη δίκαση, ανάψαν και τα πρώτα καπνογόνα. Ο ουρανός κοκκίνησε και τα χέρια υψώθηκαν στον αέρα φωνάζοντας ταυτόχρονα «Other bands play – Manowar kill».Το live κράτησε σχεδόν 2 ώρες και για πολλούς έμοιαζε με λίγα λεπτά. Πιστεύω αν επαναλάμβαναν το 5ωρο της Βουλγαρίας, θα έφευγαν μόνο ελάχιστοι από τη Πλατεία νερού μέχρι να τελειώσει. Τέλος, οφείλω να αναφερθώ και στην άψογη διοργάνωση του φεστιβάλ που όμοια της δεν έχω ξαναδεί ως τώρα στην Αττική και μάλιστα σε διοργάνωση που αφορά τουλάχιστον 12.000 ανθρώπους. Δεν ένιωσα ούτε λεπτό να αναζητώ την Μαλακάσα και τις σκηνές απείρου κάλους που έχουμε ζήσει τόσα χρόνια.
Μαρίζα Crash
Οι Manowar μου είχαν κλείσει το στόμα το 2007 με ένα καταπληκτικό setlist, στην March Metal Day. Η πωρωτική, σύντομη και μετρίου setlist πρώτη εμφάνιση του 1992, το προβληματικό τριήμερο στο Αγκάθι το 1994, το φιάσκο του Rockwave του 1999, όλα εξαλείφθηκαν ακούγοντας “Mountains” και “Secret of Steel”. Είχα καλυφθεί για πάντα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Το πλήρες show (stage, φλόγες, καπνοί, πολεμιστές, πυροτεχνήματα) στο Release το βράδυ της Παρασκευής στην πλατεία Νερού ήταν αυτό που δεν είχαμε δει ποτέ! Δυνατός – καθάριος ήχος, ονειρικές εκτελέσεις, αλλαγές τραγουδιών χωρίς ανάσα, Eric Adams ΔΥΝΑΜΗ, εκστασιασμένο κοινό χορωδία σε μία μαγευτική/εμβληματική βραδιά, άξια του ονόματος τους! Και αυτό είναι THE KINGS OF METAL! Δάκρυσα στο “Swords in the wind” και στο “Hector’s Final Hour”. Ισοπεδωτικό live, έντονων συναισθημάτων που θα μείνει για καιρό χαραγμένο στην μνήμη μας.
Κώστας Βουλγαρέλης
Περηφάνια…μόνο περηφάνια για αυτό τα συγκρότημα! Όσοι ήταν εκεί ένιωσαν 100% αυτό το συναίσθημα. Όσοι δεν ήταν είμαι σίγουρος ότι αισθάνονται το ίδιο βλέποντας όλες αυτές τις φωτογραφίες και τα σχόλια που έχουν κατακλύσει ήδη τα social media. Αλήθεια, πόσοι χλεύαζαν το συγκεκριμένο live; Πόσοι πίστευαν ότι δεν θα έχει κόσμο; Ας είναι…δεν μένουμε ποτέ στα αρνητικά. Πάντα έτσι ήταν με τους Manowar…όχι μόνο στην Ελλάδα. Θα σας πω κάτι όμως. Όταν ακούς τον Adams να έχει την ίδια φωνή που είχε πριν δεκαετίες, τον DeMaio να είναι πραγματικός ηγέτης πάνω στη σκηνή και όλους εμάς τους Manowarriors να τραγουδάμε κάθε στίχο από κάτω, η συγκίνηση είναι μεγάλη και πολύ απλά δεν μπορεί να περιγραφεί όσο και αν ο τιμημένος αρχισυντάκτης θέλει 1-2 παραγράφους. Γιατί απλούστατα όπως κάθε συναυλία των Manowar είναι μία βιωματική εμπειρία όπου ο καθένας την αντιλαμβάνεται με έναν προσωπικό τρόπο. Έτσι είναι αδύνατο να περιγραφεί, για παράδειγμα, τι ένιωσα στο άκουσμα του “Fighting The World” (όχι γιατί είναι το καλύτερο τραγούδι των Manowar αλλά γιατί είναι η πρώτη κασέτα που αγόρασα), είναι αδύνατο να μεταφέρω σε ένα κείμενο τα συναισθήματα ενός “Battle Hymn” ή την απίστευτη ατμόσφαιρα του “The Power Of Thy Sword” και του “Hector’s Final Hour” (που με γύρισαν στο ΣΕΦ και το μακρινό 1992). Ο καθένας έχει τα δικά του highlights. Αυτό που μπορώ να κάνω όμως είναι να πω ότι έβλεπα γύρω μου μόνο χαμόγελα και φυσικά τεράστια ικανοποίηση από την απίστευτη εμφάνιση των Manowar. Δεν ήταν μία νίκη των Manowar…ήταν μία νίκη όλων εμάς που ακούμε και διαβάζουμε όλα αυτά τα αρνητικά σχόλια όλα αυτά τα χρόνια.
Ίσως μιλάμε για την καλύτερη συναυλία των Manowar από όλες που έχω δει από το 1992 και μετά. Το σίγουρο είναι ότι με τέτοιο set list, με τέτοια απόδοση και με έναν κρυστάλλινο ήχο σε ένα επιβλητικό stage set κανένας δεν έφυγε απογοητευμένος. Απολύτως κανένας! Όπως είπα και στην αρχή…περηφάνια! Μόνο περηφάνια!
Σάκης Νίκας
***Σημείωση: Μονο η φωτο των Imperia είναι από τη συναυλία και προέρχεται από το Favebook του συγκροτήματος. Οι υπόλοιπες προέρχονται από το Facebook των συγκροτημάτων καθώς δεν επετράπη η φωτογραφική κάλυψη σε κανέναν όπως μας ενημέρωσαν οι διοργανωτές
