
Rethymno Rocks #4, Day I
Beast In Black, Crashdïet, Aherusia, Meden Agan
Παρασκευή 30 Αυγούστου 2024, Κάστρο Φορτέτζα, Ρέθυμνο
Το Ρέθυμνο φέτος μπορώ να πω ότι με εξέπληξε με κάποια από τα συγκροτήματα που αποφάσισε να φέρει και έτσι ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να πάω για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο festival του νησιού. Ο χώρος ιδανικός, στο παλιό Ενετικό Κάστρο Φορτέτζα, με απίστευτη θέα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου και πάρα πολύ μεγάλο χώρο να εξερευνήσεις όταν δεν θες να κάθεσαι μπροστά από τη σκηνή περιμένοντας την επόμενη μπάντα να ξεκινήσει.
Στο warm-up με Babel Trio (μεγάλη αγάπη), Saturday Night Satan, Misty Route και Bad Contact δεν κατάφερα να πάω, αφού τα δωμάτια είχαν κλειστεί αρκετό διάστημα πριν ανακοινωθεί. Η αρχή έγινε με τους Meden Agan. Ο ήχος ήταν σύμμαχος και η Δήμητρα Παναρίτη πίσω από το μικρόφωνο σε πάρα πολύ καλή μέρα, κάτι που σημαίνει ότι η εμφάνιση των symphonic/gothic metallers ήταν αξιοπρεπέστατη. Το setlist βασίστηκε στο φετινό, πέμπτο, full-length album τους “My Name Is Katherine”. Μπορεί η μουσική τους ποτέ να μη με κέρδισε αλλά η ώρα περνούσε ευχάριστα όσο τους έβλεπα. Το ίδιο μπορώ να πω και για τον λιγοστό, ακόμα, κόσμο που όλο και αυξανόταν καθώς φάνηκε να απολαμβάνει αυτό που διαδραματιζόταν πάνω στη σκηνή.

Συνέχεια με τους folk metallers Aherusia, οι οποίοι είχαν μία ιδιαίτερη καλεσμένη. Η βασική τους τραγουδίστρια Ιόνυ Μοσχοβάκου δεν κατάφερε να παραβρεθεί επειδή συμμετέχει στην τραγωδία Ικέτιδες, οπότε εκτάκτως την θέση της πήρε η Ηλιάνα Τσακιράκη (Enemy Of Reality). Είχα απορία για το πώς θα πήγαινε αυτή η εμφάνιση, αφού θα τους έβλεπα για πρώτη φορά μετά την αλλαγή ύφους στη μουσική τους. Λατρεύω τα δύο πρώτα τους albums που κινούνται σε symphonic black metal μονοπάτια αλλά από όταν αποφάσισαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, δεν τους είχα πετύχει σε κάποια συναυλία. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, η Ηλιάνα όπως πάντα εξαιρετική αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου έμεινε κάτι από αυτό που είδα. Έπαιξαν, αν δεν κάνω λάθος, όλο το τελευταίο τους πέμπτο full-length “Bacchus – Epiphanies Of The Crazy God” που βγήκε το 2022 καθώς και μία διασκευή στο ριζίτικο “Αγρίμια Κι Αγριμάκια Μου” (βρίσκεται στο “Nostos – An Answer” του 2020) την οποία κατάφερα, ευτυχώς, να διαγράψω από τη μνήμη μου σε σύντομο χρονικό διάστημα. Για να μην επεκταθώ, θα πω απλά ότι κάποια τραγούδια δεν τα αγγίζεις, ειδικά όταν είναι τόσο σημαντικά για την παράδοση ενός τόπου.

Με τους Σουηδούς Crashdïet δεν είχα ασχοληθεί ποτέ, αν και τους ήξερα σαν όνομα, και το μετάνιωσα με τη στιγμή που ξεκίνησαν το set τους. Heavy riffs που ισορροπούσαν μεταξύ του hard rock και τους heavy metal, εθιστικοί ρυθμοί, ογκώδης ήχος από τα εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη Martin Sweet στην κιθάρα και Peter London στο μπάσο, αξιοζήλευτη απόδοση και άνεση, ιδανικά συστατικά για να στήσουν το δικό τους party στην Φορτέτζα. Οι sleaze rockers ήταν ενθουσιασμένοι που βρίσκονταν στη χώρα μας, αν και δεν μπορούσαν εύκολα να συνηθίσουν τη ζέστη σε σύγκριση με τη δική τους. Εύκολα θα τους έβλεπα ξανά σε ένα κλειστό χώρο με το δικό τους κοινό. Και το λέω αυτό επειδή ναι μεν ήταν άψογοι και είχαν ένθερμες αντιδράσεις από τους παρευρισκόμενους αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι οι περισσότεροι είχαν έρθει για τους headliners. Όπως και να ‘χει όμως, η διοργάνωση δικαιώθηκε με την επιλογή της και μπράβο της που τους έφερε.

Η ανυπομονησία μεγάλη για την δεύτερη εμφάνιση των Beast In Black στη χώρα μας, ειδικά μετά από εκείνο το αξέχαστο βράδυ πέρυσι τον Μάρτιο στο Gagarin. Δυστυχώς το ξεκίνημα δεν ήταν ιδανικό, αφού έπρεπε να φτάσει το “Blade Runner” στο refrain για να καταλάβω ποιο τραγούδι ήταν. Ο ήχος ήταν κάκιστος και τα φωνητικά του Γιάννη Παπαδόπουλου θαμμένα στο χάος. Το ίδιο συνέβη και στα δύο επόμενα, όταν και μια βλάβη στο ρεύμα διέκοψε προσωρινά τη συναυλία μέχρι να αποκατασταθεί. Ευτυχώς όμως, όταν επέστρεψαν στη σκηνή τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ο κόσμος και το συγκρότημα δεν πτοήθηκε, ο ήχος έφτιαξε και η συνέχεια ήταν αυτή που περιμέναμε. Άψογη απόδοση με την μία τραγουδάρα να διαδέχεται την άλλη. Οι Beast In Black δεν είχαν album να προωθήσουν και έτσι το setlist μοιράστηκε στις τρεις κυκλοφορίες τους, με τη μερίδα του λέοντος να παίρνει το ντεμπούτο, ενώ έπαιξαν και το single “Power Of The Beast” που βγήκε πρόσφατα. H εμφάνισή τους ήταν για σεμινάριο. Τα περισσότερα βλέμματα τραβούσαν ο καταπληκτικός Παπαδόπουλος, ο χαρισματικός αρχηγός Anton Kabanen και η υπερμορφάρα που ακούει στο όνομα Kasperi Heikkinen. Είναι αξιοσημείωτο το πόσο τέλεια είναι προβαρισμένο αυτό το συγκρότημα, το πόσο συντονισμένοι είναι πάνω στη σκηνή αλλά και το πόσο δείχνουν να απολαμβάνουν στο έπακρο αυτό που κάνουν. Δεν το βλέπεις αυτό τόσο συχνά πλέον και φυσικά δίνει έξτρα πόντους σε αυτό που μας παρουσίασαν, το οποίο ήταν γεμάτο highlights όπως ο χορός στα “Sweet True Lies” και “Blind And Frozen”, το sing-along στο “Born Again” και το τεράστιο “Die By The Blade”. Οι Beast In Black έδειξαν ξανά ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο το όνομα που έχουν φτιάξει και ελπίζω οι επισκέψεις τους στη χώρα μας να γίνουν συχνότερες.
Setlist: Blade Runner, Hardcore, The Fifth Angel, Born Again, Sweet True Lies, No Surrender, Die By The Blade, Beast In Black, Moonlight Rendezvous, Eternal Fire, Power Of The Beast, Blind And Frozen, Cry Out For A Hero, One Night In Tokyo, End Of The World

Μέρα πρώτη τέλος λοιπόν με το πρόσημο να είναι θετικότατο, τόσο με τις εμφανίσεις των συγκροτημάτων (άσχετα από το προσωπικό γούστο του καθενός) όσο και από την διοργάνωση η οποία στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Τα τεχνικά προβλήματα στους headliners δεν χάλασαν την διάθεση και ξεκινήσαμε την κατάβαση από την Φορτέτσα με χαμόγελα και ανυπομονησία για την δεύτερη μέρα.
Rethymno Rocks #4, Day II
Suicidal Angels, Evergrey, Domine, Cosmic Plunge
Σάββατο 31 Αυγούστου 2024, Κάστρο Φορτέτζα, Ρέθυμνο
Μέρα δεύτερη και τελευταία για το festival του Ρεθύμνου και πρέπει να αναφέρω ότι στο χώρο υπήρχαν πολλοί επισκέπτες από το εξωτερικό. Έβλεπες αρκετά μπλουζάκια από festivals μικρότερου βεληνεκούς τα οποία δεν γνωρίζει το ευρύ κοινό. Υπάρχει κόσμος που επιλέγει να κανονίσει τις διακοπές του ώστε να συμπέσουν με κάποια συναυλία, οπότε αυτό αποτελεί ένα σημαντικό επίτευγμα για τη διοργάνωση.
Στα της μουσικής τώρα, υπήρξε εξαρχής μια καθυστέρηση στο να ανοίξουν οι πόρτες (δεν γνωρίζω τον λόγο) και την ώρα που μπήκαμε στο χώρο οι Cosmic Plunge έκαναν ακόμα soundcheck, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν σαράντα περίπου λεπτά μετά την προγραμματισμένη έναρξη. Αυτό ίσως και να λειτούργησε υπέρ τους, καθώς είχαν περισσότερο κόσμο κάτω από τη σκηνή. Οι doomsters από το Ηράκλειο ήταν πάρα πολύ καλοί. Η μουσική τους παίζεται σε πολύ χαμηλούς ρυθμούς, στα όρια του funeral, με κάποιες εξαιρετικές μελωδίες να βρίσκουν τη θέση τους μέσα στη μαυρίλα. Και αν συνήθως σε αυτό το στυλ ταιριάζουν περισσότερο τα death φωνητικά, τα καθαρά του Μιχάλη (ex-Lucky Funeral) αποδείχτηκαν ό,τι πρέπει για την περίσταση. Μπορεί να μην τρελαίνομαι για τον συγκεκριμένο ήχο αλλά η εντύπωση που μου άφησαν ήταν κάτι παραπάνω από θετική. Οι οπαδοί του doom ακούστε οπωσδήποτε τα δύο full-length albums που έχουν κυκλοφορήσει έως τώρα.

Συνέχεια με τους Ιταλούς Domine, ένα χρόνο μετά την τελευταία επίσκεψή τους στη χώρα μας. Η αρχική καθυστέρηση τους επηρέασε, καθώς όπως ανακοίνωσαν έπρεπε να παίξουν λιγότερη ώρα από την προγραμματισμένη. Βέβαια, δεν επηρέασε την όρεξη και την απόδοσή τους, καθώς οι power metallers ήταν άψογοι. Υπήρχαν επίσης αρκετοί οπαδοί τους οι οποίοι τους επιφύλαξαν ένα θερμό καλωσόρισμα με τις αντιδράσεις τους. Ειδική αναφορά φυσικά πρέπει να γίνει στον Morby, ο οποίος παρά τα 58 του χρόνια ήταν καταπληκτικός και δεν είχε κανένα πρόβλημα να πιάσει τις πιο ψηλές και απαιτητικές νότες όταν τραγουδούσε. Μία μεστή και δυνατή εμφάνιση, αντάξια του ονόματος που έχει χτίσει το συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στη σκηνή.

Και φτάνουμε στους Evergrey, τον βασικό λόγο για τον οποίο αποφάσισα να πάω φέτος στο Ρέθυμνο. Τι και αν θα εμφανιστούν στην Αθήνα σε τρεις μήνες από τώρα; Κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται για να δω αυτό το εγκληματικά υποτιμημένο συγκρότημα δεν πρόκειται να πάει χαμένη. Τι και αν περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι να στήσει το νεότερο μέλος Simen Sandnes το drum kit του; Από τις πρώτες νότες του “Falling From The Sun”, τίποτα άλλο δεν είχε σημασία εκείνη τη στιγμή. Ήταν μία αρχηγική εμφάνιση από τους Σουηδούς. Είναι απόλαυση να ακούς την μοναδική και ιδιαίτερη φωνή του αρχηγού Tom Englund, είναι απόλαυση να βλέπεις τον παιχταρά Henrik Danhage με την κιθάρα του. Ο Sandnes παρόλο που βρίσκεται στο συγκρότημα μόλις λίγους μήνες, αντικατέστησε επάξια τον τεράστιο Jonas Ekdahl που αποφάσισε να σταματήσει τις συναυλίες, απολάμβανε κάθε δευτερόλεπτο και είχε μία άνεση λες και παίζει μαζί με τους υπόλοιπους για χρόνια. Έξτρα πόντους έδωσε και το καταπληκτικό light show σε συνδυασμό με τους καπνούς, τα οποία δημιούργησαν ιδανική ατμόσφαιρα για τις μελαγχολικές μελωδίες τους (τι ύμνος είναι αυτό το “Call Out The Dark”;). Ό,τι και να πω γι’ αυτή τη μπάντα θα είναι λίγο. Τυχεροί όσοι τους απολαύσαμε εκείνο το βράδυ.
Setlist: Falling From The Sun, Say, Midwinter Calls, Distance, Weightless, Where August Mourns, Call Out The Dark, Eternal Nocturnal, A Touch Of Blessing, King Of Errors, Misfortune, Save Us

Και κλείσιμο με τους thrashers Suicidal Angels. Όσες φορές και να τους έχω δει τα τελευταία χρόνια, πάντα με εκπλήσσει το πόσο έχουν εξελιχθεί σαν συγκρότημα. Δεν παύει να είναι έτσι κι αλλιώς από τα πλέον κορυφαία ονόματα της χώρας μας και αυτό το απέδειξαν και στην Φορτέτσα. Με αξιοζήλευτη απόδοση και πάθος, ξεκίνησαν την επίθεση προσπαθώντας να χωρέσουν όσο περισσότερο υλικό μπορούσαν στο set τους αφού δυστυχώς με την όλη καθυστέρηση είχαν λίγο χρόνο διαθέσιμο. Την τιμητική του είχε φυσικά το τελευταίο τους εξαιρετικό album “Profane Prayer”, τα τραγούδια του οποίου σκοτώνουν πάνω στο σανίδι. Κρίμα που δεν μπόρεσαν να μας παρουσιάσουν κάτι πιο ολοκληρωμένο αλλά όπως ανέφερα και στη αρχή δεν γνωρίζω τι έφταιξε και πήγε τόσο πίσω το πρόγραμμα. Ελπίζω σύντομα να δώσουν κι άλλες συναυλίες επί ελληνικού εδάφους για να τους απολαύσει ο κόσμος όπως πρέπει.
Setlist: When The Lions Die, Crypts Of Madness, Purified By Fire, The Return Of The Reaper, Bloodbath, Bloody Ground, Deathstalker, Apokathilosis, Capital Of War

Το συμπέρασμά μου από την πρώτη μου επίσκεψη στο Rethymno Rocks; Ένα μπράβο σε όλα τα παιδιά που τρέχουν αυτό το festival. Αρχή είναι ακόμα, μόλις η τέταρτη φορά, αλλά πατάνε σε πάρα πολύ γερές βάσεις. Προσεγμένος χώρος που έχει τα απαραίτητα χωρίς να ταλαιπωρείσαι. Golf cart για να μεταφέρει από την είσοδο μέχρι τη σκηνή όσους έχουν δυσκολία στο περπάτημα. Δυνατά ονόματα από εξωτερικό που μπορούν να τραβήξουν επισκέπτες. Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι για να έχω ένα παραπάνω λόγο να επισκέπτομαι το Ρέθυμνο κάθε χρόνο. Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις. Εις το επανιδείν.
Γιώργος Τερζάκης